Nίκος Παπάζογλου +

Οι ποιητές φεύγουν, χάνονται στον λυγμό τους, οι συγγενείς μειώνονται… οι άλλοι συνωστίζονται σε ουρές αναμονής χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάθε αγκωνιά που ρίχνουν για να βρεθούν πιο μπροστά (;!) είναι γροθιά στη δική τους κοιλιά.

Nίκος Παπάζογλου +

Οι ποιητές φεύγουν, χάνονται στον λυγμό τους, οι συγγενείς μειώνονται… οι άλλοι συνωστίζονται σε ουρές αναμονής χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κάθε αγκωνιά που ρίχνουν για να βρεθούν πιο μπροστά (;!) είναι γροθιά στη δική τους κοιλιά.

Είναι η Συννεφιά που πλάκωσε, με Σ κεφαλαίο, εδώ και δυο μέρες και ο ήσυχος λυγμός της βροχής που δεν λέει να ξεσπάσει. Δακρύζει σαν τον λυγμό που στομώνει και σε προετοιμάζει. Μόνο που δεν ήξερα για ποια απουσία μάς προετοίμαζε.

Ναι, και ο Νίκος πήρε τον δρόμο των ποιητών τούτες τις μέρες του Απρίλη, στο μεταίχμιο της Μεγάλης Εβδομάδας…

Εγώ δεν είμαι ποιητής, λέει, είμαι ο λυγμός του, και δεν ξέρω ποιες άλλες λέξεις μπορούν να χωρέσουν και τούτο το πένθος τώρα.

Είναι που πια σε κάθε συννεφιά δεν θα έχεις πού να ακουμπήσεις το χέρι σου, να νιώσεις ζεστασιά… οι πιο πολλοί θα έχουν φύγει, άλλοι για τέτοιους δρόμους, πάνω από τα σύννεφα, που λένε ότι πάντα έχει ήλιο… και άλλοι απομακρύνθηκαν επειδή παραστράτισαν από τον δρόμο του ποιητή… μάλλον επειδή άκουσαν τις σειρήνες και περπάτησαν κατά αλλού και γέμισαν υποχρεώσεις και ευθύνες και μάταιες υποσχέσεις και δεν μπορούν καν πια να απλώσουν χέρι να δουν πώς χτυπάει η καρδιά του ποιητή… βουβά στη δική της βραχνιασμένη μελώδια.

Νίκοοο, άκουσα τις σταγόνες της βροχής… στο βραχνιασμένο τραγούδι των πουλιών…

Μα δεν αναγνώρισα ότι ήταν η δική σου ώρα να ψιθυρίσεις την τελευταία μελώδια.

Και τώρα που σου γράφω και σε ακούω γλυκά βραχνιασμένο, λέω πως ακόμα εδώ τριγυρνάς και μας χαμογελάς με τα διάπλατά σου μάτια.

Θα σε τραγουδάμε πάντα οι τρελοί και οι αλήτες… να ’σαι σίγουρος… Σαν αλήτες μας είπαν τρελούς. Σαν τρελοί αλητέψαμε και βρήκαμε πάντα καταφύγιο στη βραχνή σου μελώδια.

Εκεί που θα πας, θα δεις τόσες ακόμη εξόριστες ψυχές που δεν άντεξαν την εξορία και είπαν να πάρουν τούτο το τελευταίο τρένο που πετάει πάνω από τα σύννεφα.

Να μας στέλνετε τραγουδάκια… από την πολιτεία με τα σύννεφα. Δεν αντέχεται η εξορία εδώ χωρίς εσάς και τα στιχάκια σας.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ: ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι

είμαι στιχάκι της στιγμής

πάνω σε τοίχο φυλακής

και σε παγκάκι.

 

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες

καταραμένη είμαι φυλή

με μιαν εξόριστη ψυχή

σ’ άλλους πλανήτες.

 

Εγώ δεν είμαι ποιητής

Είμ’ ο λυγμός του

είμαι ένας δείπνος μυστικός

δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός

κι είμ’ αδερφός του.

 

Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου

Μουσική: Νίκος Παπάζογλου