γράφει ο Αλέξης Καζαντζίδης

Οι πράσινοι άρχοντες (οι διαδεχόμενοι τους γαλάζιους) σε αυτά τα χώματα αποφάσισαν πρόσφατα να κλείσουν  ακόμα και το Ειδικό Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο Κωφών Αθήνας στους Αμπελόκηπους!

γράφει ο Αλέξης Καζαντζίδης

Οι πράσινοι άρχοντες (οι διαδεχόμενοι τους γαλάζιους) σε αυτά τα χώματα αποφάσισαν πρόσφατα να κλείσουν  ακόμα και το Ειδικό Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο Κωφών Αθήνας στους Αμπελόκηπους! Το σχολείο των κωφών παιδιών,  στη γωνία της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με τη Βασιλίσσης Σοφίας, στο φιλέτο το αναπλασθησόμενο για λόγους οικονομικούς από αυτούς που έχουν συμφέροντα.

Αιτία; Κόστος μείζον. 40.000 ευρώ. Ο νόμος είναι νόμος, dura lex sed lex, σκληρός νόμος αλλά νόμος και, τέλος πάντων. Δεν βγαίνουν τα (στυγνά) νούμερα, Ούτε τους ανάπηρους αντέχει η οικονομία.

Ποια οικονομία, όμως; Του Τσουκάτου με το βαλιτσάκι του; Της Ζήμενς με τις μίζες της; Tης «πυραμίδας» του Χρηματιστηρίου; Tης ληστείας των Ταμείων;

Τούτο το κράτος του Γιωργάκη, του Κωστάκη, του Σημίτη, που προσκυνάει τους φοροφυγάδες και ξεσκίζει τους εργάτες, δεν έχει λεφτά για τους ανάπηρους αλλά έχει εκατομμύρια ευρώ για να πληρώνει η κυρία Διαμαντοπούλου Εταιρείες Συμβούλων (!) για να της υποδεικνύουν πώς θα ξεπατώσει οριστικός στην εκπαίδευση ό,τι γλύτωσε ως τώρα από τους ερασιτεχνισμούς και τη στοχευμένη υπονόμευση.

Εδώ που γεννήθηκε η αντίληψη «στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην», βγήκε ανακοίνωση από αυτό το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας η οποία λέει ότι το σχολείο θα κλείσει, γιατί δεν μπορεί να ξοδεύονται 40.000 ευρώ για τη μεταφορά των ανθρώπων που έχουν ειδικές ανάγκες. Χώρα, κοινωνία, παιδεία, μνημονιακή, τροϊκανή, ευρωπαϊκή, που δεν έχει τη δυνατότητα να βρει ειδικά λεφτά, ειδικά κονδύλια, ειδικά οχήματα, ειδικούς χώρους, ειδικούς δασκάλους για να αντιμετωπίσει τους κωφούς, μοιάζει κοινωνία – γενικά και ειδικά- ξοφλημένη.

Και όμως. Δεν μπορεί δα, ο τόπος να γυρνάει για καμία οικονομία πίσω στον Καιάδα. Ο Καιάδας είχε άλλη ιστορική ερμηνεία και δεν αντιμετωπίζεται με τιμολόγια. Πρόκειται για ανθρώπους πολύτιμους, με ειδικές ανάγκες και είναι εκτός διαπραγμάτευσης. Είναι εκτός διαπραγμάτευσης και εκτός συναλλαγής σε οποιοδήποτε τιμολόγιο.

Εάν, λοιπόν, στην επιχειρηματικότητα αυτής της χώρας,  μπαίνει ως επιχειρηματικότητα επιδοτούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση  ενδεχομένως και η ειδική αγωγή, σε ένα ευνομούμενο κράτος, τάχα μου δήθεν, όπως είναι η Ελλάς, ευκόλως επιτρέπεται να περνάει σε χέρια ιδιωτών η αντίληψη ότι μπορεί ιδιώτης να εκμεταλλεύεται την κωφότητα και την αναπηρία του άλλου κατά τον Αστικό Κώδικα τριακόσια χρόνια! Μπορεί να είναι αντικείμενο εμπορευματοποίησης και αυτό; Μπορεί ένας ιδιώτης να θέλει να βγάλει κέρδος γιατί θα πάει στην ελεύθερη αγορά και θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες;

Αν υπάρχουν κωφά παιδιά, τότε ούτε για έναν δεν έπρεπε να κλείσει το δημοτικό σχολείο. Ούτε για έναν. Και αν κανείς βγει έξω αυτή τη στιγμή να ρωτήσει τους ανθρώπους, που τους κόβουν και το ψωμί και το γάλα, εάν θα έκοβε και το δεξί του χέρι για να μπορέσουν να πάνε αυτά τα παιδιά στο σχολείο, πιθανότατα θα έλεγαν: «Άστα αυτά. Μην κάνεις οικονομία εκεί. Πήγαινε και κάνε την από κάπου αλλού».

Φαίνεται, τελικά, ότι ορισμένοι είναι κωφότεροι και από τους κωφούς που δεν «ακούν»…

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία  και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)