Αναπαρίσταται το παράλογον αναφανδόν με το πρόθημα να καθοδηγεί το σύνθεμα…

 

Αναπαρίσταται το παράλογον αναφανδόν με το πρόθημα να καθοδηγεί το σύνθεμα στην γεωγραφική του θέση έξω από τις λέξεις, στο περιθώριο μίας ακατανόητης  συνδιαλλαγής των συλλαβών

Περίπου μαύρα μεσάνυχτα και στο απόστημα του χρόνου εξοργιστικό το φαινόμενο της συγχύσεως.

Κι εκεί όπου η ματιά ψιμυθιωμένη καρφώνεται στο ταβάνι ανήμπορη να κλείσει μέσα στις  κόρες (αυτά τα μαύρα στίγματα της αυθάδειας των παραγράφων) την απορία, ακούγεται η φωνή να σκορπά την κλίση  έξω απ τις σελίδες, να διώχνει τα πρόσωπα στην άκρη των ρημάτων, να περιπλέκει τους συνδέσμους καθώς η σύνταξη καθ΄ υπόταξιν  εντάσσεται  στην προκαθορισμένη εκφορά ορίζοντας  το αστειογράφημα

Περιοδική κίνηση   των μεταμφιεσμένων με την σκουριά μιας παλαιάς ιστορίας  στα διαδήματα,  να σέρνει  την ψευδαίσθηση από το χαλινάρι ενώ  ωραιοποιείται  η ευήθεια ικανοποιώντας  το ανεξιχνίαστο βλέμμα του αποχαυνωμένου μέσου όρου όπως το αρχαιόρυθμο σύνθημα  από τα κίτρινα κιτάπια ξεβρασμένο σέρνει πίσω του τον κατασκευασμένο μύθο.

« Αυτά Μελπομένη μου»

Στην άλλη γραμμή το μάσημα μηρυκασμός της αμηχανίας βγάζει αναστεναγμό δυσβάσταχτο  ευνοούμενο από την κατάντια της διηγήσεως του χαμένου χρόνου.

Κι όταν ο επαναλαμβανόμενος ήχος της συνεχούς ροής της απορρίψεως  σβήνει στα ακροδάχτυλα η πραγματικότητα επαναφέρει την συνθήκη της καθημερινότητας στο πολυτελές οίκημα.

Έξω φασαρία και απεσταλμένοι οι περιπατητές αντιμάχονται  με τις σκιές τους.

Μηχανές να σκοτώνουν την ησυχία του Νοεμβρίου και ήλιος να περιπαίζει την συννεφιά η οποία εις μάτην πασχίζει να προλογίσει τον χειμώνα.

Εν συνεχεία στα άλλα μέρη στις θάλασσες που γλύφουν τους βράχους η κόρη λευκόχροη στις κορυφές του υγρού μεγαλείου υποδέχεται την ανεμελιά της Κυμοθόης.

Παράκρουση   του ύστερου μήνα του φθινοπώρου όταν η κατανόηση, πανέμορφη ηρωίδα του ενεστώτα, εγκατέλειψε το κείμενο αρνούμενη να υποταχθεί στα καθιερωμένα τερτίπια

της καινούργιας ερμηνείας των περιλήψεων.

Και στην μεταποίηση άσμα διδακτικόν και λαικότροπον απ τα γνωστά των κυνών κεφαλών των  απογυμνωμένων ξεφεύγει κατά το δείλι προκαλώντας τον γέλωτα της λοιδορίας.

Στην ακολουθία, ο μορφασμός κι η κραυγή  εκείνης της διπλής σωτήριας προστακτικής της αγανακτήσεως επαναφέρει την ηρεμία δίχως την συνέπεια της κατατάσεως.

Ένα νεύμα και το σκοτάδι βαθύ έκρυψε τα υπόλοιπα στην σιωπή του.

[email protected]