Αυτό, με πολύ απλά λόγια, σημαίνει δύο πράγματα: 

 

Πρώτον, οι δανειστές έχουν πάρει και κατοχυρώνουν σε θεσμικό επίπεδο όλα όσα έχουν απαιτήσει από τις κυβερνήσεις της χώρας από το 2010 μέχρι σήμερα. Από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέχρι τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και από τον έλεγχο των δημόσιων εισόδων μέχρι τη θεσμοθετημένη δέσμευση για ακόμα περισσότερες περικοπές αν και όποτε χρειαστεί. 

 

Δεύτερον, έχοντας αποκαταστήσει μια σχέση… εμπιστοσύνης με την κυβέρνηση της Αριστεράς, οι «επενδύσεις» των δανειστών στην «εκσυγχρονισμένη» Δεξιά του Κ. Μητσοτάκη και στα «λοιπά» του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, προς το παρόν παγώνουν.

 

Εφόσον, όπως όλα δείχνουν, ολοκληρωθεί η συμφωνία για την αξιολόγηση και διατυπωθεί ένα χρονοδιάγραμμα που θα περιγράφει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η κυβέρνηση της «Αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα θα έχει πια τον χρόνο να δοκιμάσει τις αντοχές της αλλά και τις ικανότητές της για να υλοποιήσει τα οδυνηρά συμφωνηθέντα και να διαχειριστεί τη μιζέρια που αυτά (τα συμφωνηθέντα της τελευταίας εξαετίας των μνημονίων) έχουν προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.

 

Καθότι η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα ήταν αυτή που ενταφίασε κάθε προσδοκία και ελπίδα για την ύπαρξη ενός εναλλακτικού σχεδίου για διέξοδο από την κρίση, ενδεχομένως να είναι και το πιο κατάλληλο πολιτικό όχημα για την εμπέδωση στην ελληνική κοινωνία της νέας μίζερης πραγματικότητας η οποία ανατέλλει στον τόπο. Μιας πραγματικότητας η οποία περιγράφεται από τους αριθμούς και τους δείκτες της καταστροφής: ανεργία, μείωση δαπανών στην υγεία και την παιδεία, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και όλα αυτά που υποβιβάζουν βίαια το επίπεδο ζωής των κατοίκων μιας χώρας.