O Kάρολος Ντίκενς, μια από τις σημαντικότερες και κυρίαρχες μορφές της λογοτεχνίας στη Βρετανία, υπήρξε ένας παραγωγικότατος συγγραφέας. Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του είχαν τεράστια επιτυχία κατά τη διάρκεια της ζωής του, ενώ εξακολουθούν να διαβάζονται και να αγαπιούνται ώς τις μέρες μας. Η ζωή του υπήρξε πολυτάραχη και σχετικά σύντομη, γεμάτη οικονομικές δυσκολίες και ευθύνες, ενώ παράλληλα εργαζόταν με φρενήρεις ρυθμούς. Σήμερα θεωρείται ως ο κορυφαίος μυθιστοριογράφος της βικτωριανής Αγγλίας και ένας από τους σημαντικότερους κλασικούς λογοτέχνες όλων των εποχών. Ως συγγραφέας και δημοσιογράφος, υπήρξε μάρτυρας των τεράστιων αλλαγών που επέφερε στην αγγλική κοινωνία του 19ου αιώνα η Βιομηχανική Επανάσταση. Στο μεγάλης σημασίας και αξίας λογοτεχνικό του έργο, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να στηλιτεύει με σφοδρότητα τις ταξικές διακρίσεις και να περιγράφει με μελανά χρώματα τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων. 

Οι περισσότεροι σύγχρονοι αναγνώστες δεν θεωρούν τον μεγάλο Κάρολο Ντίκενς συγγραφέα μυστηρίου και αστυνομικών ιστοριών… Μια προσεκτικότερη, όμως, ματιά στο σύνολο του έργου του μας δείχνει ότι σε μια εποχή που το λογοτεχνικό είδος του μυστηρίου και των περιπετειών των ντετέκτιβ βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα, ο Ντίκενς ενέτασσε το μυστήριο και το έγκλημα με αμεσότητα και μαεστρία σε σχεδόν κάθε του μυθιστόρημα ή νουβέλα, με τρόπο ώστε να μπορεί σήμερα να θεωρείται – δικαιολογημένα – πρωτεργάτης στην εξέλιξη του είδους αυτού. Έχοντας εργαστεί σε δικηγορικό γραφείο, αλλά και στο δικαστικό ρεπορτάζ ως δημοσιογράφος, ο Ντίκενς άντλησε πλούσιο υλικό για το έργο του. Από τα πρώτα του μυθιστορήματα, όπως για παράδειγμα στον «Όλιβερ Τουίστ», αλλά και στα περισσότερα έργα του, όπως «Ο ζοφερός οίκος», η «Ιστορία δύο πόλεων», «Το μυστήριο του Έντουιν Ντρουντ», «Το ρολόι του κυρίου Χάμφρεϋ», «Η ζωή και οι περιπέτειες του Μάρτιν Τσάζλγουιτ», ο συγγραφέας περιβάλλει με ρεαλισμό και σκληρότητα την καθημερινότητα με τη σκοτεινή της έκφανση: την παραβατικότητα, το έγκλημα, το μυστήριο, τις ενοχές, τις δικαστικές πλάνες, τον τρόμο μπροστά στην αλήθεια. Μπορεί, λοιπόν, η φήμη του να μη βασίστηκε στις ιστορίες του μυστηρίου και του εγκλήματος, αλλά το σίγουρο είναι ότι ήταν ο πρώτος μεγάλος μάστορας του είδους στην αγγλική λογοτεχνία! 

Στο πρώτο διήγημα, «Η δίκη για φόνο», που δημοσιεύτηκε το 1865 στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του εβδομαδιαίου περιοδικού «All the Year Round», το οποίο εξέδιδε ο συγγραφέας, και είναι ίσως η πιο γνωστή ιστορία του με φαντάσματα (μετά τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία»), το πνεύμα του δολοφονημένου επιστρέφει, στοιχειώνοντας τη δίκη του δολοφόνου του – για να τον οδηγήσει στην εκτέλεση! 

Ο αφηγητής του επόμενου διηγήματος, «Οι θνητοί του σπιτιού» (που περιέχεται στη σειρά διηγημάτων με τίτλο «Το στοιχειωμένο σπίτι», τα οποία δημοσιεύτηκαν το 1859 στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του «All the Year Round»), εκφράζει έναν στέρεο ορθολογικό σκεπτικισμό απέναντι στις τρομακτικές ιστορίες και στις διαδόσεις περί φαντασμάτων. Εδώ, μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, μιλάει ο ίδιος ο Ντίκενς σε μια εποχή που τα προβλήματα της προσωπικής του ζωής και ο χωρισμός του από την Κάθρην, τη σύζυγό του, τον απασχολούσαν πολύ περισσότερο από τα μυστήρια του επέκεινα. Ακόμα και οι ιστορίες των φίλων του αφηγητή για τις μεταφυσικές εμπειρίες τους μέσα στο σπίτι λίγο έχουν να κάνουν με φαντάσματα. Πρόκειται για αφηγήσεις από την προσωπική τους ζωή ή για αποκυήματα της φαντασίας τους, για τους μύχιους φόβους τους, για τις αδικίες που έχουν υποστεί ή για βαθιά κρυμμένες τύψεις που τους στοιχειώνουν…

Σύμφωνα με τον βιογράφο του Ντίκενς, Τζων Φόστερ, ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το επόμενο διήγημά του, «Καταδίωξη», από τον Τόμας Γκρίφιθς Γουέινραϊτ, έναν Άγγλο καλλιτέχνη και δημοσιογράφο που θεωρείται ότι υπήρξε κατά συρροήν δολοφόνος και με τον οποίο ο Ντίκενς συναντήθηκε (στο πλαίσιο της εργασίας του στο δικαστικό ρεπορτάζ) το 1837, λίγο πριν από τη δίκη του για πλαστογραφία. Το 1859 η εφημερίδα «New York Ledger» του πρόσφερε το μεγάλο για την εποχή ποσό των 1.000 λιρών για να το δημοσιεύσει σε τρεις συνέχειες. Έναν χρόνο μετά, ο Ντίκενς το αναδημοσίευσε στο «All the Year Round».