Αυτή η ανεκδιήγητη κυβέρνηση της οποίας τα έργα και οι ημέρες θα περάσουν σαν ιστορικό στίγμα στη νεότερη Ιστορία μας, αφού έλυσε με ιερουργική ακρίβεια όλα τα  προβλήματα όπως η ίδια υποσχέθηκε στο πρόγραμμά της και έσκισε τα μνημόνια, κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ, έδωσε δέκατη τρίτη σύνταξη, αύξησε μισθούς και συντάξεις, ενίσχυσε την παραγωγικότητα με τα capital controls, επενέβη δυναμικά εναντίον της διαφθοράς και της συναλλαγής, κατήργησε τα ρουσφέτια και τις κομματικές προσλήψεις, ενίσχυσε την εξωτερική πολιτική της χώρας  με δυναμικές διπλωματικές ενέργειες, σκέφτηκε  ανάμεσα στους τόσους άθλους (και ενώ θα περίμενε κανείς να είναι κατάκοπη από τις τόσες ανεπανάληπτες επιτυχίες, άοκνη καθώς είναι…) να προσφέρει τις υπηρεσίες της και στην Παιδεία.

 

Αυτή η ανεκδιήγητη κυβέρνηση της οποίας τα έργα και οι ημέρες θα περάσουν σαν ιστορικό στίγμα στη νεότερη Ιστορία μας, αφού έλυσε με ιερουργική ακρίβεια όλα τα  προβλήματα όπως η ίδια υποσχέθηκε στο πρόγραμμά της και έσκισε τα μνημόνια, κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ, έδωσε δέκατη τρίτη σύνταξη, αύξησε μισθούς και συντάξεις, ενίσχυσε την παραγωγικότητα με τα capital controls, επενέβη δυναμικά εναντίον της διαφθοράς και της συναλλαγής, κατήργησε τα ρουσφέτια και τις κομματικές προσλήψεις, ενίσχυσε την εξωτερική πολιτική της χώρας  με δυναμικές διπλωματικές ενέργειες, σκέφτηκε  ανάμεσα στους τόσους άθλους (και ενώ θα περίμενε κανείς να είναι κατάκοπη από τις τόσες ανεπανάληπτες επιτυχίες, άοκνη καθώς είναι…) να προσφέρει τις υπηρεσίες της και στην Παιδεία.

Ο αρμόδιος υπουργός -εγνωσμένου κύρους και …γνωστής επιστημονικής κατάρτισης- έσκυψε με τον πνευματικό του όγκο πάνω στο γλωσσικό. Όπως είναι γνωστό, το γλωσσικό ζήτημα από τον περασμένο αιώνα έχει γίνει αντικείμενο ενός ιδιότυπου διχασμού ο οποίος κομματικοποιήθηκε κατά γελοίο τρόπο.

Η Αριστερά -αυτό το τραγικά αδειανό πουκάμισο, το κενό περιεχομένου γράμμα- της οποίας  η ιδεολογική κυριαρχία στοιχειοθέτησε μιαν από τις μεγαλύτερες απάτες και διαστρεβλώσεις στην ιστορία αυτού του τόπου, στοχοποίησε την συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή την ίδια μας την πατρίδα, την ίδια μας την ύπαρξη. Έτσι, όποιος έκανε λόγο για την αρχαιότητα αυτόματα κατατασσόταν στους «αντιδραστικούς» κύκλους, αν όχι απ’ ευθείας στους φασίστες. Αντίθετα, όποιος ξύλευε τη γλώσσα, όποιος την απλοποιούσε μέχρις εξαντλήσεως, είχε τα εύσημα του «προοδευτικού»…

 Όσο πιο αγράμματος τόσο το καλύτερο! Ήδη οι γλωσσικές απλοποιήσεις της μεταπολίτευσης, όπως η κατάργηση των τόνων, έφεραν στην επιφάνεια γενιές άγλωσσων αγγλομαθών…αφού η μέριμνα όλων ήταν να μάθουν την αγγλική πριν από τα ελληνικά. Για αυτό και δεν προκαλεί εντύπωση ότι στην τηλεόραση, για παράδειγμα, σπάνια ακούς μια πρόταση ολοκληρωμένη, με συντακτικό και νόημα και σπανιότερα βλέπεις υπότιτλους με στοιχειώδη ορθογραφία…  Πολλοί ρεπόρτερ μιλούν κάτι ιδιότυπα  ελληνικά  που θυμίζουν περισσότερο αλαμπουρνέζικα.

Στη επικίνδυνη αυτή  συζήτηση που έχει ανοίξει για το γλωσσικό από μιαν άγλωσση κυβέρνηση, κινδυνεύει να ξεπουληθεί μαζί με τη δημόσια περιουσία και η εθνική μας ταυτότητα που δεν είναι άλλη από την γλώσσα μας στην ιστορική της συνέχεια και όχι στην εκχυδαϊσμένη της απλοποίηση της παρακμής και της ευτέλειας.

Αυτό το ξεσαλωμένο πλέον μίσος του αμόρφωτου απέναντι στο πνευματικό μεγαλείο που εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την χώρα.

Ο κύριος Φίλης   και οι σοφοί ιδεολόγοι «Άμις» που τον περιβάλλουν φρονούν ότι  «νοθεύεται το γλωσσικό αίσθημα των παιδιών» όταν κάνουν αναγωγές, με μια νεκρή γλώσσα! Δηλαδή, όταν ανακαλύπτουν στο επίθετο άναυδος,  που σημαίνει άφωνος,  την αυδή που σημαίνει φωνή…

Τους  βολεύει η αφωνία, η ιδεολογική τυφλότητα, ο φανατισμός κι η ιδεοληψία.  Πρέπει όλα να καταστραφούν, να καταργηθούν προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα στρατό μέτριων και άγλωσσων ηλιθίων που θα υπακούουν στο ανώτατο σοβιέτ που προκρίνει την φίμωση, την πλήρη υποταγή, την κατάργηση του αντίλογου εμπρός στην «ηθική ανωτερότητα» του ολοκληρωτισμού.

Τους ενοχλεί που η νέα ελληνική συνεχίζεται ως ενιαία και αδιαίρετη γλώσσα μέχρι σήμερα και το ομηρικό αλέξω  που σημαίνει εμποδίζω – αποτρέπω, συνεχίζει να υπάρχει μέσα στις  σύγχρονες λέξεις: αλεξίπτωτο (αυτό που εμποδίζει την πτώση) αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο, αλεξήλιο, Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες)… Τους  ενοχλεί η ιστορικότητα της ελληνικής γλώσσας, οι ρίζες της και ο σύγχρονος σφυγμός της. Το ομηρικό  επίρρημα τήλε που σημαίνει μακριά, περνά μέσα από ένα συγκλονιστικό ταξίδι στους αιώνες  σ’ όλες τις σύγχρονες εφαρμογές της τεχνολογίας και γίνεται τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια…

Ποιος θα μας σώσει από αυτούς ρυπαρούς ιδεολόγους – από το ρύπος που σημαίνει ακαθαρσία και στις μέρες μας λέγεται ρύπανση (ιδεολογική)!

 

Υ.Γ. Επειδή ζούμε σε παράξενους καιρούς, δίχως αίσθηση του γελοίου, ελπίζουμε να μην γίνει το γλωσσικό μας ζήτημα αντικείμενο …δημοψηφίσματος – γιατί το κλείσαμε το μαγαζί.