Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ως συγγραφέας και ψυχίατρος, ο Παστάκας σε αυτό το βιβλίο των ειδικών περιστατικών πετυχαίνει κάτι δύσκολο: να κρατήσει απόσταση και από τη λογοτεχνία και από την ψυχιατρική δίχως να αδικήσει ή να προδώσει καμιά. Με άλλα λόγια, στο βιβλίο του «Ο Δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του» τα διάφορα περιστατικά δεν εξελίσσονται απαραίτητα σε λογοτεχνικές ιστορίες, αλλά διατηρούν μέσα από την εσωτερικότητα του αφηγητή τους την αυθεντικότητά τους. Έτσι οι αφηγήσεις των ψυχιατρικών περιστατικών παραμένουν στις εντυπώσεις και επικεντρώνονται σε λεπτομέρειες που κρατούν αποστάσεις ασφαλείας από την αμιγώς ιατρική διαδικασία. Έχουμε να κάνουμε συνεπώς με ψυχιατρικά περιστατικά καθημερινής τρέλας, τα οποία διαβάζονται σαν σπαρταριστές, τις περισσότερες φορές, διηγήσεις. 

 

Οι αφηγήσεις αυτές που ξεκινούν από έναν επαγγελματικό χώρο έχουν το πλεονέκτημα της μαζικότητας που υπερβαίνει το εξεζητημένο και εντάσσεται σε μιαν εποχή που η χώρα λειτουργούσε κάτω από την επήρεια πρωτοφανών κοινωνικών μεταλλάξεων, στις οποίες εντασσόταν και η ψυχιατρική ως αναγκαιότητα κοινωνικής καταξίωσης! Έτσι ένα μέρος τής πολύ ενδιαφέρουσας αυτής επιστήμης ασκήθηκε υπό την ασφυκτική πίεση της μόδας. Όπως ήταν ύψιστο κοινωνικό must να φοράμε υποδήματα στην αξία τεσσάρων στερεμάτων γης του τόπου καταγωγής μας, έτσι θεωρείτο απαραίτητο να διαθέτουμε και τον προσωπικό μας ψυχίατρο… 

 

Ωστόσο, εδώ τα περιστατικά που αποθησαυρίζει ο συγγραφέας έχουν να κάνουν πλέον με τη μετάλλαξη της ψυχιατρικής από πολυτελές προνόμιο των ολίγων σε κοινωνικό αγαθό όπου οι πελάτες έρχονται με το βιβλιάριο του ΟΓΑ. 

Ο συγγραφέας – ψυχίατρος που πρωταγωνιστεί σε όλες τις ιστορίες ως αφηγητής τοποθετείται στο επίκεντρο των ιστοριών του, όλων εκείνων των περιστατικών που μας μεταφέρουν σε έναν ενδιάμεσο κόσμο ανάμεσα στα όρια της κοινωνικής (εξωτερικής) και ατομικής (εσωτερικής) πραγματικότητας. Ο ψυχίατρος ενώνει τα τόσο διαφορετικά αφηγήματα μετατρέποντάς τα σε ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό, τόσο της τρέχουσας ζωής όσο και της εσωτερικότητας πολλών διαφορετικών υπάρξεων. Αυτή η πινακοθήκη που οικοδομείται με την αλληλεπίδραση της ψυχιατρικής με τη λογοτεχνία – που έτσι κι αλλιώς υπάρχει σε κάθε μεγάλο έργο του γραπτού λόγου ως βασική παράμετρος – εδώ αποτυπώνεται τρόπον τινά ως ημερολογιακή καταγραφή, ως ακτινογραφία της καθημερινότητας στην οποία μπορούν τα πρόσωπα να εναλλάσσονται δίχως να διαταράσσεται όλος εκείνος ο ασυμμάζευτος μικρόκοσμος που καθαγιάζει τις ζωές αποκλινουσών προσωπικοτήτων, σε ένα θαυμαστό ξεχωριστό σύμπαν σφύζουσας ζωής. 

 

Η άρρηκτη σχέση ψυχιάτρου και ασθενών εντάσσεται μέσα στη ζωή και διακατέχεται από την παθολογία του βίου που τον χρωματίζει χαρίζοντάς του πολυτιμότητα και σπανιότητα!