Με «Θ» κεφαλαίο
Νιώθω ότι είμαι ένας από τους Μύριους του Ξενοφώντα, κάθε φορά που βουτάω στη Θάλασσα. Ναι, με «Θ» κεφαλαίο. Καλοκαίρι και χειμώνα.

 

Με «Θ» κεφαλαίο
Νιώθω ότι είμαι ένας από τους Μύριους του Ξενοφώντα, κάθε φορά που βουτάω στη Θάλασσα. Ναι, με «Θ» κεφαλαίο. Καλοκαίρι και χειμώνα. Κυρίως χειμώνα, όταν εξαφανίζονται οι λαδωμένοι ρακετοφόροι σφίχτες, οι γιαγιάδες με τα ταπεράκια, οι υστερικές μάνες με τα κακομαθημένα τους και οι κρετίνοι που αφήνουν πίσω τους ένα βουνό σκουπίδια όταν φύγουν από την παραλία. Σέβομαι τη Θάλασσα, την αγαπώ, είναι το καταφύγιό μου. Αφουγκράζομαι τη σιωπή της όταν βουλιάζω στην αγκαλιά της. Και κάθε φορά είναι όπως η πρώτη. Αυτόνομη κατάδυση, ένας υπέροχος, μαγικός κόσμος.

 

Υποβρύχιος κόσμος
Βλέπε, μην αγγίζεις, παίρνε μόνο φωτογραφίες και άφηνε μόνο… μπουρμπουλήθρες. Αυτή είναι η φιλοσοφία κάθε συνειδητοποιημένου αυτοδύτη. Μόλις αρχίσει η κατάδυση, χάνονται οι ήχοι της καθημερινότητας, γίνεσαι μέρος του υποβρύχιου κόσμου. Χρώματα, σχήματα και σκιές δημιουργούν μια μοναδική αίσθηση. Ψάρια, όσα τέλος πάντων έχουν απομείνει από την υπεραλίευση, τους δυναμιτάκηδες και τους ψαρομπουκαλάκηδες, σε κοιτούν από απόσταση ασφαλείας. Πόσο γκροτέσκοι θα τους φαινόμαστε με τον ογκώδη εξοπλισμό μας και τις αδέξιες κινήσεις, παρείσακτοι στον κόσμο τους.

 

Ναυάγια
Κάποτε έσκιζαν τα κύματα, μεταφέροντας ανθρώπους και τις ελπίδες τους. Σήμερα στον βυθό της Θάλασσας, σιωπηλοί μάρτυρες τραγωδιών, με μόνιμους κατοίκους τις αναμνήσεις και τους υπηκόους του Ποσειδώνα. Κάθε φορά που καταδύομαι σε ένα ναυάγιο, σκέφτομαι τις τελευταίες του στιγμές πριν χαθεί κάτω από τα κύματα. Όπως το «Όρια», μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες παγκοσμίως, ένα καράβι με 4.000 Ιταλούς αιχμαλώτους που βούλιαξε κοντά στο Σούνιο το 1944. Λιγότεροι από 30 γλίτωσαν. Οι υπόλοιποι χάθηκαν για πάντα, μια τυχαία υποσημείωση της Ιστορίας.

 

Ο χορός της μέδουσας
Θεωρείται πρωτόγονος οργανισμός. Κι όμως, ο χορός της πάντα με συναρπάζει. Ανοιγοκλείνει την κουκούλα της, ταξιδεύοντας στο μπλε της αβύσσου. Πλησιάζω προσεκτικά για να τη φωτογραφίσω. Εκείνη δεν με βλέπει, αισθάνεται όμως τις ρυτίδες που ανοίγει το σώμα μου στη Θάλασσα. Είναι ένα με Εκείνη. Η μέδουσα και η Θάλασσα. Κ εγώ από κοντά να τη σημαδεύω με τη φωτογραφική μου. Να απαθανατίζω τις στιγμές που κάτω από την επιφάνεια μοιάζουν με αιωνιότητα.