Τελικά θα έχουμε ποδοσφαιρικούς αγώνες το ερχόμενο Σαββατοκύριακο ή θα μείνουμε χωρίς θέαμα;

Τελικά θα έχουμε ποδοσφαιρικούς αγώνες το ερχόμενο Σαββατοκύριακο ή θα μείνουμε χωρίς θέαμα; Και καλά οι εργένηδες και οι αδέσμευτοι νεαροί ποδοσφαιρόφιλοι, αλλά όλοι οι παντρεμένοι που βρίσκουν την ευκαιρία κάθε Σάββατο ή Κυριακή απόγευμα να «ξεφύγουν» από τα οικογενειακά καθήκοντα και τις δεσμεύσεις πηγαίνοντας στο γήπεδο, τι θα κάνουν;

Σκέφθηκε κανείς τι θα γίνει εάν χάσουν την απαραίτητη αιτιολογία αποφυγής της κυριακάτικης βόλτας «μετά…συζύγου και τέκνων»;

-Γιώργο, είχες πει ότι θα βγαίναμε μια βόλτα Κυριακή μεσημέρι.

-Ναι, βρε γυναίκα, έχεις δίκιο, αλλά ο αγώνας είναι κρίσιμος.

-Πάλι, άντρα μου; Κάθε Κυριακή, κάθε αγώνας είναι κρίσιμος;

-Ναι ξέρω! Και τώρα τι να σου πω; Ότι είμαι απαραίτητος, μιας και με μετράνε   ως τον…12ο παίκτη;

-Δεν αλλάζεις ομάδα, καλύτερα, μήπως και δούνε και τα παιδιά τον πατέρα τους…

Λέτε να μείνουμε χωρίς θέαμα το Σαββατοκύριακο; Όπως λέει κάπου το σχετικό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ: «Η Σούπερ Λίγκα αποδέχτηκε τον υποβιβασμό Ολυμπιακού-Βόλου και Καβάλας, καλώντας τους 2 άλλους επίδοξους να μπούνε στο παιχνίδι… Και να αρχίσει το φετινό πρωτάθλημα…».

Σπόρια, φιστίκια, στραγάλια, καραμέλες!

Έχω και κρύες πορτοκαλάδες, γκαζόζες και γρανίτες!

Ίσως εσάς τους νεότερους φιλάθλους του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ να σας φαίνεται κάπως παρεξηγημένη τούτη η παράθεση «αναλώσιμων αγαθών». Εκτός και αν κάπου εκεί στη γειτονιά σας, κάποιο μικρό οικόπεδο έχει αποφύγει τη μανία της μπουλντόζας και συνεχίζει να σας φιλοξενεί τα βράδια στο «θερινό το σινεμά».

Σπόρια, φιστίκια, στραγάλια…

Και στην οθόνη ο καλός κάου-μπόι αναμετριέται με τους κακούς – ένα εξάσφαιρο σε αντιπαράθεση με πολλά – και η αγωνία πηγαίνει σύννεφο, και μέσα στη μυσταγωγική νηνεμία της απόλυτης ησυχίας της ταινίας – ησυχίας που προμηνύει τη θύελλα επερχόμενων εκπυρσοκροτήσεων – το μόνο που ακούγαμε εμείς οι παλιοί ήταν εκείνη η συμφωνική μπαλάντα του «τσικ-τσικ-τσικ-τσικ» δεκάδων οδοντοστοιχιών που απολάμβαναν τα… σποράκια τους!

Και στο γήπεδο, η ίδια απολαυστική διαδικασία…

Θυμάμαι χαρακτηριστικά – αυτά τα ζούνε κάθε Κυριακή και οι νεότεροι – κάποιες στιγμές (που ώρες ώρες μοιάζουν με αιώνες), το μόνο που μπορούσες να ακούσεις μέσα στην Τούμπα, στο Καυταντζόγλειο, στην Καλογρέζα ή στου Καραϊσκάκη ήταν εκείνη η συμφωνική μπαλάντα του «τσικ-τσικ-τσικ…».

Σπόρια και μάλιστα «μπατιρόσπορα»… μαύρα, απολαυστικά, χωρίς ακριβά υποκατάστατα για το πέρασμα του χρόνου, εξ ου και το «πασατέμπο»…

Δεν γίνεται θέαμα χωρίς τη γνώριμη διαλάληση της ποθητής πραμάτειας.

Σπόρια, φιστίκια, στραγάλια…

Στραγάλια; Φιστίκια; Όχι δα!

Δεν είναι μόνο οι απωθητικές τους τιμές που τα έκαναν ανεπιθύμητα: συντρέχουν και οι λόγοι της χρονικής συνέπειας. Τα τρως στο άψε σβήσε και… τελειώνεις. Αλλά ο αγώνας, σαν φιλμ του σινεμά – ιδίως αν έχει και δύο πράξεις – κρατάει 90 λεπτά συν το διάλειμμα συν τη μία ώρα άφιξης πριν την έναρξη… Και έχεις από πάνω το πρόβλημα ότι μετά δεν ξέρεις τι να κάνεις…

Σπόρια! Αυτή είναι, ήταν και θα είναι η… λύση!

Τα φιστίκια έγιναν πια γαρνίρισμα για εξευγενισμένα γλυκά…

Τα στραγάλια υποχρεώθηκαν σε εγκλωβισμό στα μικρά πλαστικά (κάποτε ήταν μεταλλικά) στοματικά όργανα: τις «σφυρίχτρες»!

Μάλιστα, εκεί υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν… στραγάλια!

Βέβαια, όπως πιστοποιεί η ιστορία που καταγράφουν τα βίντεο, συχνά μερικές σφυρίχτρες του ΟΔΠΕ «έχαναν» το στραγάλι τους, και έβλεπες αφωνία εκεί όπου θα έπρεπε να γίνεται πανδαιμόνιο… σφυριγμάτων! Και άλλες φορές άκουγες κάτι τρελά σφυρίγματα που δίκαια αναρωτιόσουν: «Μα καλά, πόσα στραγάλια έχει αυτή η σφυρίχτρα! Και με τέτοια…ακρίβεια στο είδος!».

Μείναμε τόσες εβδομάδες χωρίς… αγώνες, όπως κάθε καλοκαίρι….

Δεν θα μπω σε θέματα «ουσίας», και εύχομαι να έρθει γρήγορα η έναρξη του φετινού πρωταθλήματος, να βρούνε οι σφυρίχτρες τον δρόμο τους στα διαιτητικά στόματα, να βρούνε και τα… στραγάλια τις θέσεις που τους αρμόζουν, να βρουν οι φίλαθλοι τον δρόμο προς τα γήπεδα και οι παντρεμένοι ποδοσφαιρόφιλοι τις απαραίτητες αιτιολογίες για την αποφυγή των οικογενειακών τους καθηκόντων…

Σπόρια, φιστίκια… Ε, φίλε, τα στραγάλια, μην ξεχνάς τα στραγάλια!!!

Γιατί, όσες φορές και αν το πούμε, η αλήθεια παραμένει αναλλοίωτη: Αγώνες δεν γίνονται χωρίς διαιτητές…Τώρα, το γεγονός ότι συχνά αγώνες δεν γίνονται εξαιτίας των διαιτητών είναι… μια άλλη ιστορία.

Και οι… καραμέλες πού χωράνε;

Πρέπει, πριν κλείσω, να πω κάτι και για τις καραμέλες που τις πιπιλίζουμε οι απανταχού παρεπιδημούντες, αθεράπευτα ρομαντικοί φίλαθλοι της ελλαδικής επικράτειας…

Καραμέλες δεν είναι οι εναλλαγές τεχνικών ηγεσιών και οι «φοβερές και τρομερές» μεταγραφές του… καλοκαιριού, που πάντα αφήνουν «παράθυρο» και για τις μεταγραφές του… χειμώνα;

Καραμέλες δεν είναι οι πανάκριβες προετοιμασίες σε ευρωπαϊκά θέρετρα

Καραμέλα δεν είναι και ο απαράμιλλος ψυχισμός μας και τα ανανεωμένα Διοικητικά Συμβούλια;

Καραμέλα δεν είναι και η… Κάθαρση και οι φοβερές τιμωρίες για τα «στημένα παιχνίδια;»

Καραμέλες είναι όλα αυτά και άλλα παρεμφερή που ανέκαθεν τις πιπιλίζαμε εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί φίλαθλοι και οι παθιασμένοι οπαδοί!

Θα ξαναγυρίσουμε στα γήπεδα και βλέποντας μπάλα θα πούμε: «Μπάλα είναι και γυρίζει!». Γιατί ρε παιδιά, η ζωή μας τι είναι: Μπάλα είναι και αυτή, αλλά μας την «παίζουν» οι πολιτικοί μας όπως θέλουν, αφού αυτοί κρατάνε τη σφυρίχτρα!

Σπόρια, στραγάλια, φιστίκια, καραμέλες…

Φίλε, πιάσε και μια γκαζόζα!

Το καλοκαίρι δεν τέλειωσε και οι ζέστες συνεχίζουν…