Κώστας Καβανόζης
Το χαρτόκουτο 
Εκδόσεις: Πατάκης
Σελ.: 130

 

Σε αυτό το μυθιστόρημα με τα σύντομα κεφάλαια, που μπορούν να διαβαστούν και ως ξεχωριστές ιστορίες, ο συγγραφέας βάζει δύσκολα στον εαυτό του προκειμένου να πετύχει μέσω της γλώσσας την επανασύνδεση της παιδικής ηλικίας με την ωριμότητα του παρόντος χρόνου. Κυρίως στον άνδρα – αν δεν κάνω μεγάλο λάθος… – η παιδικότητα παραμένει εν δυνάμει σε μια μυστική εφεδρεία, έτοιμη να επέμβει αν οι περιστάσεις το επιτρέψουν.

 

Θα μπορούσε κανείς να τολμήσει την αναζήτηση σε αυτή τη συνθήκη του μυστικού της ανωριμότητας των ανδρών – της έφεσής τους να σαχλαμαρίσουν στα σοβαρά όταν το φέρνει η στιγμή∙ να ξαναγίνουν παιδιά επιστρέφοντας στο θαυμαστό δωμάτιο του παρελθόντος χρόνου και να πάρουν μια αίσθηση της τότε – εν αναπτύξει – ζωής, όπου η πραγματικότητα λάμβανε άλλες διαστάσεις, σχεδόν μαγικές.

 

Και το μαγικό σε αυτές τις αναπολήσεις είναι η απουσία του χρόνου ή, για την ακρίβεια, η έλλειψη συνέπειας που σε μεταφέρει από γεγονός σε γεγονός δίχως τη χρονική διαμεσολάβηση! Έτσι, το παρελθόν λαμβάνει μυθικές διαστάσεις, τα γεγονότα ξαλαφρώνουν από το βάρος του πραγματικού και μπορούν να αλλοιωθούν, να μετατραπούν, να αλλάξουν εν μέρει τη ζωή και τις προσωπικές μας ιστορίες μέσα από μια λυτρωτική δόση ασυνέπειας. Με δυο λόγια, μέσα από αυτή την επιστροφή μπορεί κανείς να ξαναϋπάρξει. Κυρίαρχο στοιχείο σε αυτό το μυθιστόρημα της ανασύστασης του παιδικού κόσμου είναι η πανταχού παρούσα σεξουαλικότητα – αν και καταπιεστική, πάντα οδυνηρά θελκτική…