Οι «αιώνιοι Έλληνες» ξαναπυροβολούν την κοινή λογική

Οι «αιώνιοι Έλληνες» ξαναπυροβολούν την κοινή λογική

Στο πρόσωπο της Θάλειας Δραγώνα τα πρωτοξάδελφα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου βλέπουν μία νέα Μαρία Ρεπούση. Δεν πρέπει να τους ξαναπεράσει!

Μια νέα (;) συζήτηση άναψε στο αραχνιασμένο Καφενείον «Η Ωραία Ελλάς», της ξεχασμένης μας ευρωπαϊκής επαρχίας, τόπο συνάντησης των «καθαρόαιμων» Ελλήνων, των απευθείας απογόνων του Περικλέους και των πρωτοξάδελφων του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: Βρέθηκε η «νέα Ρεπούση»! Είναι, λένε, η καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Θάλεια Δραγώνα, πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ (2007-2009). Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έκανε την εθνικώς μειοδοτική κίνηση να την τοποθετήσει Ειδική Γραμματέα «Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων» – τι τίτλος κι αυτός, να τον χαίρεται η γραφειοκρατία. Το έγκλημά της; Μιλάει τη γλώσσα της κοινής λογικής, επιμένει να κρατά ισορροπίες και να αναλύει επιστημονικά, δηλαδή νηφάλια και όχι με το θυμικό. Λέει ότι οι εθνικές ταυτότητες στα Βαλκάνια, συνεπώς και η νεοελληνική, μορφοποιήθηκαν τον 19ο αιώνα. Λέει ότι η «πολιτισμική καθαρότητα» των Ελλήνων είναι ένα χοντρό παραμύθι. Λέει, και μάλιστα σε συνεργασία με τον τούρκο καθηγητή Κοινωνιολογίας Φαρούκ Μπιρτέκ, ότι τα σχολικά εγχειρίδια σε Ελλάδα και Τουρκία απεικονίζουν έθνη «περιούσια», κρύβοντας τους σκελετούς της Ιστορίας στα υπόγεια. Λέει ότι η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα Γυμνάσια καταστρέφει το γλωσσικό αισθητήριο των εφήβων, πριν αυτοί καλά καλά μάθουν να μιλάνε σωστά τη ζωντανή μας γλώσσα. Επίσης λέει ότι σε αυτό το τοπίο του κόσμου έζησαν ή ζουν ακόμη «άλλοι»: βουλγαρόφωνοι, ρουμανόφωνοι, αλβανόφωνοι, μουσουλμάνοι, ρωμαιοκαθολικοί, εβραίοι, ρομά, μετανάστες και πάει λέγοντας. Είδατε πόσος «ανθελληνισμός» χωράει σε μία παράγραφο; Ας σοβαρευτούμε. Τα επιστημονικά εργαλεία της Θάλειας Δραγώνα είναι κοινός τόπος σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, το ίδιο και σε κάποιες νησίδες της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας. Δεν κομίζουν γλαύκα τέτοιες απόψεις. Μπαίνουν όμως καρφί στο μάτι των εθνικιστών, οι οποίοι αφελώς χωρίζουν τον πλανήτη σε «φιλέλληνες» και «ανθέλληνες», όπως σωστά παρατηρούσε ο μακαρίτης Ηλίας Πετρόπουλος. Και δώσ’ του «Κρυφό Σχολειό» και φυλή των «Καλάς» και «Νεφελίμ» και «τα πάντα είναι ελληνικά». Προσοχή. Το τερατάκι του εθνικισμού δεν κάνει κούνια μπέλα μόνο στην κλειδωμένη παιδική χαρά της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών. Ούτε χαίρεται μόνον όταν αστυνομικοί σαπίζουν στο ξύλο 17χρονο Παλαιστίνιο στο κρατητήριο – κολαστήριο της Παγανής Λέσβου. Κυκλοφορεί και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μετεωρίζεται κραυγάζοντας σαν τον Ταρζάν σε ένα εκκρεμές που πηγαινοέρχεται από τη Χρυσή Αυγή και τον Άδωνη Γεωργιάδη μέχρι τη Λιάνα Κανέλλη και τον Στάθη Σταυρόπουλο. Κι επειδή τα ουρλιαχτά καλύπτουν τα επιχειρήματα, καιρός είναι να γίνει σαφές ότι δεν πρέπει να επιτραπεί στους «αιώνιους Έλληνες» να ξαναπυροβολήσουν τις πινακίδες στον κακοτράχαλο δρόμο προς την αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας. Δηλαδή προς την εθνική μας αυτογνωσία. Ως γονιός, πριν από τρία χρόνια, έτυχε να «κρατήσω» για μία ολόκληρη σχολική χρονιά το βιβλίο Ιστορίας της ομάδας της Μαρίας Ρεπούση. Ασφαλώς αυτό που συνέβη τον φοβερό Αύγουστο του 1922 στην προκυμαία της Σμύρνης δεν ήταν «συνωστισμός». Είναι όμως αδιανόητο το ότι η ελληνική κοινωνία μίλησε μόνο γι’ αυτή την ατυχέστατη διατύπωση και όχι για την ουσία: τη μεθοδολογική προσέγγιση εκείνου του βιβλίου. Τα τότε παιδιά της Στ΄ Δημοτικού μάθαιναν «παπαγαλία» ένα ελάχιστο κειμενάκι δύο-τριών παραγράφων. Όλο το υπόλοιπο βιβλίο (σελίδες επί σελίδων!) ήταν γεμάτο πηγές και αφορμές για ουσιαστικό διάλογο στην τάξη και στα σπίτια. Καταθλίβομαι ακούγοντας τα μουρμουρητά των παιδιών μας, που κάθονται και μαθαίνουν απ’ έξω κατεβατά από προκατασκευασμένη γνώση, ακριβώς όπως κι εμείς πριν από δεκαετίες. Η ρήση του Διονυσίου Σολωμού ότι «το έθνος οφείλει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές» δεν έχει καρπίσει στην Ψωροκώσταινα. Εδώ δεν έχουμε ακόμη εξηγήσει στα παιδιά μας τι γύρευαν πολεμώντας οι προπαππούδες μας στα πρόθυρα της Άγκυρας το 1922 ή λέμε ο ένας στον άλλο (όπως επιχειρεί ο Παντελής Βούλγαρης στην ταινία του «Ψυχή Βαθιά») ότι για τον εμφύλιο φταίνε τελικά οι… Αμερικάνοι! Θα φτάναμε λοιπόν ποτέ στο σημείο να αποδεχθούμε έναν επιστημονικό λόγο που γεννάται από το σπέρμα της αμφιβολίας και αναπτύσσεται διαλεκτικά χρησιμοποιώντας το εργαλείο του ορθού λόγου; Ψιλά γράμματα…

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]