Από το Μαρικάκι

Μια ακόμα εναλλακτικά υπεύθυνη και υπεύθυνα εναλλακτική πρόταση καταθέτει η Δημοκρατική Αριστερά(μέσω σχετικής επίκαιρης επερώτησης στη Βουλή), πρόταση η οποία, εκτός του ότι αποπνέει ρεαλισμό και φρεσκάδα και είναι διαποτισμένη από την κοινή λογική, αναμένεται σίγουρα να συγκινίσει τον GAP ώστε να αναλάβει πρωτοβουλίες για να καλυτερεύσει η ζωή χιλιάδων πτωχών συνανθρώπων μας που η ανεργία και η φτώχεια τους χτύπησαν αναπάντεχα την πόρτα (mondieu!).

Από το Μαρικάκι

Μια ακόμα εναλλακτικά υπεύθυνη και υπεύθυνα εναλλακτική πρόταση καταθέτει η Δημοκρατική Αριστερά(μέσω σχετικής επίκαιρης επερώτησης στη Βουλή), πρόταση η οποία, εκτός του ότι αποπνέει ρεαλισμό και φρεσκάδα και είναι διαποτισμένη από την κοινή λογική, αναμένεται σίγουρα να συγκινίσει τον GAP ώστε να αναλάβει πρωτοβουλίες για να καλυτερεύσει η ζωή χιλιάδων πτωχών συνανθρώπων μας που η ανεργία και η φτώχεια τους χτύπησαν αναπάντεχα την πόρτα (mondieu!). Μην καταφέρει κιόλας να αλλάξει και τον ρου της ιστορίας της χώρας –  και δη χωρίς να θίξει στο ελάχιστο το τζιζ- θέμα «μνημόνιο» (μαγικό;)…

Σύμφωνα λοιπόν με το ευγενές αυτό κόμμα του κατωφλίου του ελληνικού κοινοβουλίου, αυτό που θα ανακουφίσει σημαντική – συνεχώς διευρυνόμενη – μερίδα συμπολιτών μας τα δύσκολα χρόνια του μνημονιακού λοιμού [μπαρδόν για τη λαϊκίστικη «καταστροφολαγνεία»] που θα θερίζει την κοινωνία είναι ένα πλέγμα μέτρων κοινωνικής προστασίας που θα λειτουργήσουν ως δίχτυ ασφαλείας, κάτι σαν «κοινωνικό αμορτισέρ» το οποίο θα απορροφήσει τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης, όπως εις τα πολιτισμένας Ευρώπας: επίδομα ανεργίας για μεγαλύτερο αριθμό ανέργων, επίδομα κατοικίας, κοινωνικές υπηρεσίες για τους ΑΜΕΑ, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Και ερωτώ: Πώς δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι σήμερα;

Η απάντηση απέναντι στις κυβερνο -κλαδεμένες κλαδικές συμβάσεις εργασίας και τον  ταχέως μεταδιδόμενο ιό των επιχειρησιακών – ατομικών συμβάσεων (πραγματική «τοξική βόμβα», που θα έλεγε κι ο Λοβέρδος, στην καρδιά της κοινωνίας) καθώς και των υπερελαστικοποιημένων ωραρίων, απέναντι στο καθεστώς εν τέλει του εργασιακού μεσαίωνα και της  εξώθησης ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων στο περιθώριο, είναι τα επιδόματα πτωχοκομείου!

Πώς δεν το σκέφτηκε κανείς άλλος να ζητήσει τέτοιου μεγέθους κοινωνική ευαισθησία από  έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που έχουν στήσει ξόβεργες για κάθε μεσοστρωματικό γιουροσέντ και δεν έχουν αφήσει γιουροσέντ για γιουροσέντ αφορολόγητο, απεραίωτο ή ακούρευτο (αν πρόκειται για κοινωνική δαπάνη). Και που έχουν χώσει τις χούφτες τους σε κάθε μικρομεσαία και φτωχομπινεδιάρικη τσέπη, ούτε παιδικό κουμπαρά δεν έχουν αφήσει όρθιο, προκειμένου  να ικανοποιήσουν τους διεθνείς δανειστές με την ανοικονόμητη όρεξη για χρήμα, αίμα, και δημόσια περιουσία… Πώς δεν σκέφτηκε κανείς να ζητήσει ασπιρίνες με γεύση κοινωνικού κράτους για να ανακουφιστούν οι επιτπώσεις της … δολοφονίας του;

Όχι μόνο είναι αριστεροί, αλλά ανασαίνουν μέσα στην κοινωνία…