Το εκλογικό αποτέλεσµα στην Αυστρία, µε την επικράτηση του ακρο­δεξιού Κόµµατος της Ελευθερίας στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, δεν ήταν κεραυνός σε ηλιόλουστη µέρα. Τα σύννεφα είχαν µαζευτεί ήδη από τις προηγούµενες εκλογές, όταν τα δύο παραδοσι­ακά κόµµατα του αυστριακού δηµοκρατικού δικοµµατισµού είχαν συγκεντρώσει λίγο πάνω από 50%.

 

Το εκλογικό αποτέλεσµα στην Αυστρία, µε την επικράτηση του ακρο­δεξιού Κόµµατος της Ελευθερίας στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, δεν ήταν κεραυνός σε ηλιόλουστη µέρα. Τα σύννεφα είχαν µαζευτεί ήδη από τις προηγούµενες εκλογές, όταν τα δύο παραδοσι­ακά κόµµατα του αυστριακού δηµοκρατικού δικοµµατισµού είχαν συγκεντρώσει λίγο πάνω από 50%.

Η Αυστρία είναι µια χώρα ελάχιστα πάνω από τη ζώνη του κινδύνου σε ό,τι αφορά την οικονοµία της. Ο παλαιός δικοµµατισµός επιχείρησε να αποπροσανατολίσει από την επικίνδυνη οικονοµική κατάσταση υι­οθετώντας αντιπροσφυγική και αντιµεταναστευτική ατζέντα, αλλά µε το ανάποδο από το επιθυµητό αποτέλεσµα.

Όμως δεν ήταν αυτός ο µοναδικός λόγος για την άνοδο της Άκρας ∆εξιάς, της οποίας ο υποψήφιος για την – πολιτικά «διακοσµητική», όπως στην Ελλάδα – προεδρία τώρα εµφανίζεται ως φαβορί, καθώς είναι αµφίβολο αν στον δεύτερο γύρο οι πολιτικά ηττηµένοι θα κατα­φέρουν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους στο πλευρό του δηµοκρατικού υποψηφίου.

Οι παραδοσιακές δυνάµεις, µε αυτόν τον εκλογικό καταποντισµό τους, εισέπραξαν ένα ηχηρό µήνυµα, ήδη πολλαπλώς γνωστό και στην Ελλάδα, ιδιαιτέρως κατά τα µνηµονιακά χρόνια: ότι µε την αλ­λαγή ατζέντας, µε τη µετατόπιση του πολιτικού λόγου από το πραγ­µατικό πρόβληµα, δεν µπορείς να βγεις κερδισµένος. Η δυσαρέσκεια πάντα θα βρίσκει διόδους έκφρασης, ακόµη και αν αυτές είναι ακραί­ες και επικίνδυνες. Αυτή η δυσαρέσκεια εκτιµάται ότι εκτόξευσε την Άκρα ∆εξιά πολύ περισσότερο από το µεταναστευτικό.

Στην Ελλάδα, ευτυχώς, µέχρι σήµερα η κοινοβουλευτική εκδοχή Άκρας ∆εξιάς, εκτός του ότι είναι υπόδικη ως εγκληµατική οργάνωση, είναι τόσο ανοιχτά νεοναζιστική, ώστε να µην έχει σοβαρό περιθώριο εκλογικής εκτόξευσης. Όµως αυτό δεν σηµαίνει και πολλά, αφού οι συνθήκες βάλτου που έχουν διαµορφωθεί στην ελληνική οικονοµία και κοινωνία απαξιώνουν και καταπίνουν τη µια κυβέρνηση µετά την άλλη σε διαστήµατα αισθητά µικρότερα από τη συνήθη τετραετία.

Το άλλο σοβαρό πρόβληµα εντοπίζεται στο ότι, όχι µόνο ο ελληνικός βάλτος δεν προβλέπεται να αποξηρανθεί σύντοµα και να καταστεί καλλιεργήσιµη και εύφορη γη, αλλά επιπλέον εξαντλούνται οι πολι­τικές επιλογές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να επιβιώσει και επιπλέον καταρρεύσει εκλογικά, θα µειωθεί ακόµη περισσότερο ο µέσος όρος ζωής των κυβερνήσεων του λεγόµενου «δηµοκρατικού τόξου». Συνε­πώς θα είναι εξαιρετικά αµφίβολο το αν θα καταφέρει να µείνει σταθε­ρό και να µακροηµερεύσει ένα επόµενο κυβερνητικό σχήµα.

Όμως ο όρος επιβίωσης οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι η ουσιώδης βοήθεια εκ µέρους των δανειστών. Εδώ τα πράγµατα περιπλέκονται, αφού καµιά από τις προηγούµενες κυβερνήσεις δεν απήλαυσε ιδιαί­τερης ανοχής – και η σηµερινή νιώθει στο πετσί της ακριβώς την ίδια µεταχείριση.