Στις εξαιρετικές ιστορίες του Ηλία Παπαμόσχου – σύντομα διηγήματα – σφύζει η ζωή ατόφια. Ο κόσμος υπάρχει αβίαστα μέσα από έναν λόγο που μεγαλύνει τη χαμηλή καθημερινότητα και τη διευρύνει, έτσι που το προσωπικό βίωμα να απλώνεται, σπάζοντας τα δεσμά της ατομικότητας, για να γίνει οικουμενικό, δηλαδή πέρα για πέρα ανθρώπινο! Σε όλες τις σύντομες ιστορίες – που μέσα τους κρύβουν αιωνιότητες – οι άνθρωποι και η φύση συγκροτούν τον τόπο. Κι ο τόπος στα διηγήματα του Παπαμόσχου περικλείει τον κόσμο ολόκληρο. 

 

Ο συγγραφέας μάς αποκαλύπτει μια μυστική γεωγραφία, εσωτερική, χαραγμένη με μνήμες – δρόμους που σε βγάζουν μακριά, σα να ζεις τον χρόνο ολόκληρο (κι όχι τις επώδυνες στιγμές του, τις παροδικές αγωνίες…), δίχως ηλικία, ένα με τη φύση. Οι ιστορίες του Παπαμόσχου κρύβουν κάτι το αρχέγονο, με ανατριχιαστική ζωντάνια, σαν ένα μυστικό παλιό που μεταφέρεται από εποχή σε εποχή, από γενιά σε γενιά στον τόπο και τους ανθρώπους του.

 

Στα διηγήματα αυτά, τόπος, άνθρωποι και ζώα, η φύση ολόκληρη, συνυπάρχουν παλιωμένα, συντηρημένα στον συναισθηματικό πάγο του χρόνου. Ο συγγραφέας των ιστοριών αναπλάθει αυτόν τον κόσμο με το πολυτιμότερο υλικό – τη γλώσσα που ξέρει να γίνεται χώμα, δάσος, αλεπού και ψυχή. 

Πρόκειται για κερδισμένες μάχες γραφής, όπου ο λόγος ξέρει από οικονομία και ποίηση, η ζωή από νόημα κι ο χρόνος απ’ την απώλεια…