Όταν άρχισε το σίριαλ απειλών κατά της Ελλάδας για αποκλεισμό της από τη ζώνη Σένγκεν και σφράγισμα των βόρειων συνόρων της, στην Αθήνα έπεσε πανικός. Λίγο οι κραυγές των καναλιών, λίγο η αίσθηση ότι η χώρα πέφτει κατηγορία και ότι αυτό αποτελεί προάγγελο ενός Grexit, έμεινε η εντύπωση ότι οι απειλές είναι βάσιμες και ότι το κακό παιδί της Ευρώπης ακόμη μια φορά δεν έκανε τα μαθήματά του και θα αποβληθεί από την τάξη.

 

Έτσι μπήκαν οι αυστηρές προθεσμίες για τη δημιουργία των κέντρων ταυτοποίησης – τα οποία όντως αποτελούσαν υποχρέωση της χώρας και όντως υπήρχε μεγάλη καθυστέρηση στην ολοκλήρωσή τους – και οι απειλές μετατράπηκαν σε καθημερινή ειδησεογραφία.

 

Να όμως που η ολοκλήρωση των hotspots και των χώρων μονιμότερης «φιλοξενίας» έφερε την άρση των απειλών, αφού Μέρκελ, Γιούνκερ και άλλοι επίσημοι Ευρωπαίοι δηλώνουν τώρα πόσο επιζήμιο και παράνομο θα ήταν να αποβληθεί η Ελλάδα, να κλείσουν τα βόρεια ελληνικά σύνορα και να συνεργαστεί η Ε.Ε. με μια χώρα – την ΠΓΔΜ – που δεν είναι καν μέλος της, εις βάρος μάλιστα μιας χώρας – μέλους.

 

Μόνο που αυτά τα οποία λένε τώρα οι επιφανείς Ευρωπαίοι ίσχυαν από την αρχή. Πράγματι, για την Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν τεράστια ζημιά ο αποκλεισμός μιας χώρας – μέλους της από τον χώρο Σένγκεν. Πράγματι, θα επρόκειτο για ένα πολύ ισχυρό σήμα ότι ξηλώνεται το πουλόβερ της ενωμένης Ευρώπης.

 

Ακόμη περισσότερο, οι Ευρωπαίοι θα απάλλασσαν την Ελλάδα, χωρίς κάποια ζημιά για την οικονομία της, από το μεγάλο βάρος της υποδοχής του μεταναστευτικού / προσφυγικού κύματος, διότι πολύ λιγότεροι θα έρχονταν σε μια Ελλάδα από την οποία δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη χωρίς βίζα. Συνεπώς, θα επέλεγαν άλλους δρόμους και οι Ευρωπαίοι θα έχαναν, μεταξύ άλλων, τον φερετζέ των φιλάνθρωπων οι οποίοι «υποφέρουν» από την αβελτηρία της κακής μαθήτριας Ελλάδας.

 

Όλοι αυτοί οι υποκριτές βεβαίως έπαιζαν το παιχνίδι της μετάθεσης των δικών τους ευθυνών, της ανικανότητας και των αδιεξόδων τους. Ταυτοχρόνως έκρυβαν κάτω από το χαλί τα παρακάλια τους στην Άγκυρα, τον χλευασμό και την περιφρόνηση του Ερντογάν, αλλά και την αδυναμία τους να ελέγξουν την κοινή γνώμη των χωρών τους. Όλοι αυτοί οι παράγοντες τους οδήγησαν στην αγκαλιά της Άγκυρας και του ΝΑΤΟ και συμπαρέσυραν την Ελλάδα σε μια ακόμη περιπέτεια με άγνωστη κατάληξη.

 

Ίσως είχαν δίκιο ελληνικές διπλωματικές πηγές που έλεγαν το προηγούμενο διάστημα ότι θα έπρεπε η Ελλάδα να αποχωρήσει οικειοθελώς από τη Σένγκεν. Τότε, λένε, θα βλέπαμε πόσα απίδια χωράει ο ευρωπαϊκός σάκος.