Ο Δημήτρης Μυλωνάς βρίσκεται σε μια πολύ παραγωγική χρονιά. Και απ’ ό,τι φαίνεται έχει βρει τη χρυσή τομή ανά­μεσα στις τέχνες που αγαπά και υπηρετεί, τόσο της σκη­νοθεσίας όσο και της υποκριτικής. Σκηνοθετεί, ερμηνεύει, επιλέγει έργα που θαυμάζει, αναλαμβάνει έργα που επίσης τον ιντριγκάρουν. Τι άλλο να ζητήσει κανείς όταν έχει όρεξη και μεράκι για δημιουργία; Το λέει, άλλωστε, κι ο ίδιος ότι αισθάνεται «ευλογημένος και τυχερός». Η σεζόν ξεκίνησε με το «Καγκουρώ» του Βασίλη Κατσικονούρη (Εθνικό) και συνεχίστηκε με το «Τσέχωφ» (Θέατρο Νέου Κόσμου). Εμείς τον βρήκαμε εν μέσω των παραστά­σεων «Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόαν» («Αγγέλων Βήμα»), που έγιναν αφορμή για την κουβέντα μας…

Καταπιαστήκατε με συγγραφείς που δεν έχουν κοινά μεταξύ τους. Τα έργα ήταν ανάθεση ή δική σας επιλογή; Ποιοι συγγραφείς σας ιντριγκάρουν;

Καταρχάς είναι πολύ ενδιαφέρον να καταπιάνεσαι με διαφο­ρετικά πράγματα. Θα βαριόμουν εάν ήταν όλα ίδια. Θα βα­ριόμουν. Η παράσταση στο Εθνικό Θέατρο («Καγκουρώ») ήταν ανάθεση και το «Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόαν» επίσης. Ο «Τσέχωφ» ήταν δική μου επιλογή. Είναι τρία δια­φορετικά έργα που δίνουν τη δυνατότητα να δοκιμάσεις διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης. Αναγκάζεσαι να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, να δοκιμάσεις πράγματα που ξέρεις εάν λειτουργούν σωστά, αλλά και να ανακαλύψεις καινούργια.

Αφού λοιπόν ο «Τσέχωφ» ήταν δική σας επιλογή, μπορού­με να πούμε ότι είσαστε πιο κοντά σε αυτόν;

Ο Τσέχωφ είναι ορόσημο, όπως είναι ο Μπέκετ και οι αρχαί­οι τραγικοί. Πήρα μια μικρή γεύση με την έννοια ότι κάναμε αποσπάσματα από νουβέλες του. Θέλω να ξανασχοληθώ με αυτόν τον συγγραφέα. Έχει αλλάξει την ιστορία του θεά­τρου υποκριτικά και σκηνοθετικά αλλά και ως περιεχόμενο. Επομένως, με αυτή την έννοια είμαι πιο κοντά στον Τσέχωφ, όπως στην καθημερινή ζωή είμαι πιο κοντά στον Νεύτωνα. Και ο Τζο Όρτον και ο Βασίλης Κατσικονούρης έχουν επηρεαστεί από αυτόν. Αλλά για να επανέλθω, είναι ευλογία να κάνεις τρία διαφορετικά έργα. Τσαλαβουτάς, κολυμπάς, μαθαίνεις.

Είναι διαφορετικά αυτά που σας γοητεύουν ως σκηνοθέτη από αυτά που σας γοητεύουν ως ηθοποιό;

Με ιντριγκάρει πολύ το παιχνίδι στη σκηνή που έχει το δαιμονικό στοιχείο. Με ενδιαφέρουν αυτά που δεν ακολου­θούν την πεπατημένη, που έχουν ανατροπές, το ανοίκειο, το περίεργο, το «ανάποδο», το σατανικό που τα γκρεμίζει όλα.

Το «Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόαν» εμπεριέχει πολύ το σατανικό στοιχείο…

Το είχε ο συγγραφέας και στη ζωή του, που τελείωσε με τραγικό φινάλε. Πέθανε 38 χρόνων. Ήταν ένα λαϊκό παιδί που μπήκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης και τελείωσε με έναν τρόπο… κατά λάθος. Γνώρισε τον μέντορά του, Χάλιγουελ, ο οποίος τον βοήθησε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Όντας ομοφυλόφιλος και ο ίδιος στην Αγγλία, ήταν κοντά στη λογική του Όσκαρ Ουάιλντ και στη ζωή και στη γραφή. Ο μέντοράς του, που ήταν και εραστής του, ζή­λεψε γιατί τον ξεπέρασε και τον δολοφόνησε με χτυπήματα με σφυρί στο κεφάλι.

Το έργο είναι πολύ επίκαιρο, καθώς θέτει και το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας σε μια εποχή που στη χώρα μας ψηφίστη­κε πρόσφατα το σύμφωνο συμβίωσης.

Θίγει γενικά το διαφορετικό και αυτό γίνεται η αφορμή για να μιλήσει για καταπίεση, δεσποτισμό, εκμετάλλευση ανθρώπου από ανθρώπου. Μέσα από το κωμικό στοιχείο, άλλωστε, λέμε και τα πιο σοβαρά πράγματα. Ο Όρτον γνωρίζει πολύ καλά την κωμωδία και τη φάρσα και τα χρη­σιμοποιεί αριστοτεχνικά. Οι ήρωες του έργου μένουν σε ένα αυθαίρετο σε μια χωματερή. Η Κάθι αντιστέκεται στη ρουτί­να, της αρέσει ο έρωτας και το σεξ. Μένει με τον αυταρχικό πατέρα της, ο οποίος βρήκε πριν από πολλά χρόνια τον γιο του να κάνει «βρομιές» με κάποιον άλλο στο κρεβάτι και δεν του μιλάει για 30 χρόνια. Ο γιος αποφασίζει να αποβάλει τη σεξουαλική του προτίμηση και να καταπιεστεί. Στη ζωή τους μπαίνει ο Σλόαν, ένας αγγελόμορφος νεαρός. Τον ερω­τεύονται και ο γιος και η κόρη και ο καθένας τον διεκδικεί με τον τρόπο του. Είναι σαν δαίμονας που αναστατώνει τους πάντες…

Σήμερα τελικά έχουμε αποβάλει τον καθωσπρεπισμό;

Καθόλου. Εάν διαβάσετε τα σχόλια στα social media που γράφτηκαν για τον Μηνά Χατζησάββα και τον Κώστα Φαλελάκη, είναι να ντρέπεσαι. Ομοφοβικά και ρατσιστικά. Ντροπιαστικά είναι και τα σχόλια που κάνουν πολλοί για τους πρόσφυγες. Δυστυχώς το έργο είναι απολύτως επίκαιρο. Οι θεατές που έρχονται δεν το πιστεύουν ότι γράφτηκε το 1964 στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι πολύ τολμηρό.

Φέτος, παρά τις δυσκολίες, βλέπουμε ότι ανεβαίνουν πολλές θεατρικές παραστάσεις. Είναι μια πλαστή εικόνα… «επιτυχίας»; Δηλαδή παίζονται πολλά έργα, αλλά λίγα τελικά πηγαίνουν καλά;

Το θέατρο δεν τα πηγαίνει άσχημα στην κρίση. Ο κόσμος το έχει τιμήσει γιατί είναι μια τέχνη άμεσης επικοινωνίας. Επίσης, έχουν προσαρμοστεί οι τιμές στην κατάσταση και αποτελεί μια διέξοδο. Αν πάρει κανείς ως δεδομένο ότι δεν υπάρχει τηλεόραση… Φυσικά δεν πηγαίνουν όλες οι παρα­στάσεις καλά. Είναι κι αυτό μέσα στο πλαίσιο της αγοράς. Το οξύμωρο είναι ότι μέσα στην κρίση αυξάνονται οι παραστά­σεις. Αυτό σημαίνει ότι όσοι ασχολούνται με την τέχνη δεν τα παρατάνε. Το βλέπουμε στους νέους καλλιτέχνες. Έχει, όμως, διαλυθεί το σύμπαν σε επαγγελματικό επίπεδο. Όσον αφορά σε μισθούς και κοινωνική ασφάλιση, η κατάσταση είναι περισσότερο από τραγική. Το 90% δεν έχει εξασφαλι­σμένες οικονομικές απολαβές και ασφάλιση. Οι συνθήκες είναι πρωτόγονες και αυτό ωθεί στην παραγωγικότητα, γιατί αναγκάζεσαι να βρεις τρόπους έκφρασης. Το ιδανικό, βέ­βαια, θα ήταν οι συνθήκες να ήταν άψογες και να στύβαμε το κεφάλι μας να γίνουμε παραγωγικοί. Είναι ελάχιστες οι παραγωγές που προσφέρουν τα αυτονόητα. Εγώ είμαι από τους τυχερούς.

Info

«Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόαν» Παίζουν: Γιάννης Δεγαΐτης, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Δημήτρης Μυλωνάς, Γιώργος Νούσης Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36 (Μετρό Ομόνοια) Τηλέφωνο: 210-5242211 Μέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 19:00 Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 13 ευρώ, Φοιτητικό – άνω των 65: 10 ευρώ, Ανέργων: 8 ευρώ

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.