Η ιστορία θα υπογραμμίσει στις σελίδες της την  23^η Ιουνίου,  την  ημερομηνία που οι Βρετανοί  ψήφισαν  υπέρ της εξόδου της χώρας τους από την Ε.Ε, σαν ένα από  τα καθοριστικά επεισόδια  μιας παρατεταμένης σύγκρουσης για τον έλεγχο της Ευρώπης και από γεωπολιτική σκοπιά, τον έλεγχο του κόσμου.  Καθώς η  έκβαση αυτής της σύγκρουσης παραμένει αβέβαιη  και μέχρι οι νικητές να γράψουν—όπως πάντα κάνουν-  την ιστορία, το  παρόν της ΕΕ εμφανίζεται μπροστά μας όπως ακριβώς είναι: οδυνηρό, αβέβαιο και επικίνδυνο.

Οι ψευδαισθήσεις περί μιας Ενωμένης Ευρώπης με κοινούς στόχους και μέσα (κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα) για την υλοποίησή τους είχαν διαλυθεί προ πολλού, πολύ πριν το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος.

Η Ευρώπη έπαψε να είναι (αν υπήρξε ποτέ) Ενωμένη και έγινε όχημα για την υλοποίηση των φιλοδοξιών (οικονομικών και γεω-πολιτικών) της επανενωμένης Γερμανίας. Με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008—όπως ακριβώς και με την προσφυγική, μεταναστευτική κρίση το 2015– η ΕΕ εμφανίστηκε σαν ένα θλιβερό, ιεραρχικά ωστόσο δομημένο, συνονθύλευμα κρατών όπου οι πιο αδύναμοι υποτάσσονταν στους ισχυρότερους και όλοι μαζί στην Γερμανία. Η γερμανική (πολιτική) ηγεμονία ωστόσο, ουδέποτε υπήρξε αδιαμφισβήτητη. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς χρόνος από τότε που η Γερμανία έχασε τον β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι αγγλοσάξονες νικητές έχουν (βρίσκουν) πάντα τον τρόπο να της το υπενθυμίσουν…

Η υπενθύμιση για το ποιος σε τελική ανάλυση κάνει κουμάντο στην Ευρώπη (εξακολουθούν προφανώς να κάνουν οι νικητές του β παγκοσμίου πολέμου και όχι η ηττημένη Γερμανία) ήταν αυτή καθ αυτή η απόφαση του Λονδίνου να προχωρήσει σε δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής ή της εξόδου από την ΕΕ. Η εισαγωγή του απρόβλεπτου (λαϊκού) παράγοντα στην εξίσωση της γερμανικής διακυβέρνησης της ΕΕ, πολύ περισσότερο η πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος και τέλος το αποτέλεσμά του, ήταν η τοποθέτηση του εκρηκτικού μηχανισμού  στα θεμέλια του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ενωση. Ενός μηχανισμού που ανά  πάσα στιγμή μπορούν  πια να  αξιοποιήσουν  μεγάλες χώρες (αλλά κατά κύριο λόγο υποτελείς ή φόρου υποτελείς στις ΗΠΑ  κατά τον Μπρεζίνσκι) όπως  η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Πολωνία  για να αποσπάσουν κομμάτια της γερμανικής ισχύος στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και των στρατηγικών επιλογών.

Το μπαλάκι στο Βερολίνο

Το Λονδίνο, πολύ περισσότερο η Ουάσιγκτον, δεν  επιθυμούν τη διάλυση της ΕΕ. Επιδιώκουν τον έλεγχο και την καθοδήγηση της Γερμανίας έτσι ώστε να διαιωνιστεί το σύστημα που οικοδόμησαν  με την νίκη τους στον β παγκόσμιο πόλεμο.  Αυτό που επιδιώκουν οι Αμερικανοί και το εξασφαλίζουν με τη δράση των « χωρών -πρακτόρων» τους στην ΕΕ όπως οι Βρετανοί, οι Δανοί, οι Πολωνοί και πάνω απ όλα με το ΝΑΤΟ είναι απλό: είναι  αυτοί (ΗΠΑ) μέσα στην Ευρώπη, είναι η Γερμανία «κάτω»  και η Ρωσία «εξω» από την Ευρώπη. Για να συνεχίσει να λειτουργεί αυτό το σύστημα είναι προφανές ότι καλό  θα είναι να συνεχίσει να υπάρχει η ΕΕ με κοντό και σφικτό  όμως χαλινάρι στην Γερμανία…

Δεδομένης και της στρατιωτικής της αδυναμίας οι επιλογές της Γερμανίας  περιορίζονται και σε κάθε περίπτωση συνεπάγονται  το ψαλίδισμα των ηγεμονικών φιλοδοξιών της. Μια επιλογή του Βερολίνου είναι η αποδοχή των τετελεσμένων και η παραχώρηση κομματιών της αδιαμφισβήτητης μέχρι σήμερα γερμανικής ηγεμονίας σε αποφάσεις οικονομικών – νομισματικών στρατηγικών. Μια δεύτερη επιλογή είναι η  διαπραγμάτευση  για την  δημιουργία μιας άλλης αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη η οποία θα  συγκροτείται από  ομάδες χωρών που θα διαμορφώσουν μια διαφορετική από τη σημερινή ευρωπαϊκή «ολότητα». Αξίζει να σημειωθεί ότι το αμερικανικό stratfor στην πρόβλεψή του για την τρέχουσα δεκαετία έχει «δει» την νέα ευρωπαϊκή δομή η οποία πάνω κάτω συντίθεται ως εξής: Η Πολωνία αναδεικνύεται ηγέτιδα των ανατολικών χωρών, η Γαλλία ηγείται του ευρωπαϊκού νότου και η Γερμανία  κρατά τους περί αυτήν δορυφόρους της. Όλες αυτές οι ομάδες συνθέτουν μια άλλη Ευρώπη με περιορισμένο γερμανικό ρόλο και αδιαμφισβήτητη την αμερικανική ηγεσία μέσα από το ΝΑΤΟ.

Που θα καταλήξει η άγρια αυτή μάχη κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Καμία πρόβλεψη επίσης δεν μπορεί να γίνει και για τα μέσα που χρησιμοποιηθούν ή για τα επόμενα «πεδία μαχών». Η ιστορία ωστόσο διδάσκει ότι στις συγκρούσεις τέτοιου είδους χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα, καθότι καθαγιάζονται από «ιερούς» εθνικούς σκοπούς. Όσο για τα πεδία των μαχών, σπανίως περιορίστηκαν στην οικονομική σφαίρα…