Η είδηση ήταν σοκαριστική. Δεν μας βύθισε μόνο στο πένθος, στην φρίκη και στον αποτροπιασμό αλλά και σε μια γενικευμένη εσωτερική παραίτηση…

 

Η είδηση ήταν σοκαριστική. Δεν μας βύθισε μόνο στο πένθος, στην φρίκη και στον αποτροπιασμό αλλά και σε μια γενικευμένη εσωτερική παραίτηση – ότι πλέον χάνουμε το δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε, το δικαίωμά μας να ταξιδεύουμε, το δικαίωμά μας να διατυπώνουμε απρόσκοπτα την γνώμη μας, το δικαίωμα μας να έχουμε κι μείς (όχι μόνο οι άλλοι) την ευρωπαϊκή μας διαφορετικότητα. Κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, γινόμαστε μάρτυρες ενός γενικευμένου αισθήματος φόβου.

Κάθε φορά που συμβαίνει ένα αποτρόπαιο έγκλημα – που νομίζουμε αφελώς ότι δεν μας αφορά – ξυπνά μέσα μας ένα επικίνδυνο  αίσθημα «δικαιοσύνης» που βασίζεται κυρίως στον παράφρονα ιδεολογικό μας  συναισθηματισμό. Έναν ιδιότυπο συναισθηματισμό που παραβλέπει άσπλαχνα τα θύματα και ψάχνει αιτιολογίες και ασαφή ιδεολογήματα, λανθασμένα, αόριστα, γενικόλογα και κυρίως αποτρόπαια, μεροληπτώντας υπέρ των θυτών και σε βάρος των διαμελισμένων αθώων θυμάτων. Στην ιδεοληπτική μας χώρα είναι σχεδόν απαγορευμένο να σκέπτεται κανείς πέρα από τις επιβεβλημένες αγοραίες  ιδεοληψίες  των διαφόρων «προοδευτικών» ολοκληρωτισμών που κάνουν καριέρα αποκλειστικά στην Ελλάδα, ερήμην της ιστορικής τους καταδίκης.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η βιομηχανία των όπλων  η οποία συντηρεί τους πολέμους για να ξεφορτώνεται στοκ και να ανανεώνει το υλικό της. Σίγουρα αυτή η άποψη αντανακλά ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας που δεν αλλάζει σε τίποτα την ιστορικά  καταγεγραμμένη και κραυγαλέα βαρβαρότητα ενός «πολιτισμού» που αποκεφαλίζει, κόβει χέρια, ανατινάζει «βέβηλα» μνημεία, ανασκολοπίζει παιδιά και λιθοβολεί γυναίκες για μια λοξή  ματιά…

Η Ευρώπη δεν ευθύνεται για όσα της καταλογίζουν μερικοί με διαρροϊκή ευκολία. Σ’ έναν κόσμο που δεν είναι αγγελικά φτιαγμένος (για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν αγγελικοί κόσμοι), η επίκληση ενός χοντροειδούς δικαίου που τα τσουβαλιάζει όλα είναι εκτός από βλακώδης και πολλαπλώς επικίνδυνη. Όταν οι Αμερικάνοι βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, τους καταγγέλλαμε. Τώρα οφείλουμε να καταγγείλουμε το φονικό του Παρισιού. 

Πριν λίγα χρόνια, η Αμερική με την ανόητη όσο και ιδιαζόντως εγκληματική πολεμική επιχείρησή της στο Ιράκ άφησε πίσω της – εκτός  των άλλων καταστροφών – ένα εκατομμύριο νεκρούς και ανεξάντλητα αποθέματα δικαιολογημένου μίσους…  Από την άλλη, οι τυφλές απαντήσεις των ισλαμιστών εξτρεμιστών  αλλά και η καθημερινή απειλητική επίδειξη φρίκης εναντίον της Δύσης γενικώς δεν είναι αποτελέσματα αυτού του μίσους μόνο, αλλά βαθύτερων πολιτισμικών καταβολών και ουσιωδών διαφορών με την έννοια ότι κάθε πολιτισμός αξιολογεί πριν από όλα αλλιώς την ανθρώπινη ζωή.

Το ότι ο τζιχαντιστής σπάει τα μνημεία του πολιτισμού με πρωτοφανή αγριότητα δεν είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού ο οποίος μας παρέχει (εκτός από την αδικία) ηλεκτρικό ρεύμα, αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, ελευθερία λόγου, φάρμακα, ιατρική περίθαλψη, οργανωμένες πόλεις, εκπαίδευση, πλεόνασμα αγαθών, ασύλληπτα επιστημονικά επιτεύγματα (που τα χρησιμοποιούμε άπληστα στην καθημερινότητά μας) αλλά και το δικαίωμα να  συγκινούμαστε για τα δικαιώματα όλων αυτών που εχθρεύονται τις πολιτισμικές μας αξίες και -ω του θαύματος!-  προτιμούν να κατοικούν, να εργάζονται και να σπουδάζουν στις πόλεις μας και όχι στις δικές τους!  Σ’ αυτά τα επιτεύγματα της μισητής Δύσης, οι εγκληματίες τζιχαντιστές του Ισλάμ  παρατάσσουν τα κομμένα κεφάλια κηρύττοντας  σε κάθε γωνιά του πλανήτη το απύθμενο πολιτισμικό τους μίσος ενάντια στον τρόπο ζωής μας.

Δεν μπορεί λοιπόν η Ευρώπη της ανεκτικότητας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Ευρώπη της ελευθερίας, να κατηγορείται αβασάνιστα γιατί θαλασσοπνίγονται  οι μετανάστες – κι αυτοί που ωρύονται να μην αναρωτιούνται γιατί όλοι αυτοί οι δυστυχείς και κατατρεγμένοι στην πλειοψηφία τους, πρόσφυγες  ρισκάρουν την ζωή τους για μια θέση στην Ευρώπη (των απίστων, των εκμεταλλευτών, των διεφθαρμένων)  και όχι στις ομόθρησκές τους, ομόφυλες και όμορες χώρες, μερικές εκ  των οποίων είναι και προκλητικά πλούσιες… Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως εξισορροπήσει τον ασυγκράτητο και πολλές φορές πρωτόγονο συναισθηματισμό μας ο οποίος δεν διατηρεί φιλικές σχέσεις με κανενός είδους λογική.

Ισχυρίζονται ότι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι φανατικοί ισλαμιστές και εχθροί της Δύσης και δεν πρέπει να στοχοποιούνται αδιακρίτως ∙ μα και όλοι οι δυτικοί λοιπόν δεν είναι έμποροι οπλών και δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα που τους βαραίνουν ώστε να υποστούν τις τυφλές συνέπειες των βομβιστικών ενεργειών. Οι πόλεις της Ευρώπης είναι που δέχονται και βοηθούν τους πρόσφυγες…  Γιατί λοιπόν τόσο μίσος εναντίον των αθώων πολιτών τους;  Γιατί χτυπούν  μια πόλη που φιλοξενεί  εκατομμύρια μουσουλμάνους ως πολίτες της;

Άρα πρόκειται περί ενός πολυσυνθέτου παιχνιδιού όπου τα συμφέροντα μπλέκονται τόσο όσο να μην υπάρχει δίκαιο. Και απουσία δικαίου σημαίνει πόλεμος∙ τίποτε άλλο! 

Έτσι, η σφαγή του Παρισιού, εκτός του ότι ανοίγει διάπλατα την πόρτα στα ξενοφοβικά φασιστικά κινήματα, απειλεί όλα τα λαμπρά επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πνεύματος στο όνομα ενός  εχθρικού εν τέλει πολιτισμού όπου το κοίταγμα μιας γυναίκας σε έναν άνδρα σημαίνει λιθοβολισμό.  Η θρυλούμενη  πολυπολιτισμικότητα  αποδεικνύεται άλλος ένας επικίνδυνος μύθος που υπονομεύει τον κατεκτημένο μας δημοκρατικό τρόπο ζωής.