Με δίδυμη αφορμή την προσφυγική κρίση και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, μερικές παρατηρήσεις που θα έπρεπε να είναι (όπερ σημαίνει ότι δεν είναι) αυτονόητες:

 

Με δίδυμη αφορμή την προσφυγική κρίση και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, μερικές παρατηρήσεις που θα έπρεπε να είναι (όπερ σημαίνει ότι δεν είναι) αυτονόητες:

–Το να επισημαίνεις τις (κολοσσιαίες) ευθύνες των κρατών της Δύσης στη γιγάντωση της συριακής κρίσης και την υποδαύλιση της ισλαμιστικής βίας δεν συνεπάγεται ότι μπορείς να αμφισβητείς το δικαίωμά τους να αμυνθούν κατά των επιθέσεων που δέχονται. Τέτοιου είδους συμψηφισμοί είναι απολύτως ανεπίτρεπτοι.  

– Το να θεωρείς κάθε μουσουλμάνο που φτάνει στις ακτές σου εξ ορισμού ύποπτο για τρομοκρατική δράση είναι πέραν πάσης λογικής και ηθικής. Το ίδιο όμως και το να τον θεωρείς εξ ορισμού πολιτικά διωκόμενο και δικαιούχο ασύλου.

– Όταν πρόκειται για τα (δυσθεώρητα) προβλήματα που δημιουργεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες η μετανάστευση, ο καλύτερος σύμμαχος της Ακροδεξιάς είναι, δεκαετίες τώρα, η αποσιώπηση και ο συστηματικός εξωραϊσμός τους. Είναι ο πολιτικός καθωσπρεπισμός και η ανέξοδη αισιοδοξία που επέτρεψε στους Λε Πεν αυτής της ηπείρου να εμφανίζονται ταυτοχρόνως και ως συνήγοροι της κοινής λογικής και ως διωκόμενοι εκφραστές της αλήθειας.

– Το μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι προφανώς ζήτημα ανθρωπιστικό. Πρωτευόντως μάλιστα διότι έχουμε να κάνουμε με ανάγκες ανθρώπων που η φροντίδα τους συχνά δεν παίρνει αναβολή. Ταυτοχρόνως όμως και παράλληλα είναι και ζήτημα που έχει να κάνει με την κοινωνική συνοχή, τις αντοχές του προνοιακού κράτους και της οικονομίας, τον αθέμιτο ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας, την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις λαϊκές συνοικίες, την εθνική ασφάλεια και άμυνα, τις μακροπρόθεσμες δημογραφικές εξελίξεις, την προάσπιση του οικείου τρόπου ζωής, το μέλλον της ουδετερόθρησκης πολιτειακής μας οργάνωσης και την ελευθερία του λόγου. Όποιος επιμένει μόνο στην ανθρωπιστική διάσταση του ζητήματος δεν είναι λιγότερο μονόπλευρος από εκείνον που τονίζει αποκλειστικά τους κινδύνους που προκύπτουν για την εθνική άμυνα και την κοινωνική ειρήνη.

– Το μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι πρωτίστως ζήτημα πρακτικής βούλησης, όχι ιδεολογικών διακηρύξεων. Το να επικαλούμαστε τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες για να υπερτονίσουμε τις προϋπάρχουσες πολώσεις μεταξύ μας (“εθνοκεντρικοί”-“κοσμοπολίτες”, “φασίστες”-“αντιφασίστες”, “οπαδοί της ανοιχτής κοινωνίας”-“οπαδοί της κοινωνίας-οχυρού”, “συνήγοροι των δικαιωμάτων”-“προασπιστές της δημόσιας τάξης”)  δεν συνιστά πολιτικό λόγο αλλά κήρυγμα εχθροπάθειας και πολιτικάντικη υποκρισία.

 

* Ο Κ. Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού Νέο Πλανόδιον (neoplanodion.gr).