Υπάρχει μια γενική αίσθηση κούρασης στην κυβέρνηση και στην κοινωνία, που βρίσκο­νται στη μέση μιας δίνης. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι αυτό το κλίμα αβεβαιότητας εντεί­νει την απαισιοδοξία και την παραίτηση και κυρίως αποκλείει την ελάχιστη πιθανότητα της ορθής κρί­σης.

Υπάρχει μια γενική αίσθηση κούρασης στην κυβέρνηση και στην κοινωνία, που βρίσκο­νται στη μέση μιας δίνης. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι αυτό το κλίμα αβεβαιότητας εντεί­νει την απαισιοδοξία και την παραίτηση και κυρίως αποκλείει την ελάχιστη πιθανότητα της ορθής κρί­σης. Η αλήθεια είναι ότι, προς το παρόν, φως στο τούνελ δεν φαίνεται από πουθενά. Κανένας δεν εγγυάται πώς, πότε και αν θα βγούμε από αυτή την επώδυνη πραγματικότητα. Πολύ δε περισσότερο κανένας δεν γνωρίζει πού οδηγούμαστε. Πάντως, πρέπει να συμφιλιωνόμαστε σιγά – σιγά με την ιδέα πως ο «Θεός των Ελλήνων» πέθανε – οριστικά και αμετάκλητα! Ωστόσο, ας μείνουμε προς το παρόν στα συμπτώματα. Αν και γίνομαι κουραστικός, θα επιμείνω: η βασική πληγή της χώρας μας δεν είναι η χρεοκοπημένη της οικονομία. Το μέλλον μας δεν το υπονομεύει το δημόσιο χρέος και η αδυναμία ανάπτυξης. Το χάος στη χώρα είναι απόρροια της διαμορφωμένης μεταπολιτευτικής μας νοοτροπί­ας να βλέπουμε και να ερμηνεύουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας μέσα από ένα ιδιότυπο σκε­πτικό, το οποίο καθώς φαίνεται δεν το συμμερίζε­ται κανένας άλλος λαός… Είμαστε μόνοι μας λόγω του τρόπου που σκεφτόμαστε κι όχι γιατί μας… μι­σούν οι άλλοι. Η διαστρέβλωση και της πιο απλής αλήθειας έχει καταντήσει εθνικό σπορ. Αποθέωση αυτής της διαστρέβλωσης αποτελεί το κομματικό κράτος και το συντριπτικό πρόταγμα του ιδιωτικού συμφέροντος έναντι του δημοσίου. Αυτή η Αγία Τριάδα της κακοδαιμονίας μας (μεταπολιτευτικό πνεύμα, κομματικό κράτος, ιδιωτικό συμφέρον), μας στιγμάτισε με την πιο εξωφρενική ιδεολογία. Αποθεώνοντας τη μικροαστική μετριότητα οικοδο­μήσαμε ένα φαύλο κράτος, στο οποίο το μόνο που λειτουργεί με σύστημα και ακρίβεια είναι η μετά­θεση των ευθυνών και η αμοιβαία συγκάλυψη. Σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, ο οποίος παρεμπιπτόντως βολεύει όλο το κομματικό σύστημα, μιας και η συ-σκότισή τους καλύπτει όλους, υποθηκεύσαμε την πατρίδα μας, υπέρ ενός άπληστου παροδικού καταναλωτισμού – στον βωμό του οποίου θυσιάσαμε με απύθμενη προθυμία και το μέλλον των παιδιών μας. Η αποτρόπαιη εικόνα του Έλληνα μικροαστού να ωρύεται – τάχα μου – θρηνώντας για το μέλλον της χώρας και των παιδιών του αποτελεί το πλέον εντυπωσιακό μνημείο υποκρισίας της πολιτικοκοι­νωνικής μας ζωής.

Αν και το πλοίο έχει βουλιάξει κι όλοι μας πλέου­με πάνω στη σανίδα σωτηρίας, αυτό που φαίνεται να θέλουν να διατηρήσουν οι κομματικές απολυ­ταρχίες που μας διοικούν είναι οι πολυτελείς θέ­σεις τους στη… σανίδα! Δεν σκέπτονται το ενδε­χόμενο του πνιγμού· τόσο πωρωμένα καθάρματα είναι, που δεν μοιάζουν να έχουν συγκινηθεί καν από το ναυάγιο!… Αυτή τη διεφθαρμένη πραγμα­τικότητα οικοδομήσαμε με τη μικροαστική μας απληστία, ο καθένας με τον τρόπο του και τις μι­κρές ή μεγάλες δυνατότητές του. Έτσι φτάσαμε στο θλιβερό παρόν που διανύουμε αντιμέτωποι με μια κρίση που ξεπερνά τις δυνατότητές μας, οι οποίες εξαντλούνται στο να αποκαλούμε τον πρωθυπουργό ψεύτη, προδότη, δωσίλογο και στο να χαρακτηρίζουμε την κυβέρνηση κατοχική. Με αυ­τές τις σπιθαμιαίες πολιτικές κραυγές διακηρύτ­τουμε την επαναστατική μας προσήλωση και τα ιδιοτελή προοδευτικά μας αισθήματα. Μέσα σε αυτό το κλίμα μαθαίνω με έκπληξη και αποτροπι­ασμό πως οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης κά­νουν λευκή απεργία προκειμένου να εξυπηρετή­σουν τις προσωπικές τους κινήσεις στη σκακιέρα της εξουσίας! Η δε αντιπολίτευση, με τα ίδια άτο­μα που βύθισαν τη χώρα στο χάος, πράττει σα να γεννήθηκε χθες και δεν έχει πληροφορηθεί καν τι συμβαίνει παριστάνοντας την… απορούσα Μαγδα­ληνή, ενώ τα κόμματα της Αριστεράς μηρυκάζουν την επαναστατική τους χλόη ως Πυθίες που ακό­μα και στις τελετές βάφτισης διαγιγνώσκουν κινή­ματα και λαϊκές εξεγέρσεις! Η αλήθεια είναι μία και συντριπτική: Μέσα σ’ αυτόν τον ζόφο, ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, το πολιτικό σύστημα αγωνίζεται ασμένως για τη νομή της εξουσίας και την ενδυνάμωση της κομματικής επιρροής σ’ αυ­τή. Κανένας δεν μοιάζει να μεριμνά πραγματικά για τη χώρα και τον λαό κι αυτό αποτελεί μια κυ­νική πραγματικότητα που δύσκολα γίνεται αποδε­κτή. Η χώρα, καθώς όλα δείχνουν, δεν έχει πιθα­νόν ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και τη δυνατότητα να αντιδράσει. Ζούμε κάτι πολύ χειρότερο από την απώλεια 50, 100 ή 200 ευρώ και για αυτό δεν νοι­άζεται κανένας. Εξακολουθούν να μας συγκινούν τα πακέτα προσφορών της κινητής και ακίνητης… σκλαβιάς μας!

[email protected]