Ακατάφραστη η εμβροντησία και ο κόμβος ακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία της εκδηλώσεως του στεγνώματος του σιέλου προκαλώντας την εκδήλωση ενός ατέρμονος βηχός.

Η αφορμή εντοπίζεται πίσω απ’ το αντιαισθητικό εκτόπισμα των λέξεων οι οποίες εκστομίζονται με την νοημοσύνη ελαφρά και την σύνταξη να αγναντεύει τα λιγοστά γράμματα των πρώτων χρόνων της αναγνώσεως.

Και βαρεία η καρδία στο χτυποκάρδι!

Ασύλληπτος ο γλωσσικός παραλογισμός των ακατάληπτων φράσεων, οι οποίες δίνουν ένα πρωτοφανές συνταίριασμα του καταντήματος της κατασκευασμένης ανοίξεως μυθολογικού προσανατολισμού, με τον ενεστώτα της περιπέτειας της αναπνοής, όταν αυτή ενασχολείται με την ικανοποίηση των προσωπικών της αναγκών.

Αναμφιλέκτως πρόκειται περί εικονικού χρόνου ο οποίος εξαναγκάζει το σκυρόδεμα να εγκαταλείψει την αίθουσα και την γλώτταν να πλαταγίζει απαγγέλοντας τον εξάψαλμο των κρυμμένων φωνημάτων, αγνοώντας την γενική της διανοίας.

Και καθώς τα έντομα φράζουν τις μικρές τρύπες του συρμάτινου συνθέματος η ρητορική περιπαίζει το φως, συμφώνως προς τας οδηγίας των αδηφάγων οδόντων, γράφοντας στις συνθήκες της τον μέλλοντα της εξακολουθήσεως της ζωής των εξαπατημένων θεατών.

Ενώ για τις εντυπώσεις και μόνον μιας παρελθοντικής αιτιατικής εκφωνείται ένας απίστευτος και αυθάδης μονόλογος σχιζοειδούς αποκλίσεως πεπαλαιωμένων επιχειρημάτων, ο οπαίος εξακοντίζει στα υπερώα με περίσσιο θράσος, την ηλιθιολαγνεία του μέσου όρου της πανίδος του μεγάλου λιβαδιού.

Μεγαλειώδες το συναπάντημα, αποφαίνεται ο αφηγητής ξύνοντας επιμανώς την πρύμνη του καυκάλου του.

Αμαρτήματα ένθεν κακείθεν και η πολιτική καταγεγραμμένη πια στα μελανά τετράδια ομοιάζει περισσότερο με φράση εντυπωσιασμού στους τοίχους των ισχνών ημερολογίων, παρά με την υπεροχή μιας δομημένης συνέχειας του εφικτού.

Ασυνάρτητη η ευφράδεια του αλαζονικού πετειναρισμού και πρωτόφαντη η υπεροψία της αβελτερίας καταγράφει ανερυθρίαστα τον ορισμό της αντιφάσεως.

Κι η απουσία της αυτογνωσίας προκαλεί ενστικτωδώς την αντίδραση της ηχομιμήσεως του θορύβου της εξόδου γνωστών υγρών και αερίων, χρόνων και εγκλίσεων.

Στο μονολόγημα.

Αναστεναγμός κεφαλαίος μετά του επιφθέγματος!

Καθώς η εντροπή παίζει κρυφτό στα μεγάλα δάση των εξωτικών περιοχών της απεραντοσύνης.

Ο επίλογος του μηνός τρέχει στα σωθικά του τις εξελίξεις ενώ η υποκρισία πλειστόμορφη και ανθισμένη ευνοεί τα δρώμενα δίνοντας στην αγανάχτηση μια συνηθισμένη ονομαστική ενός ανεφάρμοστου σημαινόμενου.

Η καλοκαιρία στην συνέχεια θα ράψει στην ανάμνηση τα κακώς κείμενα της λογόρροιας των αλλοπρόσαλλων καιρών και στα ύπτια ξεχάσματα των παράλιων ονειρώξεων η ζωή θα φτιάξει στους κλεισμένους οφθαλμούς τα ταπεινά δευτερόλεπτα της αναπολήσεως.

Κι ίσως κάποτε οι φωνές βρουν στον δρόμο τις σκιές τους.