Αν και το Σύνταγμα της Ισπανίας δεν επιτρέπει απόσχιση των αυτονομιστικών περιοχών, συμβολικά η ανάδειξη κομμάτων όπως το Junts pel Si (Μαζί για το Ναι) και η ταυτόχρονη κατάρρευση των ποσοστών των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων, του κυβερνώντος και του σοσιαλιστικού, δείχνουν ότι η εκστρατεία υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα αποτελέσει την προμετωπίδα εναντίον της σκληρής λιτότητας που έχει επιβάλει το ευρωπαϊκό κονκλάβιο στην Ε.Ε.

 

Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι οι Podemos δεν καρπώνονται την επιτυχία, καθώς καταγράφουν το χειρότερο ποσοστό τους από την αρχή της συμμετοχής τους στις εκλογικές αναμετρήσεις για δύο κυρίως λόγους:

 

Πρώτον, επειδή οι ψηφοφόροι τους επηρεάστηκαν από τις εκλογές στην Ελλάδα και τα θολά μηνύματα του ΣΥΡΙΖΑ για την ουσία του δημοψηφίσματος και των πρόωρων εκλογών και, δεύτερον, λόγω της υποχώρησης της δυναμικότητας του κόμματος, το οποίο φάνηκε να «λειαίνει» τις επαναστατικές θέσεις του όταν το ζήτημα έρχεται στην παραμονή ή όχι της χώρας στην ευρωζώνη.

 

Κατά συνέπεια το πολιτικό σκηνικό στην Ισπανία ρευστοποιείται χωρίς κανένας να μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιες θα είναι οι διαστάσεις του από τη στιγμή που η αντίσταση ενάντια στον σκληρό πυρήνα της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε. εκφράζεται μέσω εθνικιστικής εσωστρέφειας και όχι κάτω από έναν πολιτικό – ιδεολογικό μανδύα.

 

Οι αυτονομιστές της Καταλονίας άλλωστε πάντα ζητούσαν να δημιουργήσουν τη δική τους χώρα, με τη δική τους σημαία, τη δική τους κυβέρνηση και με τη δική τους κεντρική τράπεζα, που συνεπάγεται το δικό τους εθνικό νόμισμα.

 

Αξίζει να επισημανθεί επίσης ότι η καλή εικόνα της ισπανικής οικονομίας φαίνεται να είναι επίπλαστη, κάτι που παραδέχτηκε και ο Ισπανός πρώην επίτροπος της Ε.Ε. Χοακίν Αλμούνια μιλώντας στο CNBC: «Η θετική συμβολή στην ανάπτυξη της Ισπανίας έρχεται κυρίως από τους εξωτερικούς παράγοντες, όπως το συνάλλαγμα, οι ευνοϊκές τιμές πετρελαίου και η νομισματική πολιτική της Ε.Ε. Αν αυτοί οι παράγοντες εκλείψουν, η Ισπανία θα γυρίσει στην εσωστρέφεια».

 

 

Αξιοπρόσεκτη είναι και η ανάλυση που κάνει το αμερικανικό δίκτυο για την οικονομική κατάσταση της Πορτογαλίας, η οποία πηγαίνει στις κάλπες την επόμενη Κυριακή έχοντας βγει από το μνημόνιο, χωρίς όμως να έχει λύσει κανένα από τα προβλήματά της, τα οποία την υποχρέωσαν να μπει, όπως την υψηλή ανεργία και το χρέος. Το χρέος της Πορτογαλίας εκτιμάται στο 130% του ΑΕΠ και μαζί με το ελληνικό θεωρούνται τα υψηλότερα στην ευρωζώνη, ενώ η ανεργία έχει κολλήσει στο 11%, ποσοστό το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα υψηλό για τη χώρα.

 

Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι Πορτογάλοι εξακολουθούν να περνούν δύσκολα και μετά την έξοδο από το μνημόνιο και θα περίμενε κανείς να προτιμήσουν ακραία αριστερά κόμματα – παραδόξως δεν υπάρχουν ακροδεξιοί σχηματισμοί – για να δείξουν την οργή και την κούρασή τους, φαίνεται να δείχνουν ακόμα εμπιστοσύνη στα δύο μεγάλα κόμματα, στα οποία δεν δίνουν όμως πλειοψηφία, καθώς οι δημοσκοπήσεις, αν πέσουν μέσα, καταγράφουν μάχη στήθος με στήθος.

 

Ακόμα και οι Σοσιαλιστές, που ξεκίνησαν την προεκλογική τους εκστρατεία λάβροι εναντίον της ατέρμονης λιτότητας, φαίνεται να βάζουν αρκετό νερό στο… πόρτο τους διαβεβαιώνοντας τους ψηφοφόρους ότι δεν θα ξεφύγουν από τα μέτρα που έχουν επιβληθεί από το ευρωπαϊκό κονκλάβιο, ώστε να μη χρειαστεί να υποτροπιάσουν σε νέο μνημόνιο, όπως η Ελλάδα…

 

Άραγε θα υπερισχύσουν το politically correct και η «κοινή λογική» ή η κόπωση θα κινητοποιήσει αστάθμητους παράγοντες;