Ελλάδα, Φεβρουάριος του 2016, με τους αγρότες στα μπλόκα και τους ελεύθερους επαγγελματίες και συνταξιούχους σε αναμμένα κάρβουνα!

 

Ελλάδα, Φεβρουάριος του 2016, με τους αγρότες στα μπλόκα και τους ελεύθερους επαγγελματίες και συνταξιούχους σε αναμμένα κάρβουνα!

Η σκηνή στο λεωφορείο του ΟΑΣΘ μέρα μεσημέρι: Όρθια η έγκυος συμπολίτισσά μου και καθισμένα άνετα, με ακουστικά στα αυτιά για να απολαμβάνουν τη μουσική τους, μισή ντουζίνα αγόρια και κορίτσια. Όρθιος και εγώ και άλλοι συνομήλικοί μου συνταξιούχοι. Ανάσκελα η τσίπα, ο σεβασμός, η Παιδεία!

Η σκηνή στο μετρό της Αθήνας απόγευμα Παρασκευής με τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες στο Σύνταγμα… Κάθομαι έχοντας δίπλα μου μια ηλικιωμένη κυρία, απέναντί μου ένα πολύ νεαρό ζευγάρι και στα άλλα τέσσερα διπλανά μου καθίσματα μια παρέα έφηβων αγοριών και κοριτσιών… Ο ηλικιωμένος συμπολίτης μας, προφανώς στα τέλη της έβδομης αρχές της όγδοης δεκαετίας ζωής, μπήκε στη στάση «Ομόνοια» και το βλέμμα του μάταια έψαξε για ένα άδειο κάθισμα… Θα την πω την αμαρτία μου, γιατί «αμαρτία εξομολογημένη είναι… συγχωρεμένη!».

Καθώς διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας του είπα φωναχτά, εις επήκοον των «παρακαθήμενων» νεαρών συμπολιτών μας: «Ελάτε να καθίσετε… Έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι κάνα δυο χρόνια νεότερός σας…». Σχεδόν σέρνοντας τα κουρασμένα σκέλια του πήρε τη θέση μου ο κουρασμένος συμπολίτης και με ευχαρίστησε… Μάταια έψαξα να δω κάποια σχετική αντίδραση στους υπόλοιπους επτά καθισμένους νεολαίους μας… Αγρόν αγόραζαν!

Σάββατο βράδυ στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, δεν υπάρχει χώρος ούτε για όρθιους, καθώς οι νεολαίοι μας με τσιγαράκι στριφτό και φραπέ αναλύουν με ένταση και συναισθηματική φόρτιση στο κρεσέντο όχι την παρουσία των αγροτών και των ελεύθερων επιχειρηματιών λίγο πιο πάνω στο Σύνταγμα, όχι τη μάνα που είναι κιόλας άνεργη και τον πατέρα που δουλεύει με μειωμένο μισθό ή τον παππού και τη γιαγιά που εισπράττουν βάρβαρα άκομψα κλαδεμένες συντάξεις και ζούνε με φόβο για χειρότερα, αλλά – άκουσον, άκουσον – τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα της ημέρας!!!

Σάββατο βράδυ για τα «μπουζουξίδικα» ουδέν σχόλιο… Δεν υπάρχει χώρος ούτε για… βελόνα!

Πικρό ποτήρι η φτωχοποίηση ενός λαού που πίστεψε ότι είναι… πλούσιος και αφού μέχρι το 2008 κοιμόταν «εμίρης» από το 2010 και μετά ξυπνά ως κακομοίρης!

Πολύ πιο πικρό το ποτήρι της διαπίστωσης ότι μας τελειώσανε και στο αξιακό σύστημα και στις ανθρώπινες σχέσεις και στον αμοιβαίο σεβασμό…

Θα αργήσει φοβάμαι πολύ το ποθητό «Καλημέρα Ελλάδα», καθώς βυθιζόμαστε καθημερινά πιο βαθιά στο «Καληνύχτα Ελλάδα…». 

 

* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής του Παν.Μακεδονίας, Επισκέπτης καθηγητής στο  City College, Dept ofBusiness and Economics, Sheffield University International Faculty και Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University