Κάπως έτσι, μια ακόμη μεγάλη ατάκα, ταυτόσημη και ισάξια του «success story» που είχε εκστομίσει ο Αντώνης Σαμαράς, περνάει στην ιστορία της εφαρμογής των μνημονίων στην ταλαίπωρη αυτή χώρα. Έτσι, αφού ζήσαμε τη μεγαλειώδη και ανεπανάληπτη σαμαρική επιτυχία, ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας πιάνοντας το… Τσακα-ΛΟΤΤΟ.

 

Πέρα, πάντως, από την πλάκα, έναν λόγο να χαίρεται τον είχε ο υπουργός. Δεν είναι και λίγο, καθ’ όλη την προετοιμασία της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, να σε εκβιάζουν με «κούρεμα» καταθέσεων αν δεν τελειώσεις εντός του 2015. Να σου λένε ότι για να πάρεις τα 10 δισ. πρέπει να περάσεις κοτζάμ ασφαλιστικό. Και να σου συνδέει ο Σόιμπλε δημοσίως την υπόθεση του ΤΧΣ με το νέο υπερ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων.

 

 

Τώρα, λοιπόν, στο τελευταίο Eurogroup επήλθαν οι εξής μικρές διαφοροποιήσεις:

 

1 Οι Ευρωπαίοι χέστηκαν – με το συμπάθιο… – από τη χαρά τους ανακαλύπτοντας ότι οι ιδιώτες επενδυτές είναι πανέτοιμοι να σπρώξουν τα λεφτά τους για να επενδύσουν στις ελληνικές τράπεζες χωρίς να απαιτούν να προηγηθεί η μεταρρύθμιση του… ασφαλιστικού. Αφού, λοιπόν, τα λεφτά σήμερα υπάρχουν και αύριο γίνονται καπνός, είπαν ν’ αφήσουν τα πολλά – πολλά και να απελευθερώσουν τα 10 δισ., συν τα 2 δισ. της δόσης προς την κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς οι συντάξεις μπορούν να κοπούν μερικές μέρες αργότερα. Δεν χάλασε ο κόσμος…

 

Άλλωστε ο Ντράγκι, ως κεντρικός τραπεζίτης, έβαλε πάνω απ’ όλα την τραπεζική σταθερότητα βάζοντας στη θέση του το πολιτικό ιερατείο της Ε.Ε., το οποίο συχνά μπλέκει τις βούρτσες με τις σούστες (τον προτεσταντισμό με την οικονομία) και του προκαλεί ζητήματα εκ του μη όντος. Ως εκ τούτου, ο Τσακαλώτος είχε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες να πανηγυρίσει σε ζήτημα διαπραγμάτευσης αυτή την περίοδο.

 

2 Επιπλέον είπαν να μην πάρουν μεγάλα ρίσκα με το ενδεχόμενο «κουρέματος» καταθέσεων και προτίμησαν να κάνουν παιχνίδι μέσω των όρων της ανακεφαλαιοποίησης και της «επόμενης μέρας». Κοινώς:

 

♦ να πωληθούν το ταχύτερο δυνατόν οι μετοχές του ΤΧΣ σε εξευτελιστικές τιμές και με χασούρα του Δημοσίου, 

♦ να ανταμείψουν τους δικούς τους στο Δ.Σ. του ΤΧΣ με μισθάρες ανώτερες από τα λεφτά που παίρνει ο Στουρνάρας,

♦ να απαλείψουν κάθε πιθανότητα ποινικής ευθύνης των ίδιων αυτών δικών τους ακόμη και σε περιπτώσεις «δόλου ή βαριάς αμέλειας» που με τον ισχύοντα νόμο εξαιρούνται,

♦ να αποκλείσουν πρώην υπουργούς και άλλους πολιτικούς από τις διοικήσεις των τραπεζών, όπως π.χ. η Λούκα Κατσέλη που τώρα διοικεί την Εθνική.

 

Κοινώς, η δουλειά θα γίνει «έτσι όπως πρέπει» και κανείς δεν έχει λόγο να πιστεύει ότι η κυβέρνηση έχει πραγματικό περιθώριο να αντικρούσει τις επιθυμίες των δανειστών, ακόμη και τις πιο αντιφατικές. Το «κέρδος» που της απομένει είναι ότι δεν θα «κουρευτούν» οι καταθέσεις.

 

 

Κατόπιν αυτών, βεβαίως, έρχεται ο δεύτερος και δυσκολότερος γύρος, με το ζόρικο «μεταρρυθμιστικό» πακέτο, που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και το συνταξιοδοτικό, το οποίο θα πονέσει τους συνταξιούχους ακόμη και αν δεν αποτελέσει μια πλήρη μεταρρύθμιση – κάτι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, στον λίγο χρόνο που απομένει.

 

Μαζί με τους συνταξιούχους ετοιμάζονται όμως να πονέσουν και οι «κόκκινοι» δανειολήπτες – ιδιοκτήτες ακινήτων, που μετά τον ΕΝΦΙΑ καλούνται να περάσουν και από το λεπίδι της τελικής ρύθμισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων υπό την απειλή του πλειστηριασμού. Και ακολουθούν κατά πόδας οι αγρότες, αλλά και το σύνολο των φορολογουμένων, οι οποίοι, εκτός από τους μαζεμένους φόρους στο τέλος της χρονιάς, τα τέλη κυκλοφορίας και ό,τι άλλο έχει ο λογαριασμός, έχουν ακόμη να περιμένουν προϋπολογισμό, μια ακόμη φορολογική μεταρρύθμιση και ένα πιο αυστηρό πλαίσιο για τα ήδη ρυθμισμένα χρέη προς το Δημόσιο.

 

Μέσα σ’ όλα έρχεται και το προσφυγικό, το οποίο ενδεχομένως αποτελεί τη μεγαλύτερη παγίδα για την κυβέρνηση και τη χώρα. Ο πρωθυπουργός ήδη από χθες βρίσκεται στη Βαλέτα της Μάλτας για τη διπλή σύνοδο Ευρωπαίων και κάποιων αφρικανικών χωρών για το τεράστιο αυτό ζήτημα, ενώ την επόμενη εβδομάδα πηγαίνει στην Τουρκία για το ίδιο θέμα εκπροσωπώντας και την Ε.Ε.

 

 

Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο να διαπραγματεύονται οι ίδιοι εκπροσωπώντας και τους Ευρωπαίους, παρά οι Ευρωπαίοι και να κάνουν παιχνίδι με την Τουρκία πίσω από την πλάτη μας. Τα αυτονόητα ερωτήματα, όμως, είναι καυτά:

 

♦ Ποιος θα χρεωθεί την ευθύνη αν το τούρκικο παζάρι επιφέρει την ευόδωση των κοινών περιπολιών Ελλάδας και Τουρκίας στα θαλάσσια σύνορά μας – έστω και υπό το τέχνασμα της πολυεθνούς δύναμης που φέρνει στο τραπέζι ο Γιούνκερ σε αγαστή… συμπαιγνία με την Άγκυρα;

♦ Ποιος θα χρεωθεί την ευθύνη έναντι των Ευρωπαίων για τυχόν αδιέξοδο αν οι σκληρές απαιτήσεις της Τουρκίας εμποδίσουν μια λύση συνεργασίας στο προσφυγικό και οι Γερμανοί δουν τις προσδοκίες τους να πηγαίνουν περίπατο;

♦ Ποιος θα χρεωθεί την επιτάχυνση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε., με το άνοιγμα πέντε κεφαλαίων, από τα οποία τα περισσότερα έχει μπλοκάρει η Κύπρος; Ήδη ο Φρανς Τίμερμανς, στενός συνεργάτης του Γιούνκερ, και ο αρμόδιος για τη διεύρυνση επίτροπος Γιοχάνες Χαν έσπευσαν στην Τουρκία πριν από τον Τσίπρα για να καθαρίσουν την μπουγάδα και ο δικός μας να βρεθεί προ τετελεσμένων.

 

Είναι δυνατόν στην κυβέρνηση να πιστεύουν σοβαρά ότι οι ψευδοβοήθειες των Ευρωπαίων – τα κοινοτικά ψίχουλα για την αντιμετώπιση των συνεπειών του μεταναστευτικού, μια αόριστη τεχνική υποστήριξη, η βοήθεια στην αναβάθμιση (;) της δημόσιας διοίκησης και η πρόσληψη εποχικών συνοροφυλάκων – μπορούν να αντιρροπήσουν μια συνδιαχείριση των θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο με την Τουρκία;

 

Μακάρι να βγούμε ψεύτες, αλλά αυτό το ταξίδι δεν φαίνεται να έχει καλό σενάριο για τη χώρα…