Πολλά από τα επώνυμα ρούχα που εμείς στη Δύση φοράμε, και συχνά καμαρώνουμε, έχουν ραφτεί από μικρά παιδιά, που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες για ένα ξεροκόμματο. 

 

Πολλά από τα επώνυμα ρούχα που εμείς στη Δύση φοράμε, και συχνά καμαρώνουμε, έχουν ραφτεί από μικρά παιδιά, που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες για ένα ξεροκόμματο.

Ο Claudio Montesano Casillas είναι ένας φωτορεπόρτερ που κατάφερε να εισχωρήσει στα εργοστάσια όπου δουλεύουν μικρά παιδιά για 20 σεντς τη μέρα. Τα περισσότερα είναι στο Μπαγκλαντές.

Μικρά ανήλικα παιδιά δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες για να ράβουν ρούχα από επώνυμες μάρκες που εμείς φοράμε.

Βρωμιά, πείνα και αθλιότητα χαρακτηρίζουν τις απάνθρωπες καταστάσεις που βιώνουν μικρά παιδιά.

Ζουν κοιμούνται και τρώνε εκεί που δουλεύουν για να μην χαλάει η γραμμή παραγωγής. Και το ρεπό τους είναι ένα 12ωρο ελεύθερο την εβδομάδα.

Δηλαδή έχουν μισή ημέρα ελεύθερη να βγουν έξω από τα άθλια εργοστάσια – φυλακές και να αναπνεύσουν καθαρό αέρα. Όποιο δεν ξαναγυρίσει το πιθανότερο είναι μετά από κάποιες ημέρες να το ξεβράσει κάποιο ποτάμι νεκρό. Η μαφία της περιοχής λειτουργεί άψογα.

Μέτρα ασφαλείας δεν υπάρχουν. Εργατικά ατυχήματα δεν αναγνωρίζονται, πολλά παιδιά χάνουν δάχτυλα ή και χέρια από ατυχήματα και μένουν έτσι για μια ζωή. Για περίθαλψη ούτε καν λόγος.

Η λέξη σχολείο είναι άγνωστη. Σύμφωνα με τη Unicef περισσότερο από ενάμιση εκατομμύριο παιδιά ηλικίας 10 – 14 ετών εργάζονται σε αυτές τις άθλιες συνθήκες για να φτιάξουν τα επώνυμα ρούχα που φοράμε στον δυτικό πολιτισμένο κόσμο.

Φτιάχνουν πουκάμισα, τζιν παντελόνια, παπούτσια, σακάκια, και επάνω τους τυπώνουν την επώνυμη στάμπα για να τα φορέσουμε όλοι εμείς. Και φυσικά το κάθε παιδί ελέγχεται από τους προϊσταμένους του. Πρέπει να παράξει τουλάχιστον 1000 κομμάτια τη μέρα για να πάρει το τεράστιο ποσό των 20 σεντς.