«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις», είχε πει ο Ουμπέρτο Έκο. Τον Ιούλιο όμως γίνεται χαμός! Για την ακρίβεια, δεν προλαβαίνουμε τις ειδήσεις που μας ξεπερνούν  αφήνοντάς μας κυρίως μέσα σε μια παγκόσμια σύγχυση  και μιαν εσωτερική μοναξιά. Πριν καν καταλάβουμε τι έγινε στη Νίκαια με τον φανατικό ισλαμιστή ο οποίος έπεσε με ένα φορτηγό δεκαοχτώ τόνων πάνω στο πλήθος που κοιτούσε αμέριμνο τα πυροτεχνήματα να φωτίζουν τον ουρανό, ξέσπασε στη  γειτονική Τουρκία ένα αποτυχημένο πραξικόπημα  που συνοδεύτηκε  από ένα ρεσιτάλ αγριότητας και κτηνωδίας, με μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές… 

 

Αν παρακάμψουμε το γεγονός ότι πρόκειται για δυο λαμπρές πόλεις που το ιστορικό τους παρελθόν, όπως αυτό δηλώνεται από το όνομά τους, σχετίζεται με την Ελλάδα, τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα εκεί έχουν έναν κοινό παρονομαστή: μας δείχνουν πώς εννοούνται η αξία της ανθρώπινης ζωής και τα ανθρώπινα δικαιώματα από το Ισλάμ. 

 

Η ευκολία με την οποία καταναλώνονται οι εικόνες  και προσπερνάται η αγριότητα, δημιουργεί εκτός από τον αποτροπιασμό και μια πολιτισμική  σύγχυση. Αυτό το εξαγριωμένο πλήθος που τόσο εύκολα κι ανώδυνα χαρακτήρισαν «λαό», αυτός ο όχλος που κακοποιούσε βάναυσα νεαρούς στρατιώτες και τους αποκεφάλιζε στη γέφυρα του Βοσπόρου, αυτή η γενικευμένη κτηνωδία των δημόσιων εξευτελισμών  και της νομιμοποιημένης βαρβαρότητας, αντισταθμίζεται εξοργιστικά υποκριτικά με μια ανθρωπιστική, υποτίθεται, επισήμανση που μας προειδοποιεί για «σκληρές εικόνες» στις τηλεοράσεις μας, τους υπολογιστές μας και στα κινητά μας. 

 

Εκτός από το πόση βία μπορεί να καταναλώσει κανείς «ακίνδυνα»,  πρέπει να αναλογιστούμε πως όλη αυτή η απευθείας σύνδεση με όλο το πλανήτη μάς τοποθετεί αδιακρίτως σε ένα πεδίο μάχης  περισσότερο ως θύματα και λιγότερο ως συμμετέχοντες σε αυτήν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…  

 

Και στις δυο περιπτώσεις, τόσο της Νίκαιας όσο και του πραξικοπήματος στην Τουρκία, εξάγεται αβίαστα ένα συμπέρασμα για το πώς το Ισλάμ με την καθαρά πολιτική και θρησκευτική του διάσταση αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή και για το κατά πόσο μπορεί να συνυπάρξει ειρηνικά με τα πολιτισμικά κεκτημένα μιας δυτικής κοινωνίας…