Είκοσι πέντε χρόνια ροκ και τι καλύτερο για τους φίλους τους από δυο επετειακές συναυλίες;

Είκοσι πέντε χρόνια ροκ και τι καλύτερο για τους φίλους τους από δυο επετειακές συναυλίες;

Στη μία κορυφή του εγχώριου ελληνόφωνου ροκ των τελευταίων τριών δεκαετιών βρίσκονται οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Και στην άλλη, εκείνη του αγγλόφωνου, συναντάμε τους Last Drive. Κι αν τα δύο πρώτα ονόματα ανήκουν πια στο παρελθόν, οι Drive συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους, συμπληρώνοντας 25 χρόνια καριέρας. Και το γιορτάζουν αύριο και το Σάββατο με δύο επετειακές συναυλίες στο κλαμπ Κύτταρο. Θα μοιράσουν βινύλια, θα παίξουν κομμάτια, και παλιότερα και καινούργια από το φετινό τους «Heavy Liquid», και θα παρουσιάσουν διασκευές για πρώτη φορά. Πριν από τα live θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κοτσέλη «20.000 Miles Ahead: A Last Drive Story». Στα υπ’ όψιν, τον χειμώνα του 1985 οι Last Drive έδωσαν στο Κύτταρο μία από τις πρώτες συναυλίες τους, μαζί με άλλες underground μπάντες της εποχής (Anti-Tropeau Council, Sex Beat κ.ά.). Μιλήσαμε με τον Αλέξη Καλοφωλιά και τον Γιώργο Καρανικόλα, τραγουδιστή και κιθαρίστα του γκρουπ αντίστοιχα, λίγες ώρες πριν ανέβουν στη σκηνή.

Η χειρότερη και η καλύτερη στιγμή τους:
Α.Κ.: Οι χειρότερες ήρθαν την εποχή της διάλυσής μας το ’94, με όλα τα ζητήματα που είχαν συσσωρευτεί και έκαναν τη ζωή του γκρουπ δύσκολη. Έπρεπε να κλείσουμε το κεφάλαιο, να δούμε το θέμα με προσωπικούς όρους και να ψάξει ο καθένας να βρει μόνος την άκρη. Αυτή η διαδικασία μας έκανε ικανούς να ξανακοιτάξουμε την υπόθεση Last Drive μετά από χρόνια με διαφορετικό τρόπο και τελικά κράτησε τους αρχικούς μας δεσμούς ακέραιους. Η καλύτερη στιγμή ήρθε όταν, με την επανασύνδεσή μας, η αγάπη του κόσμου έδιωξε για πάντα το σύννεφο – είμαστε broken down, fixed up and ready to go και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτό το δώρο.

Σύγκριση της εγχώριας underground σκηνής, τότε και τώρα:
Α.Κ.: Τώρα η εμβέλεια των επιρροών είναι πολύ μεγαλύτερη, πράγμα εξόχως σημαντικό. Τώρα, το πρόβλημα για έναν νέο μουσικό φαντάζομαι είναι το φίλτρο που θα του επιτρέψει να χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα ερεθίσματα δημιουργικά και να μη χαθεί μέσα τους. Παλιότερα έφτανες εύκολα στα μπλουζ και τη Motown, για παράδειγμα, τώρα πρέπει να σκάψεις κάτω από ένα σωρό σκουπίδια. Τα συγκροτήματα, πάλι, ασχολούνται τα ίδια με πράγματα που παλιότερα ήταν αποκλειστικά δουλειά των εταιρειών και αυτό συνεπάγεται περισσότερη ειλικρίνεια και αμεσότητα στη σχέση με τον ακροατή. Ένα κομμάτι της παγκόσμιας μουσικής παραγωγής και διακίνησης έχει γίνει D.I.Y. Στο προκείμενο, σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο για ένα γκρουπ από την Ελλάδα να παίξει ή να κυκλοφορήσει κάτι στο εξωτερικό, κάτι που στα 80s και τα 90s ήταν άλλου είδους υπόθεση.
Γ.Κ.: Η βασική διαφορά είναι ότι περισσότεροι καταλαβαίνουν πια για το τι πράγμα μιλάς.

Κάτι που έκαναν και μετάνιωσαν:
Α.Κ.: Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τότε δεν επιδιώξαμε να έχουμε τον βαθμό επικοινωνίας που έχουμε τώρα. Όμως, όταν το ξανασκέφτομαι, καταλαβαίνω ότι έχει να κάνει με την ωριμότητα και τον χρόνο, όπως και με την εσωτερική ένταση που πρέπει να βιώνει μια δημιουργική ομάδα σε κάποιες φάσεις της εξέλιξής της. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα παίζαμε καλύτερη μουσική, αλλά σίγουρα μερικά πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.
Γ.Κ.: Θα έπρεπε να βγάζουμε τους δίσκους μόνοι μας. Έπρεπε να επιμείνουμε σε αυτό.

Στιγμιότυπα από την πορεία τους:
Α.Κ.: Ένας φίλος μού έδειξε για πρώτη φορά ένα τατουάζ που είχε κάνει με το όνομα της μπάντας. Στα Χανιά είχαμε παίξει στο Ωδείο όπου γίνονταν συναυλίες κλασικής μουσικής και η κυρία στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, μόλις έμαθε ότι παίζουμε στο Ωδείο, μας ρώτησε τίνος συνθέτη έργα θα εκτελούσαμε. Αμηχανία… Σε μια περιοδεία στη Γερμανία υπήρχε μια παρέα μηχανόβιων που έρχονταν μαζί σε κάμποσα live, τους συναντούσαμε στα βενζινάδικα και στις συναυλίες από πόλη σε πόλη, ήταν πολύ άγριοι εξωτερικά αλλά πολύ ευγενικά παιδιά. Στην Αλεξανδρούπολη, στις αρχές του ’90, παίζαμε με τους Deus και είχαν γίνει φασαρίες· τέλος πάντων, είχαμε φύγει κακήν-κακώς και στο Gagarin πέρυσι ένα παλικάρι μας έφερε ένα cd με τη συναυλία. Πίστευα ότι κανένας δεν θα το θυμόταν πια. Μ’ ένα καναδέζικο rockabilly ντουέτο, τους Deja Voodoo, βρισκόμαστε σε συναυλίες στην Ευρώπη, στα πιο απίθανα μέρη. Στο τέλος είχε γίνει κάτι σαν παράδοση και έβγαιναν στη σκηνή για να μας αναγγείλουν πριν παίξουμε. Οι άνθρωποι που γνωρίσαμε μέσα από το γκρουπ ήταν ίσως το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας.

Πότε ένας καλλιτέχνης βγαίνει εκτός μόδας:
Α.Κ.: Είναι γνωστό ότι οι μόδες είναι περισσότερο θέμα της βιομηχανίας και όχι των μουσικόφιλων. Υπάρχει ένας άλλος κόσμος πίσω από την παραγωγή και το ύφος κάθε εποχής, που είναι το ίδιο το τραγούδι ως συμπυκνωμένο σύνολο κοινωνικού μύθου και μουσικής. Η δύναμη που κουβαλάει, είτε παιχτεί σε μια ακουστική με τρία ακόρντα είτε από μια συμφωνική.
Γ.Κ.: H μουσική κυλάει στις φλέβες και το μυαλό σου. Δεν υπάρχει καινούργιο και παλιό. Είσαι εκτός μόδας μόνο όταν λειτουργείς μέσα στα trends.

Ο περσινός Δεκέμβρης:
Α.Κ.: Όλοι έχουν καταλάβει –όσο και αν μερικοί προσπαθούν μάταια να το υποβαθμίσουν– πως ό,τι έγινε πέρυσι έχει περάσει πια στη συλλογική αφήγηση μια ολόκληρης γενιάς. Το χειρότερο είναι ότι σήμερα οι φορείς της απληστίας σ’ αυτή τη χώρα αρνούνται σταθερά σε αυτή τη γενιά και σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να υπάρξει με αξιοπρέπεια – της το λένε όλοι απροκάλυπτα, σε όλους τους τόνους. Την καταδικάζουν με οικονομικούς και πολιτικούς όρους να επιβιώσει σε μια νέα εποχή αφάνειας. Αν διαβάσει κάποιος τους στίχους από οποιοδήποτε κομμάτι εγγλέζικου πανκ του ’77, της γενιάς τού «No Future», μπορεί εύκολα να δει πόσο ταιριάζουν με την κατάσταση που βιώνει ένας νέος στη σημερινή Ελλάδα.
Γ.Κ.: Ό,τι συμβαίνει έχει αιτίες, έχει και αποτελέσματα. Τα ζυγίζεις και κρατάς αυτό που θες.

Η Ελλάδα του σήμερα:
Α.Κ.: Είναι η συνέχεια της Ελλάδας του πρόσφατου χθες, όπου οι τρεις στους πέντε πίστευαν ότι από λάθος της τύχης δεν είχαν γίνει ακόμα Ωνάσηδες και ότι το μόνο που έλειπε απ’ αυτή τη χώρα για να ολοκληρωθεί το μεγαλείο της ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τους μετανάστες στον ρόλο των σκλάβων. Το αυτονόητο έμοιαζε τόσο μακρινό που φάνταζε σαν μωρολογία. Μετά απ’ όλον αυτό τον κυνισμό και την παραπληροφόρηση, περάσαμε στην επόμενη φάση, αυτή της κατάρρευσης. Και μέσα σ’ αυτή την παράνοια, ένα χαμόγελο, μια κουβέντα μ’ ένα φίλο, ένα τραγούδι μια συγκεκριμένη στιγμή που του δίνει άλλο νόημα… τα αντίβαρα.
Γ.Κ.: Αυτιστική, με σοβαρή στέρηση συναισθηματικής νοημοσύνης, γερασμένη και παθητική. Όμως, ο πρωινός ήλιος συνεχίζει να σου χαϊδεύει το μέτωπο και να ζεσταίνει την καρδιά.

Αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου, επίθεση στον εγκληματολόγο Γιάννη Πανούση κ.ά. Η βία από την άλλη μεριά:
Γ.Κ.: Οι άνθρωποι πρέπει να ενώνονται, όχι να χωρίζουν. Η βία είναι η μαμή της Ιστορίας, αλλά εγώ δεν δίνω δεκάρα για την Ιστορία… (Atari Teenage Riot, 2.000 Years of Culture).

Δημήτρης Κανελλόπουλος