Η εξουσία, όπως είναι γνωστό, έχει πολλά πρόσωπα. Πέρα από αυτά του κράτους, των πολιτικών, των υπηρεσιών, των διαφόρων και ποικίλων αρχών, είναι και αυτό των προσώπων, της τεράστιας μαζικής επωνυμίας.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Η εξουσία, όπως είναι γνωστό, έχει πολλά πρόσωπα. Πέρα από αυτά του κράτους, των πολιτικών, των υπηρεσιών, των διαφόρων και ποικίλων αρχών, είναι και αυτό των προσώπων, της τεράστιας μαζικής επωνυμίας. Στη χώρα μας έχουμε ζήσει και ζούμε υπό το «ιερό» βάρος της εξουσίας πολλών τέτοιων προσώπων – προσωπικοτήτων, που ως αντιστάθμισμα στην κάθε είδους προσφορά τους διεκδικούν το απυρόβλητο. Επίσης, είναι γνωστό ότι κάθε μορφή εξουσίας γεννά ανάμεικτα συναισθήματα, άκρως αντιφατικά, από λατρεία μέχρι απέχθεια… Υπάρχουν ωστόσο σπάνιες περιπτώσεις, που η γενική και καθολική αποδοχή δημιουργεί ένα είδος ιδιότυπης ασυλίας.

Κορυφαία και εξέχουσα προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνισμού ο Μίκης Θεοδωράκης, κυριαρχεί στον βίο μας επί σειρά δεκαετιών και απολαύει πρωτόγνωρων τιμών και σεβασμού από το πανελλήνιο. Ωστόσο, οι υπερβολικά συχνές παρουσίες – επεμβάσεις του στη καθημερινότητά μας δημιούργησαν έναν «πληθωρισμό». Και η υπερβολή σε κάθε της έκφανση αποτελεί αντιαισθητικό φαινόμενο. Όπως και η υπερβολική δόξα και οι υπερβολικές τιμές, αυτές που ξεφεύγουν από το μέτρο, δημιουργούν επίσης φαινόμενα φυσιολογικού κορεσμού που πολλές φορές έχουν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Έχουμε αρκετά παραδείγματα προσωπικοτήτων που τελικά από την έντονή τους επιθυμία για προβολή αδίκησαν τον εαυτό τους.

Κληρονομιά ενός παρελθόντος που κάθε αντιστασιακή πράξη χρέωνε συναισθηματικά και αβάσταχτα την εθνική μας συνείδηση, ο Μίκης Θεοδωράκης μοιάζει να κρατά σφιχτά στα χέρια του το πιο ακριβό ανατοκιζόμενο εθνικό γραμμάτιο! Ένα γραμμάτιο που η οφειλή του αυξάνει συνεχώς, μια και η καταχρεωμένη μας συνείδηση μένει δέσμια προκαταλήψεων, στερεοτύπων και εμφυλιοπολεμικών συνειρμών με ήρωες, θυσίες και πράγματα που ανήκουν στην ιστορική μας μνήμη και είναι προς αξιολόγηση – ή και επαναξιολόγηση –, αλλά όχι της παρούσης – δραματικής μας πραγματικότητας. Ο σημαντικός Έλληνας σύνθετης, του οποίου το έργο είχε ως αιχμή του δόρατος την πολιτική του ταυτότητα, φλερτάρει τακτικά με τα φώτα της επικαιρότητας. Οι κατά καιρούς πολιτικές του τοποθετήσεις, προτροπές και παρεμβάσεις συνιστούν μνημείο… πλουραλισμού, μια και κάλυψαν ευδοκίμως όλο το πολιτικό κομματικό – παραταξιακό σύστημα… Κομβικό σημείο αυτών των – κατά καιρούς – πολιτικών του τοποθετήσεων υπήρξε η θητεία του λαοφιλούς σύνθετη ως υπουργού του Μητσοτάκη. Εκεί είχε την ευκαιρία να πράξει εντυπωσιακά (;) πολιτικά έργα – αντίστοιχα των μεγάλων προσδοκιών που γενούν τα λόγια του κατά καιρούς.

Η τελευταία του ωστόσο παρουσία στα Προπύλαια υπήρξε (με όλο τον σεβασμό) άκρως ρητορική: «Αν μαζευτούμε 2.000.000 Έλληνες και φυσήξουμε, θα φύγουν όλοι…»! Είναι ώρα για κενές περιεχομένου ναρκισσιστικές φανφάρες; Είναι ώρα να φορτώνουμε τον λαό με ακόμα μια πανηγυρική, ηρωικού περιεχομένου εμφάνιση που τον ξεστρατίζει από την πραγματικότητά του; Είναι ώρα με το τεράστιο κύρος που διαθέτει ο Μίκης Θεοδωράκης να καλύπτει τα πάντα με την παρουσία του και να στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας από την κατάσταση των ημερών στο πρόσωπό του; Είναι ώρα να μας τραγουδήσει το «ένα το χελιδόνι» για άλλη μια φορά; Να δώσει στα γεγονότα τη δική του σφραγίδα; Να μας οδηγήσει σε άλλους συνειρμούς, επιτρέψτε μου, ξεπερασμένους πια; Η δικτατορία έχει πέσει εδώ και σαράντα χρόνια· ακόμα περισσότερο, ο εμφύλιος έχει τελειώσει (;) και, κυρίως, η γενιά του Πολυτεχνείου τα έχει κάνει θάλασσα…

Να τι είναι η εξουσία στ’ αλήθεια: Χιλιάδες λαού να καλύπτονται από ένα πρόσωπο! Κι αυτή είναι μια στενάχωρη διαπίστωση, άλλα πέρα για πέρα αληθινή! Ο κύριος Θεοδωράκης είναι πλέον αντιμέτωπος με τον μύθο του, την ιστορία του· η σκιά του είναι πολύ μεγάλη· ας κάνει χώρο στο «κίνημα» να προχωρήσει – αν είναι να προχωρήσει. Ας αφήσει στον ελληνικό καταγάλανο ουρανό να πετάξουν κι άλλα χελιδόνια, γιατί, ως γνωστόν, ένα μόνο χελιδόνι – όσο και αν είναι σπουδαίο – δεν φέρνει την άνοιξη…

ΥΓ. 1: Από τον Μίκη Θεοδωράκη θα περιμέναμε σ’ αυτή την ηλικία κάτι περισσότερο συμβολικό, αντί μιας αντιπαράθεσης με την «επαχθή» εξουσία στα Προπύλαια. Ας πούμε, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά ο λαός, ας δώριζε στο έθνος τη βουλευτική του αποζημίωση ως δείγμα καλής θελήσεως ή και διαμαρτυρίας ακόμα (πράγμα που του είναι πιο ταιριαστό) για τις μειώσεις που δέχονται οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι αυτής της χώρας. Λιτή, απέριττη και ουσιαστική πράξη! Ή, τέλος πάντων, ας αποσύρει την προσφυγή του κατά του Δημοσίου για τα αναδρομικά που διεκδικεί μαζί με τους υπόλοιπους συνταξιούχους βουλευτές που ανέρχονται σε μερικά εκατομμύρια ευρώ…

ΥΓ. 2: Στη χώρα μας, όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις εύρισκαν και βρίσκουν πρόθυμους μουσικοσυνθέτες, οι οποίοι με την ευκαιρία τραγουδούν τα τραγούδια τους ή τα θυμίζουν με κάποιον τρόπο στις επαναστατημένες λαϊκές μάζες. Πότε πρόλαβε ο Κραουνάκης να γράψει την «κατσαρόλα» και να βάλει τον συμπαθή Μητροπάνο να την τραγουδήσει;

Δεν έχει μόνο το πολιτικό μας σύστημα πονηρούληδες… μη νομίζετε!… Έχει πολλούς ερωτευμένους με τον εαυτό τους! Έχει πολλά θέματα – δεν φανταζόμαστε πόσα – να λύσει αυτή η κρίση!