Δεν είχα ανέβει ποτέ στα χωριά της Αργιθέας – είκοσι περήφανοι οικισμοί στην πλαγιά των Αγράφων. Δέντρα που στολίζονται ανάλογα με την εποχή, χώματα που κυλάνε σαν να θέλουν να ξαναγεννηθούν, παραπόταμοι του Αχελώου που τρέχουν σαν δάκρυα στα μάγουλα της Ελλάδας…

 

«Πάμε να δείτε την άγρια ομορφιά μας» μας είπε πριν από λίγες μέρες ο δήμαρχος Λάμπρος Τσιβόλας, ένας νέος και καλλιεργημένος άνθρωπος, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να κάνει καλύτερη τη ζωή των χιλίων περίπου κατοίκων – ηρώων που φυλάττουν Θερμοπύλας και δεν θέλουν να σβήσει από τον χάρτη η μικρή πατρίδα τους.

 

Η Άννα, μια αρχαιολόγος που κατάγεται από την περιοχή, αναλαμβάνει να μας γνωρίσει με το μακρινό παρελθόν… 

 

Η περιοχή της Αργιθέας, τμήμα των Βόρειων Αγράφων, εμφανίζεται με ενεργή συμμετοχή από τον 4ο π.Χ. αιώνα με τους Αθαμάνες. Πρόσφατα ευρήματα ανασκαφών μαρτυρούν κατοίκηση της περιοχής από την εποχή του χαλκού.

 

Στο Βυζάντιο, την περίοδο της εικονομαχίας, θ’ αποκτήσει το τίτλο Άγραφα, που τον διατηρεί και στην Τουρκοκρατία, κατά την οποία η αυτονομία απέναντι στους Τούρκους θα φέρει στην περιοχή τη μέγιστη ακμή. Κατάσπαρτη από μνημεία αυτής της εποχής, κυρίως μοναστήρια (με κορυφαία την πασίγνωστη Ιερά Μονή Σπηλιάς), που αποτελούν τις μαρτυρίες αυτής της ζωής και της δραστηριότητας. Ορμητήριο του ήρωα του ’21 Γεωργίου Καραϊσκάκη, παρά τον αγώνα του, είχε «παραδοθεί» ολόκληρη η περιοχή των Άνω Αγράφων ελέω Μαυροκορδάτου στους Τούρκους, από το 1832 μέχρι το 1881, οπότε απελευθερώθηκε…

 

Μια επίσκεψη στην Ιερά Μονή Σπηλιάς κι ένα γεύμα με την κυρία Φωτεινή να μου μιλάει για τα σκληρά παιδικά της χρόνια στο χωριό ήταν ο επίλογος αυτής της σύντομης επίσκεψης στην Αργιθέα. Το ξέρω, σύντομα θα ξαναγυρίσω, γιατί ήπια κρύο νερό του Αχελώου στη χούφτα μου…

 

ΥΓ.: Η φωτογραφία είναι του ποιητή Μανώλη Στεργιόπουλου, του «οικοδεσπότη» του 32ου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας.