Είναι απίστευτο το πείσμα του υφιστάμενου κλειστού και εχθρικού προς κάθε έννοια συλλογικότητας πολιτικού συστήματος της χώρας. Αποδεικνύεται και ιδιαίτερα ευφυές, καθ’ όσον εντέχνως αποπροσανατολίζει τους «υπηκόους» του από τα πραγματικά πολιτικά ζητήματα της χώρας.

 

Είναι απίστευτο το πείσμα του υφιστάμενου κλειστού και εχθρικού προς κάθε έννοια συλλογικότητας πολιτικού συστήματος της χώρας. Αποδεικνύεται και ιδιαίτερα ευφυές, καθ’ όσον εντέχνως αποπροσανατολίζει τους «υπηκόους» του από τα πραγματικά πολιτικά ζητήματα της χώρας.

Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για αλλαγές του Συντάγματος και για αλλαγές στον «εκλογικό νόμο», δηλαδή στον τρόπο που ανά τετραετία (θεωρητικώς) επιλέγουμε την ολιγαρχία που θα διαχειριστεί κατά το δοκούν τη χώρα, σε όλους τους τομείς. Η οποία ολιγαρχία βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο δύο-τριών «μεγάλων» οικογενειών, ίσως λίγο περισσότερων. Οικογένειες πάμπλουτες και κατά κανόνα χωρίς να έχουν να επιδείξουν άλλου είδους δραστηριότητα – στις πολιτικές τους δραστηριότητες εμπεριέχονται και οι MKO, δηλαδή οι δήθεν (;) Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

Το Σύνταγμα της χώρας, όμως, δεν χρειάζεται να αλλάξει ή εν πάση περιπτώσει δεν χρειάζεται να αλλάξει προτού εφαρμοστεί. Εκτός και αν θέλουν να αρχίσουμε συζητήσεις για ένα άλλο δήθεν Σύνταγμα, για να ξεχνιόμαστε ενόσω η χώρα διαλύεται. Εξηγούμεθα: το Σύνταγμα προβλέπει τρεις – και άρα διακριτές – εξουσίες. Τη Νομοθετική (Βουλή), την Εκτελεστική (υπουργεία, δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες) και τη Δικαστική. Όμως καταδήλως στην πράξη όλες ελέγχονται από τη Βουλή και τους βουλευτές (Νομοθετική εξουσία), μάλιστα η Νομοθετική και η Εκτελεστική εξουσία ταυτίζονται και επισήμως, με τη θεωρούμενη ως αυτονόητη υπουργοποίηση των βουλευτών. Οι οποίοι με τη σειρά τους ελέγχονται απολύτως από τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των κομμάτων και ιδίως τις «μεγάλες» οικογένειες. Δηλαδή αντί να έχουμε τρεις διακριτές εξουσίες, στην πράξη έχουμε μία, τη Βουλή, και αυτή θεωρητικώς: οι βουλευτές εξουσιάζονται από τον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των κομμάτων, μιλάμε δηλαδή για δραματικά ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα.

Αντί λοιπόν να συζητούμε για την αλλαγή του Συντάγματος, ας επιμείνουμε στην εφαρμογή του παρόντος. Ουδείς βουλευτής να ξαναγίνει υπουργός, τα δε υπουργεία να αρχίσουν να λειτουργούν αφ’ εαυτών. Με μέριμνα οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι υψηλού επιπέδου, όπως δηλαδή συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Στις προηγμένες χώρες αποτελεί τίτλο τιμής να είναι κανείς δημόσιος υπάλληλος, σε μας μάλλον αποδεικνύει ότι κάποτε είχε «μέσον» και ότι θα καταφέρει να φυτοζωήσει στην υπόλοιπη ζωή του κοροϊδεύοντας εαυτόν και αλλήλους (προφανώς αυτό δεν αφορά το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων, ελπίζω να μην αφορά καν την πλειονότητά τους).

Ως προς τον «εκλογικό νόμο» τώρα: δεν υπεισερχόμαστε στο αν χρειαζόμαστε απλή αναλογική, μπόνους εδρών κ.λπ. Αλλά ας μεριμνήσουμε για το βασικό: ας αποκλείσουμε τη σχεδόν εφ’ όρου ζωής βουλευτική ιδιότητα. Δεν λέμε να πάμε στην τελειότερη των δημοκρατιών, αυτήν των Αρχαίων Αθηνών, αλλά ας μην επιτρέψουμε το «επάγγελμα πολιτικός». Θα αντιλέξει κάποιος πως «αυτός ξέρει καλύτερα». Ωραία, ας γίνει τότε πολιτικός σύμβουλος και ας σιτίζεται ως τέτοιος από όποιον ενδιαφέρεται για τις συμβουλές του. Αλλά όχι να είναι βουλευτής για μερικές δεκαετίες – και μετά να ορίζει τον γιο του ή την κόρη του. Είναι προφανές πως αν αυτό είναι το μόνο επάγγελμά του, θα κάνει τα πάντα για να το διατηρήσει, θα δώσει και τη δουλειά στα παιδιά του. Θυμάμαι σχετική συνέντευξη κόρης παλαιού πολιτικού, που δήλωσε σε εφημερίδα πως έγινε βουλευτής κατόπιν «παράκλησης του μπαμπά να αναλάβει την εκπροσώπηση των συμπολιτών της», γιατί αυτός έγινε βουλευτής Επικρατείας (…), θυμάμαι και τον αρχηγό «μεγάλης» πολιτικής οικογένειας, που δήλωσε, από τηλεοράσεως, πως η μητέρα του τον «εναπόθεσε», μόλις αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, στα «χέρια» φίλου της παλαιού και επί σειρά δεκαετιών πολιτικού αρχηγού της χώρας (και βέβαια αυτός, συνεχίζοντας τους διορισμούς, διόρισε τον υιό του ως βουλευτή μετά την αποστρατεία του. Πώς τον «διόρισε», εφ’ όσον αυτός «εξελέγη»; Μα μέσω του πελατειακού συστήματος που είχε δημιουργήσει, συστήματος που ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατίας και δημοκρατικής εκλογής).

Αν γίνουν αυτά τα δύο, δηλαδή ο προβλεπόμενος από το Σύνταγμα αποκλεισμός της ιδιότητας του υπουργού από τους βουλευτές και ο αποκλεισμός να είναι κάποιος επ’ άπειρον βουλευτής, θα αλλάξουν άρδην τα πολιτικά πράγματα της χώρας, προς δημοκρατική, δηλαδή συλλογική από πλευράς κοινωνίας, συμμετοχή. Θα καταπολεμηθεί και το πελατειακό κράτος. Θα το αποδεχτούν αυτό οι υφιστάμενοι βουλευτές και αρχηγοί; Ή θα κάνουν δήθεν τους ανανεωτές με τον ορισμό ηλικιακά νέων σε κομματικά οφίτσια, αλλά κατ’ ουσίαν μεριμνώντας, με τον τρόπο αυτόν, για τη συντήρηση της κλειστότητας του πολιτικού τους κλαμπ;

Τα ζητήματα αυτά ήδη συζητούνται εδώ και χρόνια, δειλά και φοβισμένα, αλλά συζητούνται. Θα έχει πολύ γέλιο όταν και αν εισαχθούν επισήμως προς έγκριση από τον Μίλτο, την Ντόρα, τον Κυριάκο, τον Βαγγέλη, τον Γιωργάκη, τον Κωστάκη και καμιά δεκαριά ακόμα αφεντικά ή περίπου αφεντικά του συστήματος. Μην ξεχνάμε και τον μπαρμπα-Φώτη. Ομοφώνως θα τα απορρίψουν.

Σε γνωστή καθημερινή εφημερίδα ετέθη προ καιρού το ζήτημα του ασυμβίβαστου των ιδιοτήτων υπουργού και βουλευτή σε δύο συνταγματολόγους και σε έναν εν ενεργεία βουλευτή. Οι συνταγματολόγοι συμφώνησαν, γιατί καταδήλως αυτό προβλέπει το Σύνταγμα, ο βουλευτής διαφώνησε, γιατί όλοι οι βουλευτές ελπίζουν να γίνουν υπουργοί, ως υπουργοί να κάνουν ρουσφέτια για να ξαναγίνουν βουλευτές κ.ο.κ. Έτσι δημιουργείται και λειτουργεί το πελατειακό κράτος και έτσι ενισχύεται η πολιτική ολιγαρχία. Όλα τα άλλα – εκλογικοί νόμοι, συντάγματα και τα τοιαύτα – είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. 

 * Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων