Αν κάτι συνοψίζει την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα από το 2010 που άρχισε η «διάσωσή» της με τα μνημόνια και την εποπτεία των δανειστών, αυτό είναι η φράση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής μεγάλου αμερικανικού επενδυτικού ομίλου: «Η δουλειά μας» είχε πει ο εν λόγω κύριος «είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα» (περιοδικό «Marianne», 20.2.2010). 

Σε οικονομικό επίπεδο έχουμε την εντύπωση ότι ολόκληρος ο ελληνικός λαός έχει συνειδητοποιήσει το κόστος που συνεπάγεται αυτή η επιβλαβής (καθότι συνεχώς επαναλαμβανόμενη) συνήθεια των κυβερνώντων μας. Απ’ ό,τι φαίνεται ωστόσο – με αφορμή την προσφυγική κρίση – οι οδυνηρές συνέπειες αυτής της συνήθειας επεκτείνονται πολύ πιο πέρα από τη σφαίρα της οικονομίας.

 

Πριν, λοιπόν, καλά – καλά το καταλάβει η ελληνική κυβέρνηση, είδε την πίεση που υφίσταται η χώρα λόγω των έντονων προσφυγικών ροών να εξελίσσεται και να επεκτείνεται σε πρόβλημα εθνικής κυριαρχίας. Προφανώς οι εταίροι φίλοι και δανειστές (Γερμανοί) γνωρίζουν κι αυτοί πολύ καλά αυτό που είχε πει ο Αμίτ Σαρκάρ και έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν.

 

Κάπως έτσι, το Βερολίνο όρισε το Αιγαίο ως εστία της προσφυγικής κρίσης στην Ευρώπη και άρχισε τη διαδικασία αντιμετώπισής της μεθοδεύοντας τη «συνεργασία» Ελλάδας – Τουρκίας, ώστε να φυλαχτούν καλύτερα τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

 

Η γερμανική «διαταγή» διαβιβάστηκε στην Κομισιόν του Γιούνκερ, όπου ετοιμάστηκε το προσχέδιο της πρότασης της Επιτροπής, στο οποίο αναφέρεται ότι «η Τουρκία σκοπεύει να ενισχύσει την αναχαιτιστική δυνατότητα της τουρκικής Ακτοφυλακής κυρίως αναβαθμίζοντας τον εξοπλισμό επιτήρησης, αυξάνοντας τις περιπολίες και τη δυνατότητα έρευνας και διάσωσης και ενισχύοντας τη συνεργασία με την ελληνική Ακτοφυλακή».

 

 

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι το εν λόγω προσχέδιο πέρασε δίχως η ελληνική αντιπροσωπεία να εκφράσει ενστάσεις και τελικά σερβιρίστηκε ως απόφαση προς υλοποίηση η οποία, όπως επισημαίνουν έμπειροι διπλωμάτες, δημιουργεί τα εξής δυσάρεστα για την Ελλάδα δεδομένα:

 

◆ Η Ελλάδα (ως μέλος της Ε.Ε.) θα χρηματοδοτήσει την ενίσχυση της ανασχετικής δυνατότητας της τουρκικής Ακτοφυλακής με την αναβάθμιση του εξοπλισμού επιτήρησης!!!

◆ Η Ελλάδα ήδη έχει αποδεχτεί τη δημιουργία των σημείων καταγραφής (hot spots) των προσφύγων στο έδαφός της αποτυγχάνοντας (ή μη προσπαθώντας καν) να πείσει τους εταίρους να ζητήσουν τη συνεργασία της Τουρκίας ώστε να καταγράφονται οι πρόσφυγες στο τουρκικό έδαφος, απ’ όπου άλλωστε συγκεντρώνονται για να περάσουν το Αιγαίο και τα ευρωπαϊκά σύνορα.

◆ Η Ελλάδα, εξ αιτίας της παντελούς έλλειψης σχεδίου και της απουσίας της εκεί όπου διαμορφώνονται οι αποφάσεις, είναι πλέον υποχρεωμένη να μετατραπεί στον προθάλαμο που θα γεμίζει με πρόσφυγες οι οποίοι κάποια στιγμή και κάποιοι από αυτούς θα προωθούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνουν κριτήρια επιλογής.

◆ Τέλος, και σημαντικότερο, η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που συνεπάγεται η ελληνοτουρκική συνεργασία για επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στα αμφισβητούμενα – από την Τουρκία – σύνορα του Αιγαίου.

 

Με άλλα, πιο απλά λόγια, η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται ήδη – χωρίς καν να το αντιληφθεί – αντιμέτωπη με το σημαντικότερο πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής που αντιμετωπίζει η χώρα: το ζήτημα των τουρκικών αμφισβητήσεων, οι οποίες μεθοδικά, με τη δημιουργία και εκμετάλλευση κρίσεων, οδηγεί σε «λύση»… συγκυριαρχίας στο Αιγαίο, την οποία επιδιώκει επί δεκαετίες η Άγκυρα με την ανοχή / βοήθεια των ΗΠΑ και, ανοιχτά πια, της Γερμανίας.

 

 

Για το Βερολίνο η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, η οποία είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί κάθε απαίτηση των δανειστών της προκειμένου να επιβιώσει. Υπό αυτήν την έννοια οι Γερμανοί δεν δίνουν δεκάρα για τα ελληνικά ιδιαίτερα συμφέροντα, τα οποία θίγονται από το σχέδιο του Βερολίνου για κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες στο Αιγαίο.

 

Άλλωστε για τους Γερμανούς η Τουρκία – σε αντίθεση με την οικονομικά ρημαγμένη Ελλάδα – εξακολουθεί να είναι καλός πελάτης για τα καλούδια (τανκς και υποβρύχια) της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας. Πέραν τούτων, επιπρόσθετα, για το Βερολίνο η Ελλάδα αποτελεί πια ένα εξάρτημα δεμένο στο άρμα της οικονομικής της αυτοκρατορίας, το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να χρησιμοποιεί όπως τη συμφέρει.

 

Παρ’ όλα αυτά, τα ζητήματα που σχετίζονται με τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων υποκρύπτουν τον κίνδυνο κόστους πολλαπλάσιου αυτού της οικονομικής εξάρτησης που αποδέχτηκε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή και την έναρξη υλοποίησης του τρίτου μνημονίου. 

 

Με άλλα λόγια, γνωρίζουν, τόσο το Βερολίνο όσο και η κυβέρνηση της Αριστεράς, ότι οι συμβιβασμοί σε ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων, και ειδικά στο Αιγαίο, δεν είναι μια τόσο απλή υπόθεση όσο αποδείχτηκε πως ήταν η «στροφή» στον ρεαλισμό των μνημονίων.

 

Κάποιοι μάλιστα στην κυβέρνηση, όπως για παράδειγμα ο υπουργός Εξωτερικών, είναι τόσο παλιοί και έμπειροι, ώστε γνωρίζουν ότι ένα εθνικό θέμα μπορεί να μη σε βοηθήσει να κερδίσεις την εξουσία, αλλά μπορεί να οδηγήσει στην απώλειά της. Ως ιδιαίτερα έμπειροι γνωρίζουν ακόμη ότι οι απώλειες σε χρήμα μπορεί κάποτε – ακόμη και με σκληρούς αγώνες και θυσίες – να αναπληρωθούν. Οι απώλειες όμως σε εθνική κυριαρχία δεν αναπληρώνονται παρά μόνο με πόλεμο…