Η προχειρότητα και η έλλειψη ενός οργανωμένου πλάνου για την αντιμετώπιση της κατάστασης είναι τα χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας, με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες (η τελευταία επίσημη καταγραφή μιλά για περίπου 45.000 στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα).

 

Η κατάσταση στην Ειδομένη παραμένει εφιαλτική. Μετά δε την αποτυχημένη απόπειρα τουλάχιστον 2.500 προσφύγων να περάσουν τα σύνορα με τα Σκόπια, η Ελλάδα έχει μπει για μια ακόμα φορά στο στόχαστρο από τους εταίρους μας στην Ε.Ε. ως «υποκινήτρια αντίστοιχων ενεργειών».

 

Χαοτική παραμένει η κατάσταση και στο λιμάνι του Πειραιά, όπου, εκτός από τους σχεδόν 3.500 ανθρώπους που μένουν στις αποθήκες του ΟΛΠ και τις σκηνές που έχουν στηθεί στην προβλήτα, καθημερινά φθάνουν με πλοία από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα κατά μέσον όρο 1.000 με 1.200 πρόσφυγες.

 

Λίγο πιο ανθρώπινη είναι η διαβίωση στα οργανωμένα καμπ και τα hotspots, όπου μένουν προσωρινά περί τους 17.000 πρόσφυγες συνολικά.

 

Ούτε εκεί όμως λείπουν τα προβλήματα, με συνέπεια ο στρατός να καλείται όχι μόνο να αναμορφώσει ερειπωμένα και εγκαταλειμμένα για χρόνια στρατόπεδα, αλλά και να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαμονής, σίτισης, υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για χιλιάδες ανθρώπους με μικρά παιδιά και βρέφη.

 

Πάντως ακόμη και εκεί βρισκόμαστε εκτεθειμένοι εξαιτίας της ανευθυνότητας, της ανοργανωσιάς και της προχειρότητας με την οποία η πολιτεία αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το στρατόπεδο Γερακίνη στη Μαλακάσα, που από χωματερή έχει αρχίζει να θυμίζει κάτι από… προσωρινό χώρο φιλοξενίας χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των υπηρετούντων στο Σώμα Μηχανικών του Στρατού Ξηράς υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Μιχάλη Κλούβα. 

 

Επειδή όμως θαύματα δεν συμβαίνουν, η διαμονή για τουλάχιστον 1.000 πρόσφυγες (με προοπτική να φθάσουν τους 4.000) είναι εξαιρετικά δύσκολη εξαιτίας της ιδιομορφίας του εδάφους (χώμα, πέτρες και λάσπη όταν βρέχει) και των ανύπαρκτων υποδομών.

 

Και να ήταν μόνο αυτό; Πάρα πολλοί πρόσφυγες αρνούνται να πάνε στα καμπ εξαιτίας της «προπαγάνδας» ορισμένων ύποπτων εθελοντών ξένων ΜΚΟ, οι οποίοι μοίραζαν φέιγ-βολάν στους πρόσφυγες, με τα οποία τους απέτρεπαν από το να πάνε στα καμπ εξαιτίας «άθλιων συνθηκών διαμονής» και τους έλεγαν ότι ουσιαστικά πρόκειται για «στρατόπεδα» συγκέντρωσης…

 

Επιπλέον κανείς από το επίσημο κράτος δεν είναι σε θέση να απαντήσει σχετικά με το μέλλον των προσφύγων, που, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται να παραμείνουν στην Ελλάδα, ενώ χιλιάδες από αυτούς θα υποχρεωθούν να υποβάλουν αίτημα ασύλου εδώ, ώστε να μην επαναπροωθηθούν στην Τουρκία ή, ακόμα χειρότερα, στις πατρίδες τους, από τις οποίες έφυγαν κυνηγημένοι.

 

Οι υπηρεσίες ασύλου είναι υποστελεχωμένες, η ανεργία στην Ελλάδα είναι στα γνωστά «δυσθεώρητα επίπεδα», χρήματα και χώροι για τη φιλοξενία αυτών των ανθρώπων σε μόνιμη βάση δεν υπάρχουν, ούτε και κάποιο πλάνο για την αφομοίωση ανθρώπων και παιδιών με διαφορετική θρησκεία, κουλτούρα, γλώσσα και συνήθειες ως προς τον τρόπο ζωής.

 

Νωρίς το πρωί, έξω από την Πύλη Ε2 στο λιμάνι του Πειραιά. Ένα κορίτσι, ξυπόλυτο μέσα στη βροχή, προσπαθεί να κλείσει τη σκηνή. Το τσουχτερό κρύο περονιάζει. Βρεγμένο και ταλαιπωρημένο, τρέμει από το κρύο…

 

Ελάχιστα μέτρα πιο μακριά, νεαροί πρόσφυγες δίνουν μια άνιση μάχη με τον Αίολο για να μπορέσουν να στήσουν τη σκηνή τους. Ξυπόλητοι μέσα στη βροχή, προσπαθούν να κλείσουν τις σκηνές τους και να προστατευθούν από τους θυελλώδεις ανέμους.

 

Σκηνές προορισμένες για… κάμπινγκ στις καλοκαιρινές διακοπές, μέσα στη λάσπη και τα σκουπίδια, που με την έντονη βροχόπτωση γέμισαν νερό καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη διαμονή για όσους από τους 3.500 περίπου πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν εγκλωβισμένοι στο λιμάνι του Πειραιά.

 

Και οι πιο ψυχροί άνθρωποι λυγίζουν μπροστά στο αθώο βλέμμα αυτού του μικρού κοριτσιού, που ακόμη και στις πιο απάνθρωπες συνθήκες δεν αποχωρίζεται το αρκουδάκι του ή του μωρού που διστακτικά βγάζει το κεφαλάκι του από τη βρεγμένη σκηνή, ψάχνοντας τη μητέρα του…

 

Αντιμέτωπες με μια κόλαση δίχως τέλος και οι δύο προσφυγοπούλες μαθήτριες από το Ιράκ που επέστρεψαν σήμερα το πρωί μαζί με τις οικογένειές τους από τον… βάλτο της Ειδομένης.

 

Η Αϊσέ είναι 15 χρόνων. Έφυγε πριν από τρεις μήνες από το Ιράκ μαζί με τον πατέρα, τη μητέρα της και τις τρεις μικρότερες αδελφές της, όλοι κυνηγημένοι από τον ISIS, εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα της. Θέλουν να πάνε στη Γερμανία. Κατάφεραν να φθάσουν μέχρι την Ειδομένη. Εκεί όμως βρήκαν τα σύνορα κλειστά. Η Αϊσέ και η οικογένειά της άντεξαν οκτώ ημέρες.

 

«Η κατάσταση στο καμπ είναι άθλια. Βροχή, λάσπη, αρρώστιες και πείνα. Οι σκηνές μας γέμιζαν με νερό. Τα αδέλφια μου αρρώστησαν με πυρετό, άλλα χρήματα δεν έχουμε και οι γονείς μας αποφάσισαν να γυρίσουμε στην Αθήνα αφού έμαθαν ότι τα σύνορα δεν πρόκειται να ανοίξουν» μας λέει η Αϊσέ. 

 

Τη ρωτάμε τι σκέφτονται να κάνουν από εδώ και πέρα.

 

«Θέλουμε να φύγουμε, αλλά δεν ξέρουμε πού να πάμε. Όταν φθάσαμε το πρωί με το τρένο, μας είπαν για το καμπ στον Πειραιά, όπου μπορούμε να φάμε, να κοιμηθούμε και να πάμε στον γιατρό. Αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ, αλλά δεν ξέρω για πόσο. Θέλουμε να φύγουμε. Να πάμε στη Γερμανία». 

 

Όσο για τα όνειρά της; Η Αϊσέ ένα πράγμα θέλει μόνο. Να συνεχίσει το σχολείο…

 

Συγκλονισμένοι από το δράμα των προσφύγων, κάποιοι κάτοικοι του Πειραιά προσφέρουν προσωρινό κατάλυμα σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Ένας από αυτούς είναι ο κύριος Λύρας. Τον συναντήσαμε το πρωί στην πύλη Ε2 του ΟΛΠ. Μαζί με τον φίλο και γείτονά του κύριο Θεοχαρίδη φιλοξενούν εδώ και λίγες ημέρες μια πολύτεκνη οικογένεια από τη Συρία. Και ήρθαν ξανά για να πάρουν στο σπίτι και μια δεύτερη οικογένεια. 

 

«Πήραμε μια οικογένεια με 5-6 παιδιά να τα πάμε στο Πασαλιμάνι και θέλουμε να τα πάρουμε για να τους πάμε στο σπίτι. Έχουν ένα μικρό παιδάκι, άλλα 3-4 μωράκια και θα πάρουμε και κάποιους άλλους. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους».

 

Αφανείς ήρωες οι εθελοντές. Όπως ο κύριος Μιχάλης, Έλληνας πρόσφυγας από τη Μέση Ανατολή, αλλά και παππούς, βρίσκεται καθημερινά με τον Ερυθρό Σταυρό στο πλευρό των εγκλωβισμένων προσφύγων, στην πύλη Ε2 του Πειραιά.

 

«Είναι πιο δύσκολη η κατάσταση σήμερα, λόγω του καιρού και του ότι βρήκαν περισσότερα άτομα, και οπωσδήποτε είναι πιο δύσκολα. Πρέπει να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο. Το έχουμε περάσει και εμείς, αφού κι εμείς πρόσφυγες είμαστε…».

 

Ο Ερυθρός Σταυρός έχει δημιουργήσει και έναν προσωρινό παιδικό σταθμό για τα μικρά προσφυγόπουλα, που, παρά τις απάνθρωπες συνθήκες όπου μεγαλώνουν, διατηρούν την αθωότητά τους… Ψυχή του παιδικού σταθμού η κοινωνιολόγος Ελένη Πάζα, μέλος του Ερυθρού Σταυρού.

 

Την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς τους πρόσφυγες εξήρε και ο Γιάννης Μουζάλας, που βρέθηκε το μεσημέρι της Τρίτης στους προσωρινούς καταυλισμούς του Πειραιά. Παραδέχθηκε δε τις κακές συνθήκες στις οποίες ζουν χιλιάδες άνθρωποι.