Μια εντελώς ασυνήθιστη για τα πολιτικά χρονικά της χώρας μας τακτική ακολουθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος συστηματικά κάνει πράξη τη διαβεβαίωση που έδωσε παραδίδοντας, μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στη Φώφη Γεννηματά ότι θα είναι παρών στις πολιτικές εξελίξεις. 

Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας το γαλλικό μοντέλο, όπου πρώην πρωθυπουργοί συνεχίζουν την κοινοβουλευτική τους δράση χωρίς να «κρατάνε» πολιτική πόζα, φροντίζει να δηλώνει με κάθε τρόπο την πολιτική του παρουσία. 

 

Παρότι δεν δεσμεύεται από τις συμβάσεις που συγκρατούν πρώην πρωθυπουργούς, όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, οι οποίοι δεν εμπλέκονται στην καθημερινή πολιτική διαδικασία, φροντίζοντας να παρεμβαίνουν σπάνια και σε μείζονα θέματα, ο Βενιζέλος, αντιπρόεδρος στην προηγούμενη κυβέρνηση, φαίνεται ότι δεν έχει τέτοιου είδους αναστολές, να περιφρουρήσει την εικόνα του ως τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αντιπροέδρου της κυβέρνησης. 

 

Θεωρώντας προφανώς ότι είναι ακόμη σε παραγωγική πολιτική ηλικία και η Ελλάδα βιώνει μια πολύ ρευστή και εύθραυστη πολιτική κατάσταση, επέλεξε να μην παροπλιστεί. Με όπλο τις νομικές και συνταγματικές του γνώσεις, τη ρητορική δεινότητά του και την εμπειρία του από τη διακυβέρνηση, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Πολλά κοινοβουλευτικά στελέχη σχολιάζουν πικρόχολα ότι ο Βενιζέλος δεν μπορεί να αποδεχτεί τις βολές που δέχτηκε κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και επιχειρεί τώρα, με την ίδια σφοδρότητα, να ανταποδώσει τα πυρά, δίνοντας σήμα για επιθέσεις. 

 

 

Μια άλλη ερμηνεία που δίνουν πολλοί άσπονδοι φίλοι του για τη συνεχή καθημερινή εμπλοκή του σε όλα τα ζητήματα της πολιτικής ύλης και την εμμονή του να σχολιάζει επί παντός του κυβερνητικού επιστητού, είναι ότι έτσι επιχειρεί να απαντήσει για τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησής του με τον Σαμαρά, να δημιουργήσει ανάχωμα στην όποια κριτική και να υπερασπιστεί την πολιτική του σε μια φάση που το ΠΑΣΟΚ επιμένει να κοιτάζει μπροστά και να μην κόπτεται για την υπεράσπιση του πρόσφατου πολιτικού παρελθόντος του. 

 

Η περιφρούρηση της πολιτικής του, και ιδιαίτερα τα αποτελέσματα του PSI, που κατά την παρούσα κυβέρνηση ήταν καταστροφική επιλογή, ενώ για τον ίδιο σωτήρια, είναι ένας από τους λόγους, όπως λένε αντίπαλοί του στο ΠΑΣΟΚ, που εξηγούν το γεγονός ότι ο Βενιζέλος αποδέχτηκε να τοποθετηθεί γραμματέας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, θέση που δεν θα καταδεχόταν παλαιότερα, ούτε στα «πέτρινα χρόνια» του κόμματός του στην αντιπολίτευση.

 

Ο Βενιζέλος δεν μοιάζει να πτοείται από τα σχόλια για τη συνεχή εμπλοκή του στην αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, ούτε από τα λοξά βλέμματα για την πλήρη άσκηση καθηκόντων κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και φαίνεται να απολαμβάνει το γεγονός ότι συχνά – πυκνά αναγκάζει κυβερνητικά στελέχη να απαντούν στις βολές του. 

 

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος που επιφυλάσσει ο ίδιος στον εαυτό του μπορεί να γίνεται οριακά ανεκτός από την υπογείως δυσφορούσα Φώφη, αλλά έχει και τα οφέλη του. Κι αυτό διότι δεν δημιουργεί την ανάγκη τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και η πρόεδρός του να υπερασπίζονται το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν του. Μοιάζει οι ρόλοι να είναι μοιρασμένοι. Ωστόσο όσοι γνωρίζουν επιμένουν ότι η Γεννηματά θα προτιμούσε ο προκάτοχός της να στέκεται δύο βήματα πιο πίσω στο πολιτικό κάδρο, αλλά όσο δεν βάζει σοβαρά προσκόμματα στην εσωκομματική διαδικασία αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται χωρίς παρεμβάσεις. 

 

Ωστόσο, υπάρχουν και νεότερα στελέχη που δυσφορούν από την εμμονή Βενιζέλου να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και θεωρούν ότι όλη η γενιά που πρωταγωνίστησε στις κυβερνήσεις των 30 τελευταίων ετών θα πρέπει να μπει στα μετόπισθεν, προκειμένου να κατορθώσουν το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη να επανασυνδεθούν με στρώματα πολιτών που το εγκατέλειψαν με τις πολιτικές του μνημονίου. 

 

Πάντως, προς το παρόν, στο ΠΑΣΟΚ, παρά τις διάφορες αποχρώσεις στην κριτική, Γεννηματά και Βενιζέλος πυκνώνουν τα πυρά τους προς τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ.  απορρίπτοντας κάθε μορφή συνεργασίας καθώς εκτιμούν προφανώς ότι σύντομα θα υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις, αφού η κυβέρνηση είναι ασταθής και αμφίθυμη στην τήρηση των συμφωνιών που η ίδια έκανε με τους δανειστές.