Από το Μαρικάκι

Περίεργη στιγμή.

Ο πρωθυπουργός έχοντας καβαλήσει και πάλι για τα καλά το άρμα των εκβιασμών, λίγες ώρες μετά τον εκβιασμό «συναίνεση ή  χρεοκοπία» τον αναβάθμισε σε «συναίνεση ή έξοδος από το ευρώ» με τη βοήθεια της Δαμανάκη που μπορεί να μην ανέλαβε το μπατσο-υπουργείο μην αμαυρώσει την ιστορία της, αλλά αποδείχτηκε ότι στόχευε για υψηλότερα, για μπατσίνα του ευρώ.

Από το Μαρικάκι

Περίεργη στιγμή.

Ο πρωθυπουργός έχοντας καβαλήσει και πάλι για τα καλά το άρμα των εκβιασμών, λίγες ώρες μετά τον εκβιασμό «συναίνεση ή  χρεοκοπία» τον αναβάθμισε σε «συναίνεση ή έξοδος από το ευρώ» με τη βοήθεια της Δαμανάκη που μπορεί να μην ανέλαβε το μπατσο-υπουργείο μην αμαυρώσει την ιστορία της, αλλά αποδείχτηκε ότι στόχευε για υψηλότερα, για μπατσίνα του ευρώ. Ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ βγήκε να ζητήσει δημοψήφισμα και πάραυτα ο ΣΥΝ εξέδωσε ανακοίνωση για να διευκρινίσει ότι άλλο του δημοψήφισμα του Δασκαλόπουλου κι άλλο του Τσίπρα. Η κυβέρνηση είπε «ναι μεν αλλά, αλλά μάλον όχι, σίγουρα όχι». Την ίδια ώρα διάφοροι ξερογλείφονται στις κουίντες αναμένοντας να βγουν στην πολιτική σκηνή ως κυβέρνηση τεχνοκρατών – προσωπικοτήτων για την»εθνική συνεννόηση σε ό,τι πιο καταστροφικό έχει δει ο τόπος μετά τον πόλεμο.

Η … αδιευκρίνιστη ψήφος βγήκε στην πλατεία Συντάγματος για να ζητήσει δημοκρατία κατά το παράδειγμα των Ισπανών. Τόσες κινητοποιήσεις εγχώριες δεν έφτασαν για να εμπνευστεί, σιώπαινε κάτω από την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, κι έπρεπε και η αφύπνισή της να είναι «δάνεια», μέσω Ισπανίας, που κι αυτή μάλλον έλκει την καταγωή της από την Ταχρίρ, με τους Αιγύπτιους τώρα να βρίσκονται στα πρόθυρα του ΔΝΤ.

Η Αριστερά μπλοκαρισμένη και σίγουρα μοιρασμένη: η Αλέκα διαφωνεί με αυτού του είδους τις συγκεντρώσεις γιατί δεν φοβίζουν το σύστημα, ο Αλαβάνος τις στηρίζει έχοντας εδώ και μήνες και ο ίδιος καλέσει σε κάτι ανάλογο, το τσιπραίικο βρίσκεται σε στάση αναμονής, καλώντας πάντως σε ειρηνικές διαδηλώσεις, με ορισμένους στο εσωτερικό του που θα ήθελαν να «ζυμώσουν» το πλήθος σε αριστερή κατεύθυνση κάτι που ακόμα δεν έχουν καταφέρει.

Το ζήτημα είναι, αρκεί το αίτημα για δημοκρατία γενικώς και αορίστως σε μια στιγμή που το ατού της νοηματοδότησης το έχει – προς το παρόν – η κυβέρνηση και τα πανίσχυρα ΜΜΕ; Μήπως στο σημείο που έχουμε φτάσει πρέπει να είμαστε πιο συγκεκριμένοι όταν ζητάμε δημοκρατία και να ξέρουμε ότι αυτή πια δεν συνίσταται απλώς στην άρση των αποφάσεων και των συμφωνιών που μας έφεραν ως εδώ- κάτι που βέβαια είναι το πρώτο και καθορσιτικό βήμα – αλλά σε πολύ πιο συγκεκριμένα πράγματα. Για παράδειγμα θέλουμε έξοδο από το ευρώ; Γνωρίζουμε πότε αυτό μπορεί να είναι καταστροφικό ή πότε μπορεί να αποδειχθεί ευεργετικό ή μήπως αυτό παραμένει ζήτημα της υψηλής πολιτικής και όχι άμεσης δημοκρατίας; Μπορεί προς το παρόν να είναι ένας ακόμη εκβιασμός του πρωθυπουργού, αλλά όπως και άλλοι εκβιασμοί του ίσως αποδειχτεί ότι έχει βάση. Γιατί άραγε η συζήτηση αυτή δεν τέθηκε, έστω ως εκβιασμός, πριν ένα χρόνο, αλλά τώρα. Μήπως κάποιοι νιώθουν έτοιμοι για ένα τέτοιο βήμα;

Μέσα σε ένα γενικό χαμό όπου ακούγεται το κάθε τι χωρίς σαφείς στοχεύσεις  και προκύπτουν διάφορες περίεργες ταυτίσεις και συγκλίσεις, διάφορες παγίδες εύκολα  στήνονται. Χρειάζεται επομένως και προσοχή. Προφανώς βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο καμπής όπου τα πράγματα ακόμη είναι αμφίρροπα…