Γερμανία, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Η Τσερλίνε, η γριά υπηρέτρια του σπιτιού της βαρόνης Ελβίρας, πέρασε όλη της τη ζωή υπηρετώντας τη βαρόνη και ζώντας στη σκιά της. Ερωτεύτηκε αυτούς που ερωτεύτηκε και εκείνη, μεγάλωσε το νόθο παιδί της, γέρασε και συνεχίζει να ζει μέσα σε ένα κλειστό σπίτι, που μοιάζει να εγκυμονεί το κακό και να κατατρώει τους ενοίκους του. Χρησιμοποιήθηκε η ήδη υπάρχουσα μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου, διασκευή για το θέατρο Στρατή Πασχάλη δραματουργικά επεξεργασμένη απ’ τον σκηνοθέτη Γιάννη Καλαβριανό, με σκηνικά και κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου, μουσική Άγγελου Tριανταφύλλου, διεύθυνση φωτισμών Αλέκου Αναστασίου, διδασκαλία κίνησης Αλεξίας Μπεζίκη και βοηθό σκηνοθέτη τη Μαριέττα Σπηλιοπούλου. 

Εκτός απ’ την Μπέτυ Αρβανίτη, παίζουν Κώστας Βασαρδάνης, Μαρία Κατσιαδάκη – η καλή ηθοποιός που επανεμφανίζεται στη σκηνή ύστερα από αρκετά χρόνια απουσίας –, Σύρμω Κεκέ, Εύα Σιμάτου.

Αξίζει να πάτε…

 

Θα πάω. Να παρακολουθήσω το θεατρικό παιχνίδι «Παίζω με την… καρδιά μου», ένα θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα για τον κόσμο των συναισθημάτων, κάθε Σάββατο πρωί στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8-12, Γκάζι), με τους ηθοποιούς Μαρία Μαλταμπέ και Σοφία Στυλιανού και με την επιστημονική επιμέλεια του ψυχολόγου δρα Δημήτρη Θεοδοσάκη. Ολοκληρώνεται σε τέσσερις συναντήσεις με στόχο την ανάπτυξη της Συναισθηματικής Νοημοσύνης του παιδιού. Το εργαστήρι ξεκινάει με πρωτότυπες δραματοποιημένες ιστορίες («Η Γκρι Πέτρα» της Μ. Μαλταμπέ και «Να το πω ή να μην το πω;» της Σ. Στυλιανού). Συνεχίζεται με σειρά θεατρικών αυτοσχεδιασμών, μουσικο-κινητικών παιχνιδιών, εικαστικών δραστηριοτήτων, μουσικών πειραματισμών, φύλλων εργασίας και αφηγήσεων ιστοριών, και ολοκληρώνεται με την ενεργή εμπλοκή των παιδιών στην έκβαση του μύθου προτείνοντας και αναπαριστώντας τη δική τους εκδοχή.

Έξυπνη ιδέα…

 

Άκουσα. Ένα μεγάλο μπράβο στον Γιώργο Πέτρου και την Καμεράτα, για το «Άξιον Εστί» του Μίκη, έτσι όπως το παρουσίασαν στο Μέγαρο την περασμένη Τετάρτη. Ο Γιάννης Κότσιρας σε μια από τις πιο συνεπείς ερμηνείες του δημοφιλούς έργου, ήταν το δυνατό σημείο της συναυλίας.

Πάντα τέτοια.