Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της τραγωδίας του Μονάχου  (ανεξάρτητα απ’ το αν δεν αποδείχτηκε τελικά τρομοκρατικό κτύπημα)  είναι ότι τόσο ο θύτης όσο και τα οκτώ από τα εννέα θύματα δεν ήταν Γερμανοί αλλά αλλοεθνείς που είχαν επιλέξει ελεύθερα και αυτοβούλως  την Γερμανία ως έναν τόπο για να φτιάξουν τη ζωή τους. Έναν τόπο που τους χάρισε τα πλήρη δικαιώματα, τα προνόμια και τις ελευθερίες του δυτικού τρόπου ζωής, ανεξαρτήτως των πολιτισμικών καταβολών και θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Αυτή είναι η ανωτερότητα της Ευρώπης έναντι του ισλαμικού φανατισμού που ευαγγελίζεται τον «θάνατο των άπιστων». Μια αντίθετη συνθήκη, δηλαδή το να βρει καταφύγιο και να ζήσει με τον εθιμικό τρόπο ζωής του ένας δυτικός  πολίτης σε μια μουσουλμανική χώρα, μοιάζει με ιστορία τρόμου- κάτι απολύτως βέβηλο… 

Αυτή η βασική αρχή της αμοιβαιότητας παραγνωρίζεται με τραγικές επιπτώσεις. Όσο λοιπόν εθελοτυφλούμε στο προφανές ότι δηλαδή η εχθρότητα δεν πηγάζει από διάφορα αίτια που μπορούν να λυθούν μέσω πολιτικών σχεδιασμών και παρεμβάσεων, αλλά από βαθύτατες θρησκευτικές πεποιθήσεις που πρεσβεύουν διακαώς, ευθαρσώς και απεριφράστως τον θάνατο των  απίστων, θα γινόμαστε μάρτυρες βαρβαροτήτων παρά τις καλές μας προθέσεις. Και όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι κάποιες από τις πιο ευγενικές ιδεολογίες  χρέωσαν την πραγματικότητα με ωκεανούς αίματος και φρίκης.

Ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής βρίσκεται στο στόχαστρο ενός βίαιου εξισλαμισμού, που θεωρεί την δημοκρατία και τον διάλογο, την ελευθερία και την ισονομία  των δυτικών κοινωνιών ως αδυναμία… 

Ωστόσο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι  με μια ακόμα παραδοξότητα  (που υποκρύπτει δόλο και υποκρισία) και ισχύει κυρίως για τους μουσουλμάνους που συρρέουν στη Δύση με το όραμα μιας καλύτερης ζωής κουβαλώντας μαζί τους και τη νοσταλγία της ανάκτησης του τρόπου ζωής τους, μιας και δεκαετίες τώρα αρνούνται πεισματικά στην πλειονότητά τους να ενσωματωθούν στις κοινωνίες που φιλοξενούνται. Πόσο πιο απλά μπορεί να ειπωθεί ότι μπούργκα και ιντερνέτ είναι ασύμβατα: Ή το ένα θα έχεις ή το άλλο…