Είναι καταπληκτικό και συγκλονιστικό συνάμα, πως σε μια, φαινομενικά, μουσική παράσταση, ο Σταμάτης Κραουνάκης γίνεται τόσο βαθιά πολιτικός και παρεμβατικός.

 

«Σήμερα άκουσα από έναν πρόσφυγα τούτο: Έφευγαν από τη Σμύρνη· όταν βγήκαν στη Χίο, μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, τα πάντα, έκλεισαν μονομιάς. Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι, το μωρό, έξι μέρες να τραφεί, έκλαιγε, χαλούσε τον κόσμο. Η μάνα ζητά νερό, από ένα σπίτι τέλος πάντων αποκρίνονται: «ένα φράγκο το ποτήρι». Και ο πατέρας πού διηγείται: «Έφτυσα τότε μέσα στο στόμα του παιδιού για να το ξεδιψάσω»».

Γροθιά τα λόγια από το ημερολόγιο του Γ. Σεφέρη, που ακούγονται στην παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη, «Όλοι ένα, Φίλα με». Κι αμέσως μετά, «μαμά, γερνάω μαμά…». Εικόνες του χθες, αλήθειες του σήμερα. Έτσι είναι όλη η παράσταση. Μια γροθιά. Στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό, στις αισθήσεις. Μα και χάδι μαζί.

Είναι καταπληκτικό και συγκλονιστικό συνάμα, πως σε μια, φαινομενικά, μουσική παράσταση, ο Σταμάτης Κραουνάκης γίνεται τόσο βαθιά πολιτικός και παρεμβατικός. Με πολύ μικρά, επιλεγμένα κείμενα, από Σεφέρη, Ντάριο Φο,  Λόρκα, Σαίξπηρ και μουσικά διαμάντια από την 40χρονη πορεία του, αλλά και καινούργια όπως το «Βραχυκύκλωμα- υπογράψανε και μας κάψανε…», ο συνθέτης καταφέρνει έναν… πολιτικό γάμο που τα έχει όλα. Δάκρυα, χαρά, τραγούδι και πολύ τροφή για σκέψη…

Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε κερδίζει το εντυπωσιακά λιτό σκηνικό που επιμελήθηκε ο  Γιάννης Μουρίκης. Λευκές χάρτινες σακούλες, φωτισμένες και κρεμασμένες από την οροφή ανάποδα, σαν να «καταγγέλλουν» όλον αυτό τον καταναλωτικό ορυμαγδό που ζήσαμε, σαν καθρέφτης για τις ψυχές μας που είναι άδειες…

Κι ο Κραουνάκης στο πιάνο, σαν να υφαίνει αριστουργήματα με νότες, σαν τελάλης συναισθημάτων, σαν παιδί που δεν χορταίνει το παιχνίδι του… «Αυτή η νύχτα μένει», «Το πάτωμα», «Φίλα με», «Το σίδερο» «Το Υπερωκεάνιο»… Δυόμιση ώρες βαθιά υπόκλιση. Στον συνθέτη, τον δημιουργό,  τον στιχουργό, τον ερμηνευτή, τον σκηνοθέτη, τον ηθοποιό, τον σεναριογράφο. Γιατί όλα αυτά είναι ο Σταμάτης πάνω στη σκηνή. Όλα ένα…

Και πλάι στον Κραουνάκη, εξαιρετικά τα παιδιά της «Σπείρας». Καταπληκτικός ο Χρήστος Γεροντίδης στον «Ματωμένο Γάμο», ρεσιτάλ του Κώστα Μπουγιώτη στο «Αγάπη μου, είμαστε ένοχοι», ορίτζιναλ λαϊκή φωνή ο Σάκης Καραθανάσης, χαρίζουν γέλιο και κερδίζουν το χειροκρότημα ο Γιώργος Στιβανάκης και ο Χάρης Φλέουρας.

Στο τέλος της παράστασης, βρέθηκα στα καμαρίνια, όπως και πολλοί άλλοι. Μπροστά μου ένα νέο παιδί, περιμένει υποβασταζόμενο υπομονετικά τη σειρά του. Είναι τυφλός. Όταν φτάνει στον Κραουνάκη, τον αγκαλιάζει και του λέει: «Κάθε φορά που σε ακούω, μοιάζω όλο και πιο πολύ, σε αυτό που θα ήθελα να είμαι…». Σιωπή. «Σαλπάρω και χάνομαι…» 

*Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μην το χάσετε.