«Ναι στον διάλογο, όχι σε οικουμενική» είπε ο Τσίπρας προκειμένου να κλείσει τα σχετικά σενάρια που αναζωπυρώθηκαν την επομένη της ψηφοφορίας στη Βουλή, όπου οι δύο διαρροές (Νικολόπουλος – Παναγούλης) έριξαν την κυβερνητική πλειοψηφία στους 153.

 

Είχε προηγηθεί η παραίτηση του βουλευτή της Α’ Αθηνών Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ο οποίος παρέδωσε την έδρα και σε ανακοίνωσή του δήλωνε ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει την κυβερνητική πολιτική και αποσύρεται από την κεντρική πολιτική σκηνή. Η παραίτησή του βάρυνε το κλίμα εν όψει της ψηφοφορίας και δημιούργησε ανησυχία στο Μαξίμου, καθότι ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος εμφανίστηκε να αποδοκιμάζει την κυβερνητική πολιτική. 

 

Από την άλλη, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι ένα πρόσωπο από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ και δη αγαπητό, και όχι «ξένο σώμα» όπως ο πασοκογενής Στάθης Παναγούλης ή ο συνεργαζόμενος με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Νίκος Νικολόπουλος. Επομένως, προκλήθηκε ανησυχία μήπως η στάση του συμπαρασύρει κι άλλους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Τελικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη, όμως τα σενάρια περί κινδύνου αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και της ανάγκης για μια οικουμενική κυβέρνηση άνοιξαν μέσω Βασίλη Λεβέντη την Παρασκευή. Ο Τσίπρας απάντησε με τη συνέντευξη στο κυριακάτικο «Έθνος» ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία «είναι πολιτικά σταθερή διότι έχει ξεκάθαρο “οδικό χάρτη”».

 

Συνεργάτες του πρωθυπουργού, στο ίδιο μήκος κύματος, εξηγούν ότι η κυβέρνηση δεν φοβάται διαρροές στους επόμενους κρίσιμους σταθμούς και ειδικά στο ασφαλιστικό, υπό το σκεπτικό ότι, αμέσως μετά το ασφαλιστικό και την πρώτη αξιολόγηση, αρχίζει η συζήτηση για το χρέος. Επομένως υποστηρίζουν ότι δύσκολα θα βρεθούν βουλευτές που θα ρίξουν την κυβέρνηση παραμονές της διαπραγμάτευσης για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, από το οποίο η κυβέρνηση εξαρτά την ανάκαμψη της οικονομίας. 

 

Ένα ερώτημα για την κυβερνητική πλειοψηφία ίσως τεθεί, αν κι εφόσον η έκβαση για το χρέος δεν είναι αυτή για την οποία δεσμεύτηκε η κυβέρνηση απέναντι στην κοινωνία αλλά και τους βουλευτές. Με άλλα λόγια, ο αριθμός 153 μπορεί να ιδωθεί σαν ένα καμπανάκι για… αργότερα.

 

Προς το παρόν, λοιπόν, αποκλείουν σενάρια για κυβέρνηση συνεργασίας ή οικουμενική – η οικουμενική όπως λένε θα ήταν μια κυβέρνηση πολύ λιγότερο σταθερή λόγω της αδυναμίας συνεννόησης που θα προέκυπτε – και τη σχετική συζήτηση την εντάσσουν στους σχεδιασμούς διάφορων κέντρων που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. 

 

Αντί αυτών των σεναρίων ο Αλέξης Τσίπρας προωθεί τη λογική του εθνικού διαλόγου και της εθνικής συνεννόησης πάνω σε κρίσιμα ζητήματα και οι ερμηνείες γι’ αυτή την πρωτοβουλία ποικίλλουν: άλλοι βλέπουν μια προσπάθεια επιμερισμού του πολιτικού κόστους σε ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, άλλοι εκτιμούν ότι επιδιώκει μια εξομάλυνση του εσωτερικού πολιτικού κλίματος, άλλοι θεωρούν ότι στήνει παγίδα στους πολιτικούς του αντιπάλους, αφού αν δεν ανταποκριθούν στον διάλογο θα τους καταλογίσει ευθύνες, και άλλοι ότι στρώνει το έδαφος για κυβερνητικές συνεργασίες στο μέλλον, όταν χρειαστεί.

 

Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός, σε αυτή τη φάση, δείχνει πως επιδιώκει να στείλει ένα μήνυμα: ότι η κυβέρνησή του παραμένει ισχυρή, και διαμορφώνει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού και της πολιτικής συζήτησης στο εσωτερικό της χώρας, επομένως δεν δέχεται να καταστεί όμηρος ποικιλώνυμων πολιτικών ή και άλλων «εκβιασμών». 

 

Την ίδια ώρα, αν η κυβέρνηση μπορέσει να αφήσει πίσω της τα δύσκολα και να προχωρήσει στη συζήτηση για το χρέος, εκτιμάται ότι θα καταφέρει να σταθεροποιηθεί. Μάλιστα, αν «γυρίσει» το παιχνίδι της οικονομίας, όπως αναφέρει ο πρωθυπουργός στην παραπάνω συνέντευξή του, τότε θεωρείται ότι θα κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη αποκλειστικά για τον εαυτό της. Βεβαίως αυτό παραμένει ένα στοίχημα, το ρίσκο του οποίου ο πρωθυπουργός έχει αναλάβει πλήρως.

 

Πάντως, ακόμη κι αν αναγνωρίζεται το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να τεθεί θέμα διεύρυνσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας κυβερνητικοί παράγοντες δείχνουν να αποκλείουν συνεργασία με το Ποτάμι, ενώ θεωρούν ότι είναι δύσκολη και μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και ειδικά με πρόσωπα όπως οι Λοβέρδος και Βενιζέλος – παρά την προσέγγιση Τσίπρα με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Τι μένει; Ο… Λεβέντης, αν και κάποιοι που απεύχονται τα σχετικά δεδομένα υποστηρίζουν ότι υπάρχει και η ψήφος ανοχής…