Θα διαφωνήσω με τον όρο «εθελοντική αιμοδοσία», γιατί η αιμοδοσία δεν είναι υποχρεωτική, δεν λαμβάνεται με τη βία, δεν είναι «ανταποδοτικού χαρακτήρα». Η προσφορά αίματος είναι από μόνη της εθελούσια, αυτενεργός πράξη και η απόδοση του όρου «εθελοντική» είναι κατά την άποψή μου περιττή. Θα κρατήσω όμως τον όρο «ζωντανό» (κυρίως λόγω «συνήθειας») για τις ανάγκες αυτής της προσωπικής διαμαρτυρίας σχετικά με τις αιτίες που έχουν οδηγήσει σε κρίσιμο σημείο τον θεσμό της Αιμοδοσίας! 

 

Θύματα τροχαίων, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, ασθενείς με μεσογειακή αναιμία και με σπάνιες παθήσεις του αίματος, μεταμοσχευμένοι, νέοι ή ηλικιωμένοι, κορμιά που περιμένουν στα χειρουργεία το «κόκκινο φιλί της ζωής», θα παραμείνουν για πάντα άγνωστοι αυτοί σε εμάς και εμείς σε αυτούς. Ποτέ δεν θα τους γνωρίσουμε και ποτέ δεν θα μας γνωρίσουν. Δεν μας ενδιαφέρει ποιοι είναι και ποιες οι πολιτικές τους θέσεις, αν είναι «καλοί ή κακοί», «εχθροί ή φίλοι», «ντόπιοι ή ξένοι», «θρησκευόμενοι ή άθεοι»!

 

 

Η συνάντηση όμως αυτή με την ανάγκη των ανθρώπων για αίμα δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν ήταν παρόν και «παντός καιρού» (εντός και εκτός νοσοκομείου) το προσωπικό της Αιμοδοσίας. Γιατί το βασικό κύτταρο ενός νοσοκομείου είναι το τμήμα της Αιμοδοσίας και, όταν υποφέρει αυτό το κύτταρο λόγω της κρατικής διαχείρισης, το γεμάτο ρωγμές και μεταστάσεις «εθνικό σύστημα υγείας» κινδυνεύει να σωριαστεί σε ερείπια.

 

Και σήμερα τα τμήματα της Αιμοδοσίας σε κάθε νοσοκομείο βρίσκονται σε κρίση. Και μαζί όλο το κίνημα της Αιμοδοσίας. Τεράστια κενά με έλλειψη προσωπικού, τεχνολογικού εξοπλισμού, κατάργηση της άλλοτε απογευματινής βάρδιας, του Σαββάτου και της Κυριακής, μέρες και ωράρια που άλλοτε ήταν ελκυστικά και ξεκούραστα για την άνοδο της αιμοδοσίας ανάμεσα στον πληθυσμό σήμερα βρίσκονται σε καθεστώς κατάργησης και εξαίρεσης αφήνοντας πίσω αγεφύρωτο χάσμα στην αμφίδρομη σχέση ασθενούς, αιμοδότη και νοσοκομείου!

 

Έχει στρωθεί το έδαφος σε μια διαδικασία αντικοινωνική, που αποτρέπει τη δημιουργία «δεξαμενής» νέων αιμοδοτών και τη διάδοση μιας κορυφαίας και αναντικατάστατης πράξης που απελευθερώνει τις ανθρώπινες σχέσεις από την εσωστρέφεια και τον μικρόκοσμο της ανάθεσης, που «περιμένει τα πάντα από τους άλλους»!

 

Όλο και περισσότεροι οδηγούνται στα χειρουργεία, όλο και περισσότερο αυξάνεται η ζήτηση για παροχή φιαλών αίματος στα νοσοκομεία, όμως όλο και λιγότεροι γίνονται οι εθελοντές αιμοδότες! Τα «σποτάκια» δεν έφεραν αποτελέσματα και το ποσοστό εθελοντών αιμοδοτών παραμένει χαμηλό! Ακόμα και αυτή η 14η Ιουνίου, η Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντή Αιμοδότη, μια ευκαιρία για την έστω «επετειακή» αναφορά στη σπουδαιότητα της αιμοδοσίας, έχει διαγραφεί από την ειδησεογραφία! 

 

Κι όμως, θα ’πρεπε να είναι πρόταγμα και όχι η αιμοδοσία να έχει γκρεμισθεί στο 0,6% της «κοινωνικής συμμετοχής»!

 

Χρειαζόμαστε, για να είμαστε εξασφαλισμένοι, περίπου 750.000 μονάδες αίματος τον χρόνο και ξοδεύουμε χιλιάδες ευρώ ακόμα για να εισάγουμε 30.000 μονάδες αίματος από την Ελβετία (εκεί όπου το κίνημα της Αιμοδοσίας από την ίδια την κοινωνία φτάνει στο 100%) για να έχουμε επάρκεια και να μην θρηνήσουμε θύματα. Με τις προσωπικές θυσίες και αδιάκοπες προσπάθειες του συρρικνωμένου πλέον προσωπικού στις Αιμοδοσίες προστατεύονται οι ζωές αρκετών ασθενών! 

 

Αυτό κάνει στην πράξη και το λιγοστό προσωπικό της Αιμοδοσίας του νοσοκομείου «Ασκληπιείο Βούλας», που καλύπτει όλα τα επείγοντα περιστατικά στα νοτιοανατολικά προάστια της Αττικής. Με δική τους πρωτοβουλία, σε βάρος του προσωπικού τους ελεύθερου χρόνου και χωρίς να αποβλέπουν σε μισθολογικά κέρδη, και εργαζόμενοι πάντα σκληρά και ανιδιοτελώς για την ανθρώπινη ζωή, άνοιξαν για τις αυξημένες – έκτακτες ανάγκες του καλοκαιριού την κλειστή ώς τώρα Αιμοδοσία της Κυριακής για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.

 

 

Το παράδειγμα αυτό οφείλουν να ακολουθήσουν το υπουργείο Υγείας και η κυβέρνηση, ώστε να «αιμοδοτήσουν» άμεσα τις υπηρεσίες Αιμοδοσίας με το απαιτούμενο προσωπικό και να εμφυσήσουν στην κοινωνία την αντίληψη της συνεργασίας χέρι με χέρι, αρτηρία με αρτηρία!

 

Η χώρα μας είναι τραγικά τελευταία στους δότες αίματος και αιμοπεταλίων, στη δωρεά οργάνων και μυελού οστών. Το έζησα από κοντά το 2005 ακούγοντας τους παλμούς της τεχνητής καρδιάς όταν συμμετείχα για μήνες στον αγώνα των οικογενειών Καρίτσα και Καμενάκη στο Ωνάσειο να σώσουν τα παιδιά τους, κάνοντας συνεχείς εκκλήσεις για μόσχευμα καρδιάς. Στο «παρά πέντε» βρέθηκε για τον Νίκο Καμενάκη, μας «έφυγε» όμως ο Δημήτρης Καρίτσας από τη Ρόδο. 

 

Και αυτό δείχνει την απαξίωση των βασικών προτεραιοτήτων που ακολούθησε η κάθε μεταπολιτευτική εξουσία ενάντια στην ολιστική αναβάθμιση του θεσμού της υγείας (και εννοώ και την πρόληψη και θωράκιση της κοινωνικής υγείας μέσω της ανατροπής του παρακμιακού διατροφικού και παραγωγικού «μοντέλου εξέλιξης – ανάπτυξης», που μόνο βλάβες προκαλεί στον ανθρώπινο ψυχισμό και οργανισμό).

 

Οι αιμοδότες απαιτούν την ενίσχυση και στήριξη του θεσμού της Αιμοδοσίας! Να σταματήσουν οι περικοπές που την έχουν οδηγήσει στην υπολειτουργία και την υποβάθμιση! Να οργανωθεί ένα πανελλαδικό δίκτυο ενημέρωσης μέχρι και το τελευταίο χωριό (εκεί που τα τοπικά ιατρικά κέντρα έχουν ερημώσει κυριολεκτικά από υλική υποδομή, υπηρεσίες και προσωπικό), με στόχο να διαλυθούν η φοβία, η αποχή και η προκατάληψη για την αιμοδοσία, που πρέπει να αναδειχθεί σε καθημερινή γιορτή και νίκη της κοινωνίας για την κοινωνία! 

 

Η διαιώνιση της δεξιάς και «σοσιαλιστικής» μεταπολιτευτικής παθογένειας δεν θα δώσει «αίμα» για δημοκρατικές και ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά για νοσηρές μαύρες «ιδεολογίες» που η τυφλότητα, η άγνοια και ο φανατισμός της «επιστήμης» τους… θέλει την αιμοσφαιρίνη σφραγίδα «εθνικής και φυλετικής καθαρότητας». Και τότε δεν θα ’ναι αργά μόνο για την αιμοδοσία. Ο «αιματοκρίτης» της κοινωνίας θα πέσει για να μην σηκωθεί ποτέ!