Είχα να τον δω μερικούς μήνες, όσους πάλευε με θάρρος για τη ζωή του. Μια σοβαρή απειλή για την υγεία του τον έκανε να ξαναδεί αξίες και αγαθά με άλλο μάτι, κάτι που κατέγραψε – στο Σισμανόγλειο – με τη μορφή ποιητικής σύνθεσης και σύντομα, μετά το Πάσχα, θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. 

 

Πίνοντας τον χυμό του, αυτοσαρκάζεται – «γιατί όχι σε μένα αυτό» –, αναφέρεται με αγάπη και συγκίνηση στη σύντροφό του, τη Λητώ, τον άγρυπνο φρουρό του, και με ευγνωμοσύνη στον γιατρό του, τον Αριστείδη Καραγιάννη. Μου διηγείται απίστευτες ιστορίες από τις νύχτες στο νοσοκομείο, γελάμε για να μην κλάψουμε. Σιγά-σιγά φέρνω την κουβέντα στο τελευταίο του βιβλίο, «Μίστερ Μπούλντογκ», εκδόσεις Λιβάνη, που είναι και η αφορμή της συνάντησής μας…

 

Όσοι με έσπρωξαν και βρέθηκα μπροστά τους, με το κεφάλι κάτω, τώρα έχουν γίνει σκόνη. Αυτό το κεφάλι έχει ακούσει σημεία και τέρατα, ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Ένα άλλο κεφάλι θα είχε σπάσει εδώ και χρόνια, δεν θα στεκόταν στους ώμους, θα είχε μετανιώσει. Αλλά όποιος μετανιώνει, καταστρέφεται, είναι νόμος. Έχω δει κεφάλια πεταμένα σαν χαλασμένα ξυπνητήρια, επειδή μετάνιωσαν. Κεφάλια, που μόλις μετανιώσουν, συναντούν τον αξύπνητο μέσα στο όνειρο.

 

Έλα ντε, τι θέλουν από εμάς; Παλιότερα, αν κάποιος ξενέρωτος ερχόταν στην πιάτσα, οι βετεράνοι, χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι, θα φώναζαν «ψόφα, κάθαρµα!». Ούτε «ποιος είστε;» ή «τι θέλετε;», απλά «ψόφα, κάθαρµα!». Αυτό άλλαξε κι έτσι άνοιξαν οι θύλακοι και μπήκαν τα δαιμόνια της ευγένειας και του καθωσπρεπισµού και μας διέλυσαν…

 

Μεγάλωσε μέσα στο ατελιέ ζωγραφικής του πατέρα του με θηρία όπως ο Νίκος Καρούζος, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Αλέξης Ακριθάκης, ο Μάριος Χάκκας. «Είμαστε μια οικογένεια εικαστικών: ο παππούς μου, ο γλύπτης Γιώργος Κακουλίδης, το 1934 διαμόρφωσε την πλατεία Ομονοίας, που λεγόταν τότε πλατεία Μουσών. Ο πατέρας μου, Δημήτρης Κακουλίδης, ήταν ζωγράφος διεθνούς ακτινοβολίας, από τους σημαντικότερους της γενιάς του…», μου λέει. «Μπάρκαρα στα δεκάξι μου, γύρισα όλο τον κόσμο, ήταν επιλογή ζωής. Φυσικά, αλήτεψα. Από το ’76 και μετά συνδέθηκα με την αντεργκράουντ σκηνή των Εξαρχείων, γνώρισα τον Τάσο Φαληρέα, τον Γιώργο Κούνδουρο, τυπώσαμε καταπληκτικά πράγματα, περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες. Κι έπειτα έπεσα πάνω στον Μοσκώφ. Νιώθω γεμάτος. Έκανα τα πάντα στην ώρα τους. Κατέβηκα στην Κόλαση, έριξα μια ματιά τριγύρω και επέστρεψα. Συνεχίζω», τονίζει με συγκίνηση και μου δίνει αφορμή να μιλήσουμε για το χτες…

 

Είμαι ολόκληρος μια μνήμη. Θυμάμαι τα πάντα, ό,τι έχω δει. Όλοι σε μένα έρχονται για να τους θυμίσω το παρελθόν, ακόμα και πεθαμένους που γνώρισα, σε μένα έρχονται οι συγγενείς τους. Για μένα ο κόσμος χωρίζεται σ’ εκείνους που θυμούνται και στους άλλους που ξεχνούν…

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου δρόμος;

Η Οδός Αναπαύσεως, γιατί συνδέει νεκρούς και ζωντανούς. Υπέροχο αττικό τοπίο, χρώματα που αλλάζουν διαρκώς και ιστορίες που τις διηγούνταν οι παλιότεροι κι έτσι γλίτωναν από τους ανεπιθύμητους, που ήθελαν να εγκατασταθούν εκεί. 

 

Έχει εκδώσει 25 βιβλία. Γράφει ποίηση, μυθιστόρημα, θέατρο. Ποίησή του έχει μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ξαναγυρίζω την κουβέντα στον «Μίστερ Μπούλντογκ»

 

Ποτέ δεν κλείνουν οι λογαριασμοί με ένα βιβλίο. Μέχρι τον τάφο σε ακολουθούν οι ήρωές σου. Όσο για τις λέξεις που ετοιμάζονται για το επόμενο βιβλίο, πρέπει να τις παρακολουθείς στενά, γιατί η αποστολή τους είναι να καταφέρουν ένα μοιραίο πλήγμα στον συγγραφέα. Τις καταλαβαίνεις, θέλουν να ζουν ελεύθερες και όχι να φυλακίζονται σε μια ιστορία.

Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή της συγγραφής;

Όταν αναγκαστείς να μιλήσεις για αγαπημένους απόντες. Όσα μέτρα και όσες προφυλάξεις και αν λάβεις, ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι δεν τάραξες τον κόσμο των σκιών…

 

Δίνουμε ραντεβού στην παρουσίαση του βιβλίου, που θα γίνει στις 22 Μαρτίου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Αποχαιρετιόμαστε στον πεζόδρομο, έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης. «Πάω να περπατήσω», μου λέει και ξεκινάει για το επόμενο βιβλίο, τον πίνακα που περιμένει, την επόμενη ιστορία του σε ένα ταξίδι στο αύριο, που είναι το παρελθόν του…