Στην αρχή της χρονιάς που διανύουμε, συγκεκριμένα στις 7 Ιανουαρίου 2015, η Ευρώπη κι ο υπόλοιπος κόσμος πάγωσαν στην είδηση ότι ένοπλοι ισλαμιστές τρομοκράτες επιτέθηκαν στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού «Charlie Hebdo» στο Παρίσι. 

 

Αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής επίθεσης στα γραφεία της εφημερίδας ήταν να πέσουν νεκροί από τις σφαίρες των τρομοκρατών δώδεκα άνθρωποι. Οι δράστες με τα όπλα στα χέρια πυροβολούσαν ανθρώπους που κρατούσαν γραφίδες στα χέρια. Οι πρώτοι πυροβολούσαν και ταυτόχρονα ούρλιαζαν «Αλλάχουάκμπαρ», δηλαδή «ο Θεός είναι μεγάλος», επιχειρηματολογώντας, σύμφωνα με τις πολιτισμικές τους αξίες, ότι η σφαγή γίνεται στο όνομα του προφήτη του ισλάμ, εναντίον των άπιστων σκυλιών… Την ίδια στιγμή, οι δεύτεροι έπεφταν νεκροί στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και των αξιών ενός μεγάλου πολιτισμού, του δυτικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού όπου η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την υπέρτατη αξία. Στον αντίποδα, οι ένοπλοι ισλαμιστές απέναντι στη δυτική ανεκτικότητα, απέναντι στο διαφορετικό, απαντούσαν πυροβολώντας.

 

Την πράξη αυτήν εναντίον ενός εντύπου, μιας πόλης, ενός λαού, εναντίον του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των αξιών που πρεσβεύει, την επαναλαμβάνει το Ισλαμικό Κράτος δέκα μήνες αργότερα, με μεγαλύτερη σφοδρότητα, με περισσότερα θύματα, με περισσότερο τρόμο. Παρά τα όσα έχουν γραφτεί και θα συνεχίσουν να γράφονται, η διαφορά είναι μία: ότι στο Παρίσι ζουν, με πλήρη δικαιώματα και όλα τα – απίστευτα για τις αντίστοιχες χώρες του ισλάμ – προνόμια, εκατομμύρια μουσουλμάνοι ελεύθεροι, που αντιστοιχούν στο 8% του πληθυσμού, με ίσα δικαιώματα και με σκανδαλώδη ευχέρεια να επιβάλλουν άκομψα και προκλητικά τις περισσότερες φορές τη δική τους κουλτούρα στις ελεύθερες ευρωπαϊκές πόλεις. Αντίθετα, ούτε ένας Ευρωπαίος δεν έχει εγκαταλείψει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για μια ζωή στη Ράκα, με τα «διακοσμημένα» στους στύλους κομμένα κεφάλια, ή όπου αλλού, όπως ακριβώς συμβαίνει και με μυριάδες μυριάδων μουσουλμάνων που κατοικούν στην «εγκληματική» Ευρώπη. Η φιλοξενία της Δύσης με τα προνόμιά της γεννά το μίσος, γεννά τη μισαλλοδοξία, γεννά την εχθρότητα; Καθώς φαίνεται – λόγω του ότι το ζήτημα είναι πολιτισμικό – καμιά κατ’ εξοχήν θεοκρατική κοινωνία δεν είναι δυνατόν να δεχτεί τις πολιτικές αρχές της δημοκρατίας. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι η ανεκτικότητα του μεγάλου της πολιτισμού. Εδώ να θυμίσουμε ότι η επίθεση εναντίον του περιοδικού «Charlie Hebdo» ήταν η πλέον πολύνεκρη στη Γαλλία ύστερα από αυτή στο τρένο της γραμμής Στρασμπούρ – Παρίσι, στις 18 Ιουνίου 1961, με 28 νεκρούς, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας. 

 

Την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015, και ενώ το Παρίσι ετοιμαζόταν να ζήσει ακόμα μια μοναδική νύχτα, με τους υπέροχους δρόμους του γεμάτους ανθρώπους που αναζητούσαν μια διέξοδο διασκέδασης έπειτα από μια κουραστική εβδομάδα, μια διαφυγή από τα πολλά σύγχρονα προβλήματα, πηγαίνοντας άλλος σε ένα θέατρο, άλλος σε ένα καφέ, άλλος σε μια συναυλία, άλλος σε ένα καφενείο, μια οργανωμένη μισαλλόδοξη εγκληματική ομάδα φανατικών θρησκόληπτων μουσουλμάνων αποφάσισε και κατάφερε να αιματοκυλίσει την Πόλη του Φωτός, την πόλη της ανεκτικότητας, την πόλη που φιλοξενεί εκατομμύρια ομοθρήσκους τους παρέχοντάς τους ίσα «διεφθαρμένα» δικαιώματα και τον απόλυτο σεβασμό στις απόψεις τους και την ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης.

 

Η Δύση, για μια ακόμα φορά, πέφτει θύμα λανθασμένων εκτιμήσεων στην ερμηνεία της περί πολυπολιτισμικότητας και της ιδέας της παγκοσμιοποίησης, οι οποίες προκλητικά πλέον δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι οι πολιτισμικές διαφορές αλλά και οι αντιθέσεις της κουλτούρας δεν γεφυρώνονται ούτε με καλές προθέσεις ούτε με διακηρύξεις ούτε με στερεότυπα ιδεολογήματα που λαϊκίζουν άγρια πάνω σε ευγενικές ιδέες και εκατόμβες αθώων δολοφονημένων ανθρώπων σε συνθήκες ειρήνης. Οι διαφορές των πολιτισμών είναι υπαρκτές και πολλές φορές οι αντιθέσεις τους είναι αδιέξοδες. Κυρίως όταν το δίκαιο του αδυνάτου δημιουργεί άδικο. Οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν και συνυπάρχουν γιατί έχουν τον ίδιο πολιτισμό και διαφορετικές εθνικές κουλτούρες. Υπάρχουν ωστόσο πολιτισμοί οι οποίοι εχθρεύονται τον δικό μας.

 

Ο μουσουλμάνος, για παράδειγμα, δεν θέλει στον εργασιακό του χώρο μια γυναίκα ως διευθύντρια κι αυτό είναι μια αντίληψη που πηγάζει από τον θεοκρατικό πολιτισμό του. Βασική αρχή του είναι το Κοράνι κι όχι το Σύνταγμα και οι δημοκρατικοί του νόμοι. Στο όνομα ποιας ανοχής μπορεί να γίνει σε μια χώρα της Δύσης ανεκτό το δικαίωμα του μουσουλμάνου να μη δέχεται σε μια υπηρεσία ως διοικητικά ανώτερή του μια γυναίκα; Με ποια στοιχειώδη λογική επιβάλλεται στο μενού των σχολείων τα σάντουιτς να μην περιέχουν χοιρινό κρέας γιατί αυτό απαγορεύεται από τον ισλαμικό νόμο… και άλλα πολλά; Το ισλάμ μισεί τον τρόπο ζωής μας, βδελύσσεται τις ελευθερίες μας, κατακεραυνώνει τις ελεύθερες σχέσεις μας… Πώς είναι δυνατόν κάτω από αυτούς τους όρους να συνυπάρξουμε; Και προφανώς, όχι στις πόλεις τους, αλλά στις πόλεις μας!

 

Ποιος είναι σε θέση να φανταστεί πώς θα μπορούσε να ζήσει ένας Ευρωπαίος με την κουλτούρα της καθημερινότητάς του σε οποιαδήποτε ισλαμοκρατούμενη χώρα; Άρα, πάει ο βασικός όρος μιας καλής σχέσης που βασίζεται στην αμοιβαιότητα. Η βάρβαρη Δύση φταίει προγραμματικά για όλα, είναι υπόλογη για όλα – κι ας φιλοξενεί σ’ όλες τις χώρες της μυριάδες μουσουλμάνους που μας φθονούν (όχι προσωπικά, αλλά πολιτισμικά) και απεχθάνονται θανάσιμα τον τρόπο που ζούμε. Πώς μπορεί να συνυπάρξουν σε μια δυτική πάντα χώρα ένας αυστηρά θεοκρατικός τρόπος αντίληψης της ζωής και της οργάνωσης του κράτους και μια ευρωπαϊκή δημοκρατία των ελευθεριών και των συνταγματικά κατοχυρωμένων από τη λαϊκή βούληση δικαιωμάτων; 

 

Στο υπέρλαμπρο Παρίσι, στην Πόλη του Φωτός, της δημοκρατίας, των επαναστατικών προταγμάτων, του διαφωτισμού, της ελευθερίας και της χαράς της ζωής, στις 20 Νοεμβρίου σκοτωθήκαν 129 άτομα που είχαν βγει στους δρόμους να διασκεδάσουν με τους αγαπημένους τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν στο όνομα των πολιτισμικών διαφορών: «Σε μία ιερή επίθεση με τη βοήθεια του Αλλάχ, μία ομάδα πιστών και στρατιωτών του Χαλιφάτου […] στόχευσαν την πρωτεύουσα της βδελυγμίας και της διαστροφής, αυτήν που φέρει το λάβαρο του σταυρού στην Ευρώπη: το Παρίσι», όπως αναφέρει η ανακοίνωση του Ισλαμικού Κράτους στα γαλλικά και στα αραβικά, αλλά και με ηχογραφημένο μήνυμα, μέσω δικών του καναλιών, όπως μας πληροφορεί η σχετική ανακοίνωση του BBC. Και οι ήρωες του ισλάμ συνεχίζουν: «Η Γαλλία και αυτοί που ακολουθούν τον δρόμο της πρέπει να ξέρουν ότι παραμένουν οι βασικοί στόχοι του Ισλαμικού Κράτους».