Η έννοια «ο καταλληλότερος πρωθυπουργός», που χρησιμοποιείται όχι μόνο συχνά, αλλά υπερβολικά συχνά, σε κάθε μικρή και μεγάλη, επίσημη και… ανεπίσημη, αυτοδύναμα εκτελούμενη ή κατά παραγγελία των κομμάτων ελληνική δημοσκόπηση, λένε πολλοί συμπολίτες μας ότι έχει κουράσει, όχι μόνο πολύ, αλλά υπερβολικά πολύ…

 

Η έννοια «ο καταλληλότερος πρωθυπουργός», που χρησιμοποιείται όχι μόνο συχνά, αλλά υπερβολικά συχνά, σε κάθε μικρή και μεγάλη, επίσημη και… ανεπίσημη, αυτοδύναμα εκτελούμενη ή κατά παραγγελία των κομμάτων ελληνική δημοσκόπηση, λένε πολλοί συμπολίτες μας ότι έχει κουράσει, όχι μόνο πολύ, αλλά υπερβολικά πολύ…

Κάποιοι μάλιστα διατείνονται ότι η έννοια «πτώχευσε», καθώς σχεδόν νομοτελειακά ως «καταλληλότερος» αναδεικνύεται το άτομο που κατέχει, την εποχή που γίνεται η δημοσκόπηση, τον πρωθυπουργικό θώκο και ακολουθεί, ο εν δυνάμει καταλληλότερος πρωθυπουργός που είναι, κατά κανόνα σχεδόν, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης!…

Εάν υπήρξε κάποια εξαίρεση σε κάποια δημοσκόπηση κάποια εποχή, απλώς και μόνο υπήρξε ως επιβεβαίωση του παραπάνω κανόνα…

Τι ψάχνουν λοιπόν οι δημοσκόποι, αναρωτιούνται πολλοί, και ταλανίζουν με τη σχεδόν άχρηστη πλέον ερώτηση όσους ανήκουν στο στατιστικό τους δείγμα και απαντούν στην ερώτηση και το αναγνωστικό κοινό που διαβάζει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;

Στο γρήγορο σημερινό μου σχόλιο ΔΕΝ υπάρχει ούτε λόγος ούτε χώρος για επιστημονική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Το «πιπεράτο» της υπόθεσης το εντοπίζω στα συχνά ποσοστά του 51% των Ελλήνων που δηλώνουν (γιατί άραγε μου ήρθε στον νου ο Κύκλωπας του ομηρικού έπους της «Οδύσσειας») ως «καταλληλότερο πρωθυπουργό»:

τον μεγάλο πράγματι ηγέτη:

Τον διακεκριμένο και έξοχο άνδρα (στην πατρίδα μας θα μπορούσε ποτέ να είναι γυναίκα;), τον ικανό να μας εμπνεύσει καθώς θα ξαναφέρει ρευστότητα στην αγορά, θα δημιουργήσει με τις πολιτικές του θέσεις απασχόλησης στους ανέργους, νέους και ώριμους στην ηλικία, θα βάλει φρένο στα λουκέτα μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, τέλος στις μειώσεις μισθών και συντάξεων…

Τον ηγέτη που θα ανακόψει τη φυγή επιστημόνων, και όχι μόνο, στην ξενιτιά, θα φέρει την ΕΛΠΙΔΑ, που το πολιτικό σύστημα και οι υπηρέτες του έχουν κλέψει από την καθημερινότητά μας, και το χαμένο χαμόγελο στα χείλη του λαού της Ελλάδος!…

Σε αυτόν υποκλίνομαι σήμερα, παραδέχομαι ότι λείπει και υπόσχομαι να τον τιμήσω με την ψήφο μου στις επόμενες εθνικές εκλογές, που έρχονται μάλλον σύντομα (αφού ο κ. Τσίπρας και ο αυτοαποκαλούμενος «ΣΥΡΙΖΑ» θα έχουν «εξυπηρετήσει τον λόγο της ύπαρξής τους – με την ψήφο βέβαια των Ελλήνων πολιτών)…

Υποκλίνομαι στον Μοναδικό, Γιγάντιο, Τεράστιο πολιτικό, που μονίμως κερδίζει τις δημοσκοπήσεις, στον «ΚΑΝΕΝΑ»!…

* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής του Παν. Μακεδονίας, Επισκέπτηςκαθηγητής στο City College, Dept of Business and Economics, Sheffield University International Faculty και Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University