Πριν από 21 χρόνια, στις 15 Νοεμβρίου 1988, σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχεια κό συγκρότημα δυτικά του Αλγερίου, σύσσωμη η παλαιστινιακή ηγε σία, εκατοντάδες σύνεδροι και ξένοι δημο σιογράφοι ζητωκραύγαζαν και αποθέωναν επί αρκετά λεπτά τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, όταν ανακήρυξε το ανε ξάρτητο κράτος της Παλαιστίνης!

Πριν από 21 χρόνια, στις 15 Νοεμβρίου 1988, σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχεια κό συγκρότημα δυτικά του Αλγερίου, σύσσωμη η παλαιστινιακή ηγε σία, εκατοντάδες σύνεδροι και ξένοι δημο σιογράφοι ζητωκραύγαζαν και αποθέωναν επί αρκετά λεπτά τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, όταν ανακήρυξε το ανε ξάρτητο κράτος της Παλαιστίνης!

Ήταν μία βαθύτατα συμβολική, αλλά και ιστορική κίνηση, διότι ερχόταν σε μια στιγ μή που είχε ωριμάσει διεθνώς η προοπτική του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Είχε προηγηθεί η εγκατάλειψη από την παλαιστινιακή ηγεσία του στόχου κατα στροφής του Ισραήλ και είχαν πραγματοποι ηθεί αλλεπάλληλες μυστικές συναντήσεις ανάμεσα σε Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς, με τη μεσολάβηση τρίτων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για διαπραγματεύσεις ειρήνης.

Τότε λοιπόν είχε νόημα η ανακήρυξη ενός κράτους, έστω και στα χαρτιά. Άλλωστε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης είχε και έχει την αναγνώριση της συντριπτικής πλειονότητας των κρατών του κόσμου και έτσι ήταν εξασφαλισμένη και η συνεπακόλουθη αναγνώριση του ανε ξάρτητου κράτους, έστω κι αν δεν υπήρχε κυβέρνηση που να ελέγχει την επικράτειά του για να μπορεί να σταθεί το κράτος από την άποψη του διεθνούς δικαίου…

Ακόμη χειρότερα

Από τότε μεσολάβησαν βέβαια πολλά. Κυρίως οι συμφωνίες του Όσλο, που επι σφράγισαν την ειρηνευτική προοπτική, αλλά και οι διαδοχικές ισραηλινές κυβερ νήσεις, μετά τη δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν, που ανέτρεψαν αυτή την προοπτι κή. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Αραφάτ και 14 μετά τη δολοφονία του Ράμπιν, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το παλαιστινιακό ζήτημα είναι η χειρότερη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Η ισραηλινή κυβέρνηση αρνείται οποι αδήποτε ουσιαστική διαπραγμάτευση και κωλυσιεργεί, επεκτείνοντας συνεχώς τους ισραηλινούς οικισμούς στην καρδιά των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, ενώ το παλαιστινιακό κίνημα είναι βαθύτατα διχασμένο με την Παλαιστινιακή Αρχή του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς να ελέγχει απλώς όσες περιοχές της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη επιτρέπουν οι Ισραηλινοί, ενώ οι ισλαμιστές της Χαμάς ελέγχουν απολύ τως την αποκλεισμένη και ασφυκτικά απο μονωμένη Λωρίδα της Γάζας.

Σε απελπισία

Χωρίς καμία προοπτική ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, χωρίς καμία άμεση προοπτική αποκατάστασης της εθνικής ενότητας των Παλαιστινίων και χωρίς καμία σοβαρή πίεση στο Ισραήλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη δύναμη, η θέση των Παλαιστινίων είναι σχεδόν απελπιστική.

Έτσι, αρχίζουν να προβάλλονται οι πιο ακραίες εναλλακτικές προτάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να βγάλουν το ζήτημά τους από το αδιέξοδο. Κάποιοι σκέφτονται σοβαρά το ενδεχόμενο να εγκα ταλείψουν τη διεκδίκηση του ανεξάρτητου κράτους και να απαιτήσουν, στο πλαίσιο ενός ενιαίου πλέον ισραηλινού κράτους, τα δικαιώματά τους ως πολίτες του.

Σε αυτή την περίπτωση, με δεδομένη τη δημογραφική ανάπτυξη, σε μερικά χρόνια οι Παλαιστίνιοι συνολικά θα είναι πολύ περισ σότεροι από τους Ισραηλινούς. Όμως κάτι τέτοιο πρέπει να αποκλειστεί διότι δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτό από το Ισραήλ.

Κάποιοι άλλοι προβάλλουν την εναλλα κτική λύση μιας μονομερούς ανακήρυξης ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης, μετά την οποία θα διεκδικήσουν την αναγνώριση αυτού του κράτους διεθνώς.

Αυτό προβλήθηκε τις τελευταίες ημέρες και αμέσως η ισραηλινή απάντηση ήταν οι απειλές ότι θα υπάρξουν και μονομερείς αποφάσεις του Ισραήλ, ενώ κάποιοι σκληροί της κυβέρνησης Νετανιάχου δεν δίστασαν να δηλώσουν ότι θα πρέπει τότε το Ισραήλ να προσαρτήσει ακόμη περισσότερα τμήμα τα της Δυτικής Όχθης. Η Παλαιστινιακή Αρχή ζητά βέβαια επισή μως από την Ευρωπαϊκή Ένωση να υπο στηρίξει ένα τέτοιο αίτημα, ώστε ο ΟΗΕ να αναγνωρίσει ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, χωρίς να θέτουν συγκεκριμένη ημε ρομηνία πότε ακριβώς θα προχωρήσουν σε αυτή την κίνηση. Είναι σαφές όμως ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι περισσότερες ευρωπαϊ κές χώρες δεν πρόκειται να στηρίξουν μια τέτοια κίνηση.