19 Νοεμβρίου. «Το Πολυτεχνείο ζει»; Στον καιρό της Πετρούλας αρκετοί σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και κατέβηκαν στους δρόμους.

* 19 Νοεμβρίου. «Το Πολυτεχνείο ζει»; Στον καιρό της Πετρούλας αρκετοί σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και κατέβηκαν στους δρόμους. Έκλεισαν το Facebook και βγήκαν στην πραγματική ζωή. * Το περίφημο target group των 12-24 που «ξελασπώνει» τις συνειδήσεις μας; Αυτή τη φορά και κάποιοι μεγαλύτεροι. Όχι απαραίτητα και βολεμένοι. * Ηρεμήστε όλοι. Στη μνήμη του μέλλοντος κόσμου η εποχή θα καταγραφεί ως αυτή με τις μεγάλες ψευδαισθήσεις: Θα παταχθεί η φοροδιαφυγή, θα τελειώσει η ρουσφετολογία, θα τιμωρηθούν οι ένοχοι, θα επικρατήσει η αξιοκρατία, θα… * Θα ξυπνήσω και θα είμαι αλλού. Σ’ έναν παραμυθένιο κόσμο για μεγάλους. * Μέχρι τότε, ευτύχησα να βρεθώ στον κόσμο που μ’ έβαλε η Άννα Κοκκίνου παρακολουθώντας το «Λα Πουπέ», στο Θέατρο Σφενδόνη. * Μια κατάδυση στην παράνοια. * Όπου η ηθοποιός «κεντάει» και το κείμενο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «βγάζει φωτιές» με όσα λέει, υπονοεί και περιγράφει. * Ένας σπάνιος μονόλογος γεμάτος εικόνες –η Κοκκίνου τις ζωντανεύει μπροστά σου μέσα σ’ ένα σκηνικό μόνο με χαρτόκουτα– και αίσθημα. * Κάπου, αναφέρεται και στον θάνατο. Προσέξτε πόσο αισιόδοξη είναι η προσέγγιση του συγγραφέα: «… θα πρέπει να είναι καταπληκτικά που γλιτώνεις μια για πάντα το φόβο του θανάτου. Αυτός ο βραχνάς των ζωντανών. Έρχεται μια ωραία μέρα και πεθαίνεις. Και τέρμα όλα. Δεν πεινάς. Δεν κρυολογείς. Δεν παθαίνεις ουρολοιμώξεις, καρκίνο. Δεν σου πέφτουν τα μαλλιά. Δεν κουράζεσαι. Δεν κάνεις ρυτίδες. Δεν κάνεις πέτρα στα νεφρά…». * Τα απογεύματα της Κυριακής είναι ωραία για θέατρο. * Οι γυναίκες, φαίνεται, το ξέρουν. Γι’ αυτό και είχε τόσες πολλές στο «Λα Πουπέ». Ζήτημα να υπήρχαν δέκα άνδρες όλοι κι όλοι. * Στον Ζυγό, αντιθέτως, όπου οι Άγαμοι Θύτες κάνουν «χοντρό» παιχνίδι, το κοινό ήταν μοιρασμένο. Όλοι συνοδευόμενοι. Και κάποιοι απείθαρχοι. «Σύγχρονοι επαναστάτες» που είπε και ο Λαζόπουλος στο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ». * Παφ πουφ το τσιγαράκι… Στα κλεφτά. * Δεκαεννέα άτομα στη σκηνή. Υπερπαραγωγή. Κι όλοι ενθουσιώδεις, κεφάτοι, γεμάτοι ενέργεια. * Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης έγραψε κείμενα χωρίς προσχήματα. Σε οδηγούν κατευθείαν στην καρδιά της νεοελληνικής πραγματικότητας. Κείμενα εξοικειωμένα με την αλήθεια και καθόλου με τη φλυαρία ή το επιφανειακό. * Οι γύρω ελληνικές επιθεωρήσεις καθόλου δεν τα φτάνουν, δυστυχώς. * Βέβαια, ένα θέμα με τις μουσικές σκηνές και γενικότερα τα στέκια του τραγουδιού είναι η διάρκεια των προγραμμάτων τους. * Και στον Ζυγό, τρίωρο είναι το πρόγραμμα. Εδώ όμως είναι τόσος κόσμος. Από ένα τραγούδι να πουν κι ένα σκετς να παίξουν πάει η ώρα. * Ο κόσμος θέλει, αφού πληρώνει, να χορτάσει θέαμα. Κι ο επιχειρηματίας, βεβαίως, να πουλήσει ποτά. * Στους περισσότερους αρέσουν τα μεγάλα προγράμματα. * Εμένα, όχι. * Είναι και το στριμωξίδι, είναι και που βαριέμαι να κάθομαι σ’ ένα μέρος για πολύ, είναι και που θέλω ο καλλιτέχνης να έχει μέτρο, να ξέρει πότε πρέπει να φύγει. * Μεγάλη τέχνη αυτό. * Το να φεύγεις τη σωστή ώρα. Ούτε πολύ νωρίς, αλλά κυρίως ποτέ πολύ αργά. * Στη ζωή, κυρίως. * Πήγαν κάποιοι φίλοι στη Θεοδωρίδου –γράφουμε σχετικά στη στήλη Συν και Πλην– και τελείωσε το πρόγραμμα 5 το πρωί! * Κακώς δεν τους έβγαλαν πρωινό. * Μισές δουλειές κάνουν. * Αλλά βέβαια σ’ αυτά τα μαγαζιά, τις μεγάλες πίστες τις λεγόμενες, η φίρμα βγαίνει μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. * Ώσπου να πει τα παλιά σουξέ, γιατί νέα κανείς πια δεν έχει, ξημέρωσε. * Και να το καινούργιο τρέντι: πρωινό κι εφημερίδες στα μπαράκια του Κεραμεικού. * Α, ρε Έλληνα με την εφευρετικότητά σου! Κανείς δεν σε πιάνει…

Άννα Βλαβιανού