– Στους Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα για την «Αττική Οδό». Αξιόλογο εγχείρημα, δεν λέμε. Και ξέρουν, αναμφισβήτητα, να γράφουν. Αλλά γιατί έπρεπε να τα χωρέσουν όλα μέσα σ’ ένα έργο;

ΠΛΗΝ

– Στους Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα για την «Αττική Οδό». Αξιόλογο εγχείρημα, δεν λέμε. Και ξέρουν, αναμφισβήτητα, να γράφουν. Αλλά γιατί έπρεπε να τα χωρέσουν όλα μέσα σ’ ένα έργο; Μεγαλοαστική και μικροαστική τάξη, κομμουνισμός, εξορίες και νεοπλουτισμός, τεχνοκράτες, γιάπηδες και μεροκαματιάρηδες, εξουσία, οικογενειακές κρίσεις, προσωπικές σχέσεις, μοναξιά, αφοσίωση, βόλεμα, χρήμα, αδιέξοδα. Όλα αυτά άτεχνα φιλτραρισμένα και καθόλου «λιωμένα» το ένα μέσα στο άλλο οδήγησαν σε υπερβολές, σχηματικούς ρόλους, μη πειστική δράση, αναμενόμενες εξελίξεις, μια κακοχωνεμένη ηθογραφία που οδηγείται σε ένα δήθεν μελόδραμα. Αν η αγωνία για επιτυχία δεν ήταν τόσο μεγάλη, ίσως η «Αττική Οδός» να κατάφερνε να περνούσε μέσα από την καρδιά των ηρώων και των θεατών της και να έφτανε στο μεδούλι.

– Στον Σωτήρη Χατζάκη για τη σκηνοθεσία του στο «Μάνα, μητέρα, μαμά» του Γιώργου Διαλεγμένου. Όταν έχεις αυτό το δυνατό κείμενο στα χέρια σου και όταν έχει προηγηθεί, πριν από χρόνια, η εξαιρετική παράσταση του Σταμάτη Φασουλή, σίγουρα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Ωστόσο, το να μην κάνεις τίποτα, το να το ισοπεδώνεις, να μην αναδεικνύεις τις λεπτομέρειες, αυτές τις ιδιαίτερες που διαθέτει, τις ανάσες του τις κρυφές, αυτή την τρυφερή μελαγχολία, τη γλυκιά (μάταιη, μερικές φορές) ελπίδα της προσμονής, την αγάπη που «θάφτηκε» σε ένα δυάρι, την ποίηση της καθημερινότητας, την υποφώσκουσα απελπισία και να στέκεσαι μόνο σε μια εξωτερικο-εσωτερική μιζέρια, είναι κρίμα. Και για το έργο και για τον συγγραφέα. Όσο για τις ερμηνείες, εξαιρουμένης της Ντίνας Κώνστα, οι υπόλοιπες ήταν επίπεδες, με τις ευκολίες των πρωταγωνιστών να μας κάνουν να βουλιάζουμε στην καρέκλα μας περιμένοντας το φινάλε.

– «Τέρμα η ιστορία» λέγεται το καινούργιο σουξέ του Αντώνη Ρέμου. Ωχ! νέο επεισόδιο στο σίριαλ για οριστικό χωρισμό από τη Ζέτα Μακρυπούλια μας περιμένει στα μεσημεριανάδικα…

– Το τραγούδι που επενδύει τη διαφήμιση γνωστής εταιρείας αλλαντικών είναι το dance hit του χειμώνα. Ένα jingle έκοψε τους «κατασκευαστές» των σουξέ σε… φέτες πάριζα.

– «Γιατί το “Μίλα μου βρώμικα” είναι το νέο “Παρά πέντε”» διαφήμιζε τις προάλλες lifestyle περιοδικό. Αν δεν παινέψεις το lifestyle σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Στην ερώτηση πάντως «Γιατί το “Μίλα μου βρώμικα” ΔΕΝ είναι το νέο “Παρά πέντε”», η απάντηση είναι απλή: Επειδή το «Παρά πέντε» είχε τηλεθέαση 60%, όχι 16%…

– Προς απελπισμένους παλαιούς συνθέτες που προσπαθούν να γράψουν πολιτικά τραγούδια, λες και βρισκόμαστε ακόμα στο 1974: Η Χάρις Αλεξίου δείχνει πώς μπορεί να γραφτεί πολιτικό τραγούδι στις μέρες μας, με νέα γλώσσα και ρυθμό. Ακούστε το «Μεγάλωσα», από το νέο της cd και… ξεπατικώστε το.

– Ο Μαρκ Άντονι ήταν εντυπωσιακός, όντως, την προηγούμενη Κυριακή στη συναυλία του στο τριήμερο φεστιβάλ salsa που διοργανώθηκε στο Τάε Κβον Ντο. Και δικαιολόγησε τη φήμη του ως ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές του είδους. Ωστόσο, αν ήθελες να τον παρακολουθήσεις live θα έπρεπε να σκάσεις 110 ευρώ! Για το εισιτήριο μόνο. Ένα ζευγάρι δηλαδή, μαζί με δύο ποτά που θα έπινε εκεί, συν κάτι που πιθανόν να τσίμπαγε, αν δεν είχε φάει πιο πριν στο σπίτι (ώστε να πάει… χορτάτο), θα χρειαζότανε ούτε λίγο ούτε πολύ γύρω στα 300 ευρώ. Κι αν ήταν φαν της salsa γενικότερα και ήθελε να συμμετάσχει σε όλο το τριήμερο φεστιβάλ θα έπρεπε να πληρώσει περισσότερα από 500-600 ευρώ (το ζευγάρι). Όσο ένα μηνιάτικο. Ξέρετε πόσο κόστιζε το τριήμερο εισιτήριο; 260 ευρώ! Τζάμπα πράμα…

– Μεγάλο τμήμα της ανανεωτικής Αριστεράς, του όλου ΠΑΣΟΚ, των τεχνών και της δημοσιογραφίας κατέθεσε τα αγωνιστικά του διαπιστευτήρια στη Μνησικλέους και τον Μπάμπη Τσέρτο την προηγούμενη Πέμπτη. Εκεί εξαργυρώνονται οι αγώνες, στις πίστες των ρεμπετάδικων, ανάμεσα σε μπουκάλια με ουίσκι και λουλουδούδες που έμοιαζαν σαν να απέδρασαν από γειτονική μεγάλη λαϊκή πίστα. Κι έτσι, παλιοί συνδικαλιστές και διάφοροι εκφωνητές (που δεν εξαργύρωσαν ποτέ τους αγώνες τους) έμπλεξαν με τις πενιές του Μπάμπη Τσέρτου. Ο οποίος, δε, μοιάζει τόσο ξεπερασμένος ως στυλ όσο και η γενιά της Μεταπολίτευσης. Το θέαμα ήταν σε τέτοιο βαθμό παρηκμασμένο που δεν το έλεγες ούτε καν γραφικό.

ΣΥΝ

+ Μπήκε σε μια παράσταση ήδη στημένη, μετά την αποχώρηση της Πέγκυς Σταθακοπούλου. Έμαθε σε χρόνο ρεκόρ τον τεράστιο ρόλο της. Αυτό από μόνο του είναι νίκη. Όμως, η Φιλαρέτη Κομνηνού, σαν Νίνα στο «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο σε διασκευή-σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, κατάφερε κάτι ακόμη πιο σπουδαίο: να λάμψει σε έναν ρόλο κόντρα στην ιδιοσυγκρασία της, να μεταμορφωθεί (με χιούμορ, ευαισθησία, θηλυκή σοφία, αλλά και με σπάνια αίσθηση του μέτρου) σε μια από τις πιο χαριτωμένες και ερωτικές «Κατίνες» που έχουμε δει στη σκηνή.

+ Στον Δήμο Αβδελιώδη για τη διασκευή-σκηνοθεσία του «Μαράν Αθά», του ομώνυμου μυθιστορήματος του Θωμά Ψύρρα. Πατώντας στο πλούσιο έδαφος του κειμένου παραδίδει έναν αφηγηματικό μονόλογο επικεντρωμένο στην πραγματική αυτογνωσία, μέσα από τη βαθιά αναγνώριση και μάθηση του άλλου.

+ Στη Γιασεμή Κηλαηδόνη για το «Μαράν Αθά», τον υποκριτικό μαραθώνιο δυόμιση ωρών, που παρουσιάζει στο Θέατρο Μεταξουργείο. Στη διάρκειά του, δίχως σκηνικά ή άλλα βοηθήματα, ντυμένη με ένα μαύρο «ράσο», δίνει υπόσταση σε όλα τα πρόσωπα-πρωταγωνιστές που αναδύονται στη μνήμη ενός 90χρονου μοναχού, όταν ύστερα από 65 χρόνια ηθελημένης σιωπής εξομολογείται, λίγο προτού πεθάνει, τα πεπραγμένα της ζωής του.

+ Ο ηθοποιός Θανάσης Αλευράς, βραβευμένος με το βραβείο Χορν. Παρεμβαίνει με τέσσερα σκετς στο πρόγραμμα των Ελεονώρας Ζουγανέλη – Δήμου Αναστασιάδη στον Σταυρό του Νότου και κλέβει την παράσταση. Πότε σαν Μίμης Πλέσσας και πότε σαν Μαρινέλλα, δείχνει ένα ταλέντο αστείρευτο, αλλά και έναν νέο μίνιμαλ τρόπο μίμησης, μακριά από Ζαχαράτους και λοιπούς λαϊκούς μίμους.

+ Οι πιο έξυπνοι της σεζόν: Πασχάλης Τερζής, Γιάννης Πλούταρχος. Προτίμησαν να απέχουν παρά να τραγουδούν σε μισογεμάτα, λόγω κρίσης, μαγαζιά, όπως οι υπόλοιποι αστέρες της νύχτας.

+ Στην Ξένια Καλογεροπούλου, η οποία συνεχίζει ουσιαστικά, δηλαδή εργατικά και αθόρυβα, την λειτουργία του Εργαστηρίου του Θεάτρου Πόρτα για παιδιά, εφήβους και όσους δουλεύουν με παιδιά. Το Εργαστήρι πρόσφατα μετακόμισε σε έναν ακόμη πιο λειτουργικό χώρο, στην οδό Μελίνας Μερκούρη 54, απέναντι από τα δεντράκια του Λυκαβηττού. Όσοι γονείς, προσέλθετε.

+ Στον αειθαλή Μίμη Πλέσσα, ο οποίος αν και ηλικιακώς έχει «γράψει» μπροστά το νούμερο «8», παίζει ολοζώντανα την αγαπημένη του τζαζ, αυτή τη φορά με τον βιμπραφωνίστα Χρήστο Ραφαηλίδη και την τραγουδίστρια Εύη Σιαμαντά στο Half Note (έως τις 10 Δεκεμβρίου). Χίλιες φορές καλύτερα από τα χιλιοφορεμένα ελαφρολαϊκά του ή από το τηλεοπτικό κουβεντολόι του τύπου «το παλικαρόπουλο», «η εκκλησιά», «η Ζωίτσα μας η Λάσκαρη» και λοιπά.

+ Στους Γιώργο Λιάνη, Σταμάτη Μαλέλη, Γιώργο Παπαδάκη, Σταύρο Θεοδωράκη, Πόπη Τσαπανίδου και Ανδρέα M. Κουρή, που το βράδυ της περασμένης Τετάρτης δεν μας χάρισαν μια νερόβραστη συζήτηση γύρω από τον παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της τηλεόρασης. Το αντίθετο, στην εκδήλωση «Από τον Φρέντυ Γερμανό στη… web TV», που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης στο Public Συντάγματος, όλοι τους ήταν αναλυτικοί, αιχμηροί και εύστοχοι.

+ Στην έκθεση «The Origins of El Greco: Icon Painting in Venetian Crete», που διοργανώνεται από το Ωνάσειο Πολιτιστικό Ίδρυμα στη Νέα Υόρκη, για τα θετικά σχόλια που εισέπραξε από τους «New York Times». Συγκεκριμένα, ο συντάκτης της εφημερίδας Holland Cotter έγραψε: «Η έκθεση περιέχει κάποια από τα πιο υποβλητικά και γοητευτικά έργα που παρουσιάζονται αυτή την εποχή στην πόλη. Σχεδιασμένη με βαθιά επιστημονική γνώση, σε φωτεινό περιβάλλον, πατά ηχητικά πάνω σε παρτιτούρες βυζαντινής μουσικής που ακούγεται από το συγκρότημα “Εν Χορδαίς” και συνεπαίρνει τον επισκέπτη. Και είναι εντυπωσιακό πως η είσοδος σε όλα τα παραπάνω είναι ελεύθερη».

+ Η ετοιμόλογη Όλγα Τρέμη, όταν –πολύ φτηνά– συνάδελφός της τη ρώτησε σε ζωντανή σύνδεση «πώς τα καταφέρνεις και μένεις τόσο νέα;». Εκείνη απάντησε, αποστομωτικά: «Έλαβα τα μέτρα μου το περασμένο καλοκαίρι».