Δύο ξεχωριστές βραδιές, γεμάτες αξέχαστα τραγούδια του Μάριου Τόκα για τις παρέες, για την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο, υπόσχεται η παράσταση «Σ’ αναζητώ», που θα γίνει τη Δευτέρα 4 και την Τρίτη 5 Απριλίου, στο θέατρο Μπάντμιντον.

 

Πρόκειται για την τρίτη στη σειρά μουσική παράσταση – αφιέρωμα στο έργο του πρόωρα χαμένου Κύπριου μουσικοσυνθέτη Μάριου Τόκα, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν οι δύο πρώτες συναυλίες που έγιναν στο Ηρώδειο και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. 

 

Ένα μουσικό ταξίδι από τα «Λαδάδικα», τα «Δίδυμα φεγγάρια» και τις «Θάλασσες» της Ελλάδας στον «Πενταδάχτυλο» της Κύπρου, την πατρίδα που έχει μοιραστεί στα δύο.

 

Στην παράσταση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Γιώργος Νταλάρας, Δημήτρης Μπάσης, Γιώτα Νέγκα, Μίλτος Πασχαλίδης και Δήμητρα Σταθοπούλου. Την καλλιτεχνική επιμέλεια και τη σύνθεση του προγράμματος έχει αναλάβει ο παραγωγός και μελετητής της ελληνικής μουσικής Ηλίας Μπενέτος, ενώ τα κείμενα είναι του συγγραφέα και δημοσιογράφου Μηνά Βιντιάδη.

 

«Την αγάπη του Μάριου για τη μουσική και το τραγούδι μόνο η αγάπη του για την πατρίδα του μπορούσε να την ξεπεράσει», υπογραμμίζει, αναφερόμενος στο έργο του Μάριου Τόκα, ο Γιώργος Νταλάρας.

 

«Με τον Μάριο δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα αυτά τα οποία σχεδιάζαμε. Ήμασταν παλιοί γνωστοί και όταν βρισκόμασταν, μιλούσαμε για τις κοινές μας αγάπες, δηλαδή για την ΑΕΚ και για την πράσινη γραμμή στη Λευκωσία», λέει ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Όλο σχεδιάζαμε να κάνουμε κάτι παρέα, δεν το ολοκληρώσαμε, δεν το προλάβαμε, γιατί όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, κάποιος εκεί πάνω ξεραίνεται στα γέλια… Παρ’ όλα αυτά, ήταν για μένα ένας πολύ γλυκός και πολύ τρυφερός άνθρωπος, πολύ ευαίσθητος, δηλαδή αυτό που φαίνεται στις μελωδίες του, αυτό ήταν ο Μάριος», συνεχίζει ο ίδιος.

 

«Πιο πολύ βρεθήκαμε κοντά την περίοδο που συνεργαζόμουν με τον άλλον σπουδαίο φίλο, τον Άλκη Αλκαίο. Αισιοδοξώ ότι στο μέλλον αυτό που δεν ολοκληρώσαμε με την παρουσία του, πιθανόν κάπως να γίνει με την απουσία του, γιατί έχει αφήσει πράγματα πίσω και μακάρι να κληθώ να τα υπερασπιστώ κάποια στιγμή», συνεχίζει ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Η συναυλία αυτή είναι μια συναυλία μνήμης καταρχάς. Εγώ θεωρώ ότι αυτά τα σπουδαία πρόσωπα φεύγουν άμα τα ξεχνάς. Από τους οικείους τους και την οικογένειά τους φεύγουν και ως φυσικές παρουσίες, αλλά για τους υπόλοιπους φεύγουν μόνο άμα ξεχνιούνται. Υπό αυτήν την έννοια η μνήμη και η υπενθύμιση των τραγουδιών του Μάριου Τόκα είναι αναγκαίο πράγμα για εμάς που υπηρετούμε αυτό το τραγούδι και όσο περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που μαθαίνουν τα τραγούδια του τόσο καλύτερα», καταλήγει.

 

«Επιθυμία μας αλλά και ηθική υποχρέωση είναι η προστασία του μουσικού έργου του Μάριου, η διατήρησή του και η αξιοποίησή του. Με βάση αυτό το σκεπτικό και με τη βοήθεια καλών φίλων και συνεργατών, πραγματοποιείται και η μουσική παράσταση – αφιέρωμα στα τραγούδια του Μάριου», σημειώνει η σύζυγος του συνθέτη και σύμβουλος του προγράμματος της συναυλίας Αμαλία Τόκα. Και συνεχίζει: «Προσδοκούμε, λοιπόν, μέσα από τέτοιου είδους συνεργασίες να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας και ψυχαγωγίας, φωτίζοντας λίγο αυτό το γκρίζο περιβάλλον που όλοι μας βιώνουμε. Έχουμε ως συνοδοιπόρο αυτό που ο ίδιος ο Μάριος έλεγε, ότι, δηλαδή, με τα τραγούδια του προσπαθούσε να φτιάχνει παρέες, να φέρνει τον έναν κοντά στον άλλον και ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν κάτι γράφεται με συναίσθημα και αλήθεια. Ίσως γι’ αυτό να αγαπιούνται τα τραγούδια του από τον κόσμο, γιατί ‘‘του μίλησαν’’, γιατί ‘‘μιλάνε’’ στην καρδιά του».

Ο συγγραφέας Μηνάς Βιντιάδης, προσωπικός φίλος του Τόκα, που έχει επιμεληθεί τα κείμενα της παράστασης και είναι ο αφηγητής στις δύο βραδιές στο Μπάντμιντον, εξομολογείται στο «Ποντίκι Art»: 

«Θυμάμαι τα βράδια μας στην Πανεπιστημιούπολη, με την Αμαλία, τον Ηλία, τον Χρήστο, τον Λάμπη κι ο Μάριος με μια κιθάρα στη μέση. Καθόμασταν κάτω, ο Τόκας ανήσυχος, σχεδόν φοβισμένος, μας κοιτούσε έναν έναν στα μάτια κι έλεγε: ‘‘Ακούστε ένα καινούργιο τραγούδι, τώρα το δουλεύω’’. Οι πρώτες νότες, η γλυκιά φωνή του, ‘‘μα τι όνειρα θα ’κανα, εξαρτάται μου λες εξαρτάται’’. Τέλειωνε το τραγούδι, εμείς δεν λέγαμε κουβέντα – από τη συγκίνηση; Από τον θαυμασμό; Από την έκπληξη; – κι εκείνος συνέχιζε: ‘‘Ξεχασμένη αποσκευή’’, ‘‘Έλα και μέσα μου μπες, σαν στρατός, λεηλάτησέ με’’.

 

Έτσι μπήκε στη ζωή μου ο Μάριος, ειρηνικά, τρυφερά, ένας μεγάλος συνθέτης είχε γεννηθεί κι εμείς, οι φίλοι του, θα ’χαμε το προνόμιο να ακούμε, μετά τη γυναίκα του και τα παιδιά του, πρώτοι τα τραγούδια του. Όλα, δίσκο, δίσκο, συναυλία τη συναυλία, μα δεν θα ξεχάσω ποτέ, με οκτώ μποφόρ σε ένα καραβάκι που μας πήγαινε στην Τήνο, να μου παίζει για πρώτη φορά το ‘‘Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα’’, έναν χρόνο πριν το τραγουδήσει ο Μητροπάνος. Χόρεψέ το, με παρακίνησε, κι εγώ δεν χόρταινα τη μουσική και τα λόγια που έφταναν με τον αέρα και τα κύματα στην ψυχή μου.

 

Αυτή ήταν η τρικυμιώδης καριέρα ενός ήρεμου δημιουργού. Τη Δευτέρα και την Τρίτη, στο Μπάντμιντον, κάνει άλλη ‘‘μια στάση εδώ’’, στη μνήμη μας. Για να μας θυμίσει ότι οι άνθρωποι φεύγουν από τον κόσμο μόνο όταν εμείς τους βγάλουμε από την ψυχή μας».