«Είχαμε δώσει ραντεβού στο Σύνταγμα, αφού μαθαίναμε τα exit-polls. “Θα τα ακούσουμε και θα προετοιμαστούμε να πανηγυρίσουμε για το αντίθετο!”, μου είχε πει στο τηλέφωνο. Πάντα σαρκαστικός. Είχαμε πια μια πείρα από exit-polls. Το βράδυ του δημοψηφίσματος όλο το Άσυλο είχε έξοδο. Όπως γινόταν και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, την Κυριακή της κάλπης σταματούσαν οι ψεκασμοί, επιβαλλόταν εκεχειρία προς τιμήν της γιορτής της Δημοκρατίας και όλοι οι τρόφιμοι ξαμολιόντουσαν στο Σύνταγμα για να γλεντήσουν και να τιμήσουν μέσα σε μια απίστευτη συναίρεση των χρόνων τον Μακρυγιάννη, τον Καλλέργη, τον Όθωνα, την Αμαλία, τη Μεταπολίτευση, την Αγανάκτηση και τα Δεκεμβριανά (τα τελευταία από την ανάποδη). Βρεθήκαμε στην πλατεία ο Τάκης, η Δωροθέα κι εγώ. Αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν μεταξύ μας, γνωστοί και άγνωστοι. 

 

“Δες τους. Είναι η συγχώνευση καρδιών και σωμάτων για την οποία μιλάει ο Ρουσσώ. Η συγχώνευση της γιορτής”. Ο Τάκης σχολίαζε γελαστός τα συμβαίνοντα. Η Δωροθέα έβγαζε selfies με όποιον έπεφτε επάνω της. Εγώ ένιωθα να φουντώνω μέσα μου: “Καλά, εμείς δεν θα χορέψουμε;”. Και χορέψαμε τη “Γερακίνα”. Παραδίπλα άλλοι χόρευαν το “Ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε”, άλλοι την “Ιτιά”, άλλοι το “Μήλο μου κόκκινο”, άλλοι το “Γιάννη μου, το μαντίλι σου” και άλλοι το άλλο μαντίλι, το καλαματιανό. Όλα τα μαντίλια είχαν απλωθεί και κυμάτιζαν, μια εθνική μπουγάδα με φόντο το ξενοδοχείο Μ. Βρετάνια. Ένα πανδαιμόνιο, μια πανδαισία ελληνικών χορών με το πνεύμα της Δώρας Στράτου να υπερίπταται και να μας ευλογεί. Ήταν το δεύτερο “ΟΧΙ” μετά το 1940. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά αυτό το δεύτερο ΟΧΙ έπαιρνε τη σκυτάλη από το πρώτο και από τώρα και στο εξής ο ελληνικός λαός, όλοι μας, θα γιορτάζαμε τα δύο ΟΧΙ μαζί σε ένα. 

 

Τα άστρα έλαμπαν στον καλοκαιρινό ουρανό της Αθήνας και έσμιγαν με τα άστρα του ’40 πάνω από τα βουνά της Αλβανίας, που προμήνυαν τη βαρυχειμωνιά και τα κρυοπαγήματα που ταλαιπώρησαν και τους προγόνους μας και τον άξιο συνάδελφο Κώστα Πρέκα.

 

Δύο έπη, μία λέξη: ΟΧΙ. Από τη συγκίνηση που νιώθαμε είχαμε βουβαθεί. 

 

Χωρίς ν’ αλλάξουμε κουβέντα, φιληθήκαμε σταυρωτά κι οι τρεις και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. 

 

Την άλλη μέρα, κατά το μεσημέρι, ήμουν στην κουζίνα του Ασύλου και καθάριζα πατάτες. Χτυπά το κινητό. Ο Τάκης. “Δεν μου λες, μήπως πήρες κι εσύ το SMS που πήρα;”. “Ποιο SMS;”. ‘‘Άκου:  Σύντροφε πολίτη, ένα ζεστό συντροφικό ‘ευχαριστώ’ για το μεγαλειώδες ΝΑΙ που έστειλες χθες. Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Θα το κουβαλάμε μαζί μας στις δύσκολες μέρες που έχει μπροστά της η επανάστασή μας. Θα είναι για μας πολύτιμο στήριγμα και πυξίδα στο ταξίδι μας στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Υπογραφή: Ο κυβερνήτης (ανοίγει παρένθεση, πρώτη φορά αριστερός, κλείνει παρένθεση)’’».