Η Ελλάδα σαν από πρόχειρο τετράδιο. Με τις γραμμές να περιπλέκονται στο παραλογητό αναζητώντας τον προσανατολισμό τους. Η αμφιβολία αίτιον της παραδοξολογίας μουτζουρώνει το χαρτί κι η εκφραστική συλλαβίζει τα όμοια διακονώντας την πραγματικότητα. 

 

Η Ελλάδα σαν από πρόχειρο τετράδιο. Με τις γραμμές να περιπλέκονται στο παραλογητό αναζητώντας τον προσανατολισμό τους. Η αμφιβολία αίτιον της παραδοξολογίας μουτζουρώνει το χαρτί κι η εκφραστική συλλαβίζει τα όμοια διακονώντας την πραγματικότητα.

Σύμφωνα τα φωνήεντα καταγράφουν το φαινόμενο της σχιζοειδούς διαταραχής ενώ στις περιόδους ανακατεμένα τα γράμματα διώχνουν το ερμήνευμα απ’ την απάντηση του δομημένου λόγου. Μοναξιά με τα νεύματα να συντροφεύουν την αντίδραση.

Η ρητορική ουσιαστικό του λόγου, με τους επιθετικούς χαρακτηρισμούς να καθορίζουν το ποιόν της, διατρανώνει απερίφραστα την πελαγοδρομία της ασυναρτησίας. Με το στόμα ορθάνοιχτο. Η σοβαροφάνεια της μικρόνοιας φαντάζει απροσπέλαστη. Μαγική συνταγή ενός κατασκευασμένου εξυπηρετικού συστήματος. Προσεγγίζει, διακρίνει κατά περίπτωσιν και κατακρίνει.

Στην καθημερινότητα. Δίπλα στον μέσο όρο της ψιμυθιωμένης εποχής τα προσχήματα αναδεικνύουν το ανυπέρβλητον της υποκριτικής συντεχνίας των παραστρατημένων κοινωνών. Εκπαιδευμένη η κοινότητα των παλαιολάγνων κινούμενων σχεδίων της προγραμματισμένης αφηγήσεως δευτερολογεί την ιστορία.

Καθώς η Αγαθονίκη λικνιζόμενη με την μηρυκαστική τέχνη να την καταδιώκει εδώ και αιώνες αναμασά τον θαυμασμό της. Κραυγαλέα περίπτωση διηγήσεως μεσημβρινής διαπαιδαγωγήσεως με τα βαριά δάκρυα, τα προερχόμενα από την ακαταφράστον βάσανον της απώλειας του αγοριού απέναντι, να εκσφενδονίζουν στο έπακρον το συναίσθημα του καθιερωμένου τρόπου συγκινήσεως των περιποίκιλων επιλογών.

Τοιουτοτρόπως η σοφία με την χαρακτηριστική άνεση που της δίνει ο έκπτωτος ενεστώτας αποφαίνεται διορισμένη στα χείλη των ασεβών, επί παντός του επιστητού, ανερυθρίαστα σέρνοντας την ουρά της ίσαμε κάτω, στο δάπεδο της εφαπτομένης των σκελών. Και στην αποβάθρα συναθροίστηκαν οι υπερμεγέθεις να προτείνουν τον δάκτυλο και να αποδώσουν ευθύνη στην αναπνοή του ειδώλου τους. Κομπορρημοσύνη και άγιος ο πανάγαθος καθά οι τρίχες ανασηκώνονται δραπετεύοντας εκ του καυκάλου.

Στα λερωμένα χαρτιά οι λέξεις παίζουν με τον καθρέπτη τους κι οι ποιητάδες κραδαίνουν την ρομφαία της απορρίψεως, οι κήνσορες με τα σκισμένα εσωβράκια λοιδωρούν μιμούμενοι τους συντεταγμένους γελωτοποιούς προαυλίου χαμηλού οικήματος κι ο καιρός χάνεται στο περιθώριο του ακαταλόγιστου. Ηλιθιογραφίες μεγάλων επιφανειών στην κατακαημένη ασπρογάλανη εικόνα. Στην πολιτεία.

Στους στενούς δρόμους παραμιλούσα η βαρύσωμη απλώνει στο συρματόσχοινο τα βρακιά της Στην περιρρέουσα, στα αδειανά σοκάκια οι μεγάλοι τοίχοι αφήνουν κάποια κολλυβογράμματα ξεθωριασμένα. Το ψευδολόγημα παχύσαρκη εκφορά μηχανεύεται την επόμενη παραμυθία. Στα καφενεία ρέει ο κεκραμένος με την ανάλυση να πηγαινοέρχεται κτυπώντας τις παλάμες της. Εποχές του νέου φθινοπώρου με τον καγχασμό να μην σταματά ξερνώντας στα χαμηλά την αγανάχτηση της παρηκμασμένης βροχής. Κι η απορία να ξεπερνά την δεδηλωμένη.