Το σημαντικότερο ζήτημα στη Μέση Ανατολή προκύπτει από την πολιτική των Δυτικών. Οι Αμερικανοί, στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τον ενεργειακό πλούτο της Μέσης Ανατολής και μη διαθέτοντας πλέον τους απαραίτητους πόρους για να διατηρήσουν την «τάξη», έχουν προσχωρήσει στο λίαν επικίνδυνο δόγμα του «δημιουργικού χάους». 

ΜΕΡΟΣ Β’

 

Κύριος στόχος αυτής της πολιτικής είναι η υπονόμευση οποιασδήποτε δύναμης και κράτους μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην πολιτική της αμερικάνικης ηγεμόνευσης, μια πολιτική που περιέγραψε εύγλωττα ο υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ Άστον Κάρτερ:

«Τρομοκρατικά στοιχεία, όπως το Ισλαμικό Κράτος, φυσικά, στέκονται απολύτως αντίθετα στις αξίες μας. (…) Όμως άλλες προκλήσεις είναι πιο πολύπλοκες και, δεδομένων του μεγέθους και των δυνατοτήτων τους, δυνητικά πιο καταστροφικές. (…) Κάποιοι φορείς φαίνεται να προτίθενται να διαβρώσουν αυτές τις αρχές και να υποσκάψουν τη διεθνή τάξη που βοηθά στην επιβολή τους. (…) Φυσικά, ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα μπορούν να ανατρέψουν αυτή την τάξη. Αλλά και οι δύο συνιστούν ξεχωριστές προκλήσεις γι’ αυτήν»1. 

 

Παρόμοια πολιτική δημιουργικού χάους έχουν και οι Ισραηλινοί στην περιοχή, διότι έτσι μπορούν να ελέγξουν καλύτερα τις χώρες του «Μεγάλου Ισραήλ»2. Να σημειωθεί ότι Ισραηλινοί αναλυτές θεωρούν ως κύριους εχθρούς τους το Ιράν, τη Γάζα και τον Λίβανο3. Αυτή είναι η ανάλυσή τους για το Ισλαμικό Κράτος:

«Μολονότι οι επιθέσεις στη Συρία και το Ιράκ έχουν καταδείξει τις τακτικές ικανότητες του ISIS, αυτές στρέφονταν εναντίον “αποτυχημένων κρατών” με εξασθενημένους στρατούς. Όταν το ISIS αντιμετώπισε καλά οργανωμένη αντίσταση από μη κρατικές οντότητες, όπως οι κουρδικές πολιτοφυλακές, οι αποδόσεις της ομάδας δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικές. Είναι αλήθεια ότι το ISIS έχει προκαλέσει μεγάλα πάθη μεταξύ πολλών νέων και απογοητευμένων μουσουλμάνων απ’ όλο τον κόσμο και η ιδέα του Χαλιφάτου ελκύει ιδιαίτερα τους πιστούς, αλλά το σχετικό ερώτημα είναι: Τι μπορεί να κάνει το ΙΚ χωρίς εξωτερική βοήθεια;»4. 

 

Βέβαια, ξεχνάνε να σημειώσουν ότι γι’ αυτά τα «αποτυχημένα κράτη» έχουν φροντίσει οι σύμμαχοί τους Αμερικανοί, ενώ για τη βοήθεια προς το Ισλαμικό Κράτος μπορούμε να κοιτάξουμε προς την Τουρκία και τις συμμαχικές τους χώρες του Κόλπου5. Όμως και το ίδιο το Ισραήλ και πετρέλαιο αγοράζει από τους τζιχαντιστές, αλλά και έχει ανοίξει τα νοσοκομεία του για να περιποιείται τους τραυματίες τζιχαντιστές6.

 

Ας σημειωθεί ότι το 1982 παρουσιάστηκε το «Σχέδιο Γινόν» για το Ισραήλ. Ας δούμε κάποιες παραμέτρους του:

«Η πλήρης διάλυση του Λιβάνου σε πέντε περιφέρειες εξυπηρετεί ως προηγούμενο για το σύνολο του αραβικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου. (…) Αργότερα η διάλυση της Συρίας και του Ιράκ σε εθνικά και θρησκευτικά αποκλειστικές περιοχές, όπως στον Λίβανο, είναι μακροπρόθεσμα ο κύριος στόχος του Ισραήλ για το Ανατολικό Μέτωπο, ενώ η στρατιωτική διάλυση αυτών των χωρών εξυπηρετεί ως ένας βραχυπρόθεσμος στόχος. Η Σύρια θα διαλυθεί σύμφωνα με τις εθνικές και θρησκευτικές της δομές σε διάφορα κράτη, όπως και ο σημερινός Λίβανος… 

 

Το Ιράκ, πλούσιο σε πετρέλαιο και εσωτερικά διασπασμένο, είναι εγγυημένος στόχος για το Ισραήλ. Η διάλυσή του είναι πολύ πιο σημαντική για εμάς απ’ ό,τι η Συρία. Βραχυπρόθεσμα το Ιράκ αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ. Ένας ιρακινο-ιρανικός πόλεμος θα διαλύσει το Ιράκ και θα προκαλέσει την πτώση του. (…) Κάθε ενδοαραβική αντιπαράθεση βραχυπρόθεσμα θα μας βοηθήσει. (…) Στο Ιράκ μια διαίρεση σε περιοχές σύμφωνα με τις εθνικές / θρησκευτικές γραμμές και στη Συρία σύμφωνα με τους οθωμανικούς χρόνους είναι δυνατή… Έτσι τρία ή περισσότερα κράτη θα υπάρχουν γύρω από τις τρεις μεγάλες πόλεις: Μπάσρα, Βαγδάτη και Μοσούλη και σιιτικές περιοχές στον Νότο που θα διαχωρίζουν τους σουνίτες από τον κουρδικό Βορρά»7.

 

Και να τι λέει μια ανάλυση των Αμερικανών για το Ισλαμικό Κράτος: Είμαστε στο 2012. Μια έκθεση της DIA (Defence Intelligence Agency) αναφέρει: «Οι σαλαφιστές, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και η Αλ Κάιντα του Ιράκ είναι οι κύριες δυνάμεις που στηρίζουν την εξέγερση στη Συρία». Και συνεχίζει αναφέροντας «Η Δύση, οι χώρες του Κόλπου και η Τουρκία υποστηρίζουν την αντιπολίτευση», ενώ «Ρωσία, Κίνα και Ιράν υποστηρίζουν το καθεστώς του Άσαντ». 

 

Και στη συνέχεια: «Υπάρχει η πιθανότητα της εγκαθίδρυσης ενός ανακηρυγμένου ή μη ανακηρυγμένου σαλαφιστικού πριγκιπάτου στην Ανατολική Συρία και αυτό ακριβώς θέλουν οι δυνάμεις που στηρίζουν την αντιπολίτευση με στόχο την απομόνωση του συριακού καθεστώτος, το οποίο θεωρείται ως στρατηγικό βάθος της επέκτασης των Σία (Ιράκ και Ιράν)»8. 

 

Πληροφοριακά αναφέρεται ότι στις 21 Σεπτεμβρίου 2015 ο Νετανιάχου συνάντησε τον Πούτιν και συζήτησαν, απ’ ό,τι προκύπτει, για τη Συρία. Εκεί ο Πούτιν διαβεβαίωσε το Ισραήλ ότι τα στρατηγικά του συμφέροντα στη Συρία θα γίνουν σεβαστά. Ακόμη περισσότερο φαίνεται ότι οι Ρώσοι συμφώνησαν να μην εξοπλίσουν τη Χεζμπολά, να μην παραδώσουν τους S-300 στο Ιράν. Από την άλλη, οι Ισραηλινοί μάλλον διαβεβαίωσαν τους Ρώσους ότι δεν τους πολυενδιαφέρει εάν ο Άσαντ θα παραμείνει στην εξουσία. Οι Ρώσοι με τη σειρά τους ζήτησαν από το Ισραήλ να μην πουλήσει όπλα σε Γεωργία και Ουκρανία9.

 

Η επιβοηθητική στάση των Αμερικανών και των συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή προς τους τζιχαντιστές φαίνεται και από το γεγονός ότι, ενώ οι βομβαρδισμοί στη Λιβύη έφεραν αμέσως το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι βομβαρδισμοί εναντίον του Ισλαμικού Κράτους δεν έχουν καμία αποτελεσματικότητα. Μέχρι και προσφάτως οι Αμερικανοί απέφευγαν να βομβαρδίζουν στρατόπεδα και ελεγχόμενες από το Ισλαμικό Κράτος πετρελαιοπηγές. Απέφευγαν να πιέζουν την Τουρκία και τους Κούρδους του Ιράκ να μη βοηθούν το Ισλαμικό Κράτος να πουλάει το λαθραίο πετρέλαιο.

 

Μάλιστα, οι Αμερικανοί δεν πίεσαν καθόλου τους συμμάχους τους να μη στηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος, αφού, όπως φαίνεται, ο κύριος διαμετακομιστής του πετρελαίου που πουλάει λαθραία το ISIS είναι ο υιός Ερντογάν. Να τι λέει ο Εσκομπάρ γι’ αυτό: «Το μέλος του Τουρκικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γκούρσελ Τεκίν γνωστοποίησε το γεγονός ότι το λαθραίο πετρέλαιο του ISIS εξάγεται από την Τουρκία από την BMZ, μια ναυτιλιακή εταιρεία που ελέγχεται από τον ίδιο τον Μπιλάλ Ερντογάν, γιο του “σουλτάνου” Ερντογάν. Στο ελάχιστο, αυτό αποτελεί παράβαση της απόφασης 2170 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών»10. 

 

Για το προκλητικό γεγονός της χρηματοδότησης του Ισλαμικού Κράτους από τη «συμμαχία ενάντια στην τρομοκρατία» διαμαρτύρονται ακόμα και οι «New York Times», που σε άρθρο γνώμης αναφέρουν: «Το Ισλαμικό Κράτος λεηλατεί επίσης τράπεζες, ζητάει λύτρα για απαχθέντα θύματα, εμπλέκεται σε εμπορία ανθρώπων, ξεπουλάει λεηλατημένες αρχαιότητες και βασίζεται σε ιδιώτες δωρητές, κυρίως από το Κατάρ, το Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία»11.

 

Επίσης οι ίδιοι οι Αμερικανοί προειδοποίησαν τους Κούρδους της Συρίας για τα όριά τους και τους είπαν να ξεχάσουν τις ιδέες περί ανεξάρτητου κράτους – προφανώς έχουν συζητήσει κάποια πράγματα με τους Τούρκους, οι οποίοι φαίνεται κι αυτοί να αλλάζουν κάπως τη στάση τους απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος (αν και είναι νωρίς για να εξαχθούν συμπεράσματα). 

 

Η ιδιαίτερη ευαισθησία των Τούρκων έγκειται στο γεγονός ότι η ενοποίηση των τριών θυλάκων που κατέχουν αυτήν τη στιγμή οι Κούρδοι της Συρίας θα δημιουργούσε ένα δυναμικό έδαφος για την ενίσχυση του κουρδικού εθνισμού. Οι Τούρκοι φαίνεται να τρέμουν αυτήν την εκδοχή, στην οποία, ειρήσθω εν παρόδω, οδήγησαν οι κοντόφθαλμες μεγαλοοθωμανικές φαντασιώσεις τους, για την υλοποίηση των οποίων φλέρταραν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους αλλά και τους ίδιους τους τζιχαντιστές, εκπαιδεύοντας μάλιστα – πέραν των άλλων σχέσεων – και μια δική τους ομάδα στη Συρία. 

 

Το γεγονός της αμφίσημης πολιτικής των Αμερικανών απέναντι στο ΙΚ καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι, ενώ οι σιιτικές πολιτοφυλακές είναι έτοιμες να καταλάβουν τη Μοσούλη, οι Αμερικανοί δεν τους αφήνουν να προχωρήσουν διότι θα χολωθούν οι «σύμμαχοί» τους από τις χώρες του Κόλπου, αφού με την κατάληψη της Μοσούλης θα αποκτήσουν ιδιαίτερη δυναμική οι σιίτες του Ιράκ.

 

Υπάρχει ωστόσο μια έκφραση που ταιριάζει στην αμερικάνικη πολιτική: Το μέλι είναι γλυκό, αλλά η μέλισσα τσιμπάει. Αυτό που ήθελαν οι Αμερικανοί, οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και οι μοναρχίες του Κόλπου ήταν το Ισλαμικό Κράτος να αδυνατίσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα τον Άσαντ, αλλά χωρίς να αποκτήσει ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη και να πάρει την εξουσία. Ο κύριος στόχος είναι η κατάρρευση κάθε κοσμικής εξουσίας στη Συρία ώστε να κυριαρχήσει ο διαμελισμός της σε διάφορα μικροσκοπικά κρατίδια. Όμως η μέλισσα τσίμπησε και αυτό άλλαξε όλη τη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή.

 

Η κατάσταση έχει περιπλακεί, ιδιαιτέρως μάλιστα μετά τις δολοφονικές επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι. Το μεγάλο πρόβλημα των Αμερικανών είναι ότι το συνονθύλευμα των φανατικών φονταμενταλιστών, τους οποίους ενίσχυσαν για να ρίξουν τον Άσαντ, κατέληξε να ενισχύσει το Ισλαμικό Κράτος. Ας μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Οι μαχητές των διαφόρων άλλων ομάδων όχι μόνο είναι ιδεολογικά συγγενείς με το Ισλαμικό Κράτος – άλλωστε προέρχονται και από συγγενικές ομάδες –, αλλά πολλές φορές προσχωρούν άμεσα στο Ισλαμικό Κράτος. 

 

Το ίδιο συμβαίνει με τις τεράστιες ποσότητες οπλισμού, ο οποίος υποτίθεται ότι διατίθεται από τους Δυτικούς συμμάχους στη συριακή αντιπολίτευση, αλλά όλως περιέργως καταλήγει στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους. Έχουμε όλοι παρατηρήσει τα καινούργια Toyota Hilux πάνω στα οποία αρέσκονται να φωτογραφίζονται οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους. Σε μία έρευνα που έγινε για το πού τα βρήκαν, αποδείχτηκε ότι είχαν σταλεί από τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς στον… Στρατό της Ελεύθερης Συρίας! 

 

Συνεπώς, το κύριο πρόβλημα των Αμερικανών είναι ότι δεν έχουν δυνάμεις επί του εδάφους για να στηρίξουν κάποιο καθεστώς ενάντια στον Άσαντ (τον στόχο τους για τη διάλυση και της Συρίας τον έχουν, έτσι κι αλλιώς, με τη βοήθεια και των τζιχαντιστών, πετύχει). Η μόνη αξιόπιστη δύναμη είναι οι Κούρδοι της Συρίας, αλλά η Τουρκία δεν θέλει με τίποτε να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη. (Το ίδιο δεν θέλουν και οι Κούρδοι του Ιράκ).

 

Το αδιέξοδο της αμερικανικής πολιτικής σε Συρία και Ιράκ επιτείνεται και από μια σειρά εξελίξεων σε άλλα μέτωπα. Διότι δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι μια από τις σημαντικότερες πολεμικές αντιπαραθέσεις λαμβάνει χώρα στην Υεμένη, ένα άλλο στρατηγικό σημείο για τις ΗΠΑ. Εκεί, εννιά μήνες τώρα, οι σύμμαχοί τους επιδίδονται σε ένα όργιο σφαγών και βομβαρδισμών σε νοσοκομεία, υποδομές και… γαμήλιες τελετές δημιουργώντας, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις, αφού 20 εκατομμύρια άτομα κινδυνεύουν από την πείνα.

 

Για την επίτευξη αυτού του «ανθρωπιστικού» στόχου Βρετανοί και Αμερικανοί εξοπλίζουν αφειδώς τη Σαουδική Αραβία, καθ’ ότι ξέμεινε από βόμβες και άλλο πολεμικό υλικό12. Το αποτέλεσμα και εκεί είναι η διεύρυνση του «δημιουργικού χάους», του δόγματος των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή, η ενίσχυση της δύναμης της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους στην Υεμένη, η διάλυση της χώρας σε κρατίδια και, φυσικά, η ενίσχυση των προσφυγικών ρευμάτων. Επιπλέον υπονομεύεται το μέλλον της χώρας, αφού ήδη όλη η μεσαία τάξη της Υεμένης έχει εγκαταλείψει τη χώρα. 

 

Όταν βομβαρδιζόταν το Ιράκ, το δόγμα ήταν «βομβαρδίζουμε μέχρι να τους φτάσουμε στην Εποχή του Λίθου». Η ίδια τακτική εφαρμόζεται πια στο σύνολο της Μέσης Ανατολής, μόνο που το δόγμα έχει μια κάπως διαφορετική ονομασία. Όπως έγραφε το 2002 ο νεοσυντηρητικός Michael Ledeen υποστηρίζοντας την εισβολή στο Ιράκ: «Η μόνη ελπίδα που μπορεί κάποιος να τρέφει, είναι να μετατρέψουμε την περιοχή σε καζάνι που βράζει και, παρακαλώ, γρήγορα. Εάν υπήρχε μια περιοχή που αξίζει πραγματικά να καζανοποιηθεί, αυτή είναι η Μέση Ανατολή σήμερα»13.

 

Το ίδιο δόγμα, με τα ίδια αποτελέσματα, εφαρμόστηκε και στη Λιβύη. Τέσσερα χρόνια μετά τη στρατιωτική επέμβαση στη χώρα αυτήν, η κατάσταση είναι παρόμοια με το Ιράκ και τη Συρία. Η Λιβύη βρίσκεται σε χαοτική κατάσταση, η επίσημη κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει στην πρωτεύουσα του κράτους διότι αυτή έχει καταληφθεί από πολιτοφυλακές και η υπόλοιπη χώρα είναι εύφορο έδαφος για κάθε είδους δραστηριότητα: από την εκπαίδευση ανταρτών από την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος και την εξαγωγή τους τόσο σε άλλες αφρικανικές χώρες όσο και στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, μέχρι το παράνομο εμπόριο 

  1. US Department of Defence, A. Carter, Remarks on “Strategic and Operational Innovation at a Time of Transition and Turbulence”, at Reagan Defense Forum, 7 Νοεμβρίου 2015.

  2. Ο χάρτης του Μεγάλου Ισραήλ δείχνει το Ισραήλ να εκτείνεται έως το Ιράν.

  3. Ron Tira, «Applied Strategy: The Challenges of Applying Force in a Changing Middle East», Military and Strategic Affairs, Volume 4, September 2012.

  4. Efraim Inbar, Analysis: How Dangerous is ISIS to Israel?, «The Jerusalem Post», 9.08.2015.

  5. Αρκετά στοιχεία και στο βιβλίο Patrick Cockburn, Η επιστροφή των Τζιχαντιστών, Μεταίχμιο, 2014.

  6. Raphael Ahren, Israel acknowledges it is helping Syrian rebel fighters, «The Times of Israel», 29 Ιουνίου 2015.

  7. Βλέπε Israel Shahak, Greater Israel: The Zionist Plan for the Middle East, Global Research, 6 Σεπτεμβρίου 2015.

  8. Βλέπε, μεταξύ άλλων, ιστοσελίδα levantreport.com, όπου υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με την εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

  9. Είναι ενδιαφέρον ότι το Ισραήλ φαίνεται να διαφοροποιεί την πολιτική του από την απόλυτη ταύτιση με τα αμερικάνικα συμφέροντα. Βλέπε, «The Economist», Russia and Israel cosy up over Syria, 30 Σεπτεμβρίου 2015.

10. Pepe Escobar, In the Fight Against ISIS, Russia Ain’t Taking No Prisoners, «Counterpunch», 20 Νοεμβρίου 2015. 

11. The Editorial Board, Why Is Money Still Flowing to ISIS?, «The New York Times», 10 Οκτωβρίου 2015.

12. Farea Al-Muslimi and Rafat Al-Akhali, Yemen is shattered and peace seems a long way off. The world can’t just watch on, «The Guardian», 22 Οκτωβρίου 2015.

13. Βλέπε http://www.dansanchez.me/feed/the-cauldron-doctrine.

14. Vivienne Walt, Big oil companies in the cross fire as Libyan violence erupts. Attacks on Libyan oil fields likely have Western companies with big investments in the country worried about a longer war, «Fortune», 5 Μαρτίου 2015.