Της Ιωάννας Μπλάτσου

Λένε ότι αρκεί να δεις το σπίτι ενός ανθρώπου για να καταλάβεις το χαρακτήρα του.

Της Ιωάννας Μπλάτσου

Λένε ότι αρκεί να δεις το σπίτι ενός ανθρώπου για να καταλάβεις το χαρακτήρα του. Τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο τον γνωρίζω εδώ και χρόνια αλλά το σπίτι του το επισκέφτηκα πρόσφατα με αφορμή αυτή τη συνέντευξη. Κι όπως το περίμενα, ο προσωπικός του χώρος είναι όπως κι ίδιος: απροσποίητος, φιλόξενος, χαριτωμένα άτακτος, ενήλικα παιδικός. Περίοπτη θέση στο γραφείο-καθιστικό έχουν φυσικά τα παιχνίδια του Βασίλη από τα παιδικά αλλά και τα ενήλικα χρόνια του. Αλλά και μια σκάφη, όπου του άρεσε να κοιμάται όταν ήταν μικρός. «Δεν μπορώ να πετάξω τίποτα. Είμαι «μαζευτήρι». Μάλλον το έχω πάρει από τον πατέρα μου» λέει χαμογελώντας. Η δε συνέντευξη έγινε με υψηλό δείκτη… επικινδυνότητας, κατά τη διάρκεια που συναρμολογούσε και τοποθετούσε –επιτυχώς- δύο ανεμιστήρες στο ταβάνι, σκαρφαλώνοντας σε σκαλωσιές και ισορροπώντας στην κουπαστή της σκάλας.

Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης; Πολυτεχνίτης και ομορφοσπίτης. Προσπαθώ να κάνω το χώρο μου όσο πιο όμορφο γίνεται για να μη θέλω να φεύγω από εδώ.

Τώρα όμως θα φύγεις σε καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με τον «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων» του Γκολντόνι. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά είμαι τυχερός γιατί με τους συναδέλφους έχουμε δέσει τόσο πολύ σαν παρέα που νιώθω σα να τους ξέρω χρόνια. Επίσης, για άλλη μια φορά δουλεύω με τον Γιάννη Κακλέα, οπότε είμαι διπλά χαρούμενος γιατί είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που διατηρεί αλώβητη μια νεανική, δημιουργική «τρέλα», που του αρέσει να ψάχνει τα έργα στο μεδούλι τους κι όχι στο φολκλόρ του κλασικού. Με τον Γιάννη ποτέ δεν πας εκ του ασφαλούς κι αυτό το γουστάρω πολύ.

Ο Τρουφαλντίνο σαν πολλούς αφέντες δεν έχει βάλει πάνω στο κεφάλι του; Η μήπως τελικά οι αφέντες έχουν βάλει, χωρίς να το ξέρουν, αφέντη στο κεφάλι τους; Όντως. Ουσιαστικά οι αφέντες δεν ήξεραν τι έβαζαν πάνω στο κεφάλι τους καθώς ο Τρουφαλντίνο τους έκανε και τους δύο άνω-κάτω. Αυτός ο υπηρέτης είναι πολύ δικός μας άνθρωπος. Πολύ Ελληνάρας, με την καλή έννοια, γιατί έχει κάποια όρια. Δε θέλει να βλάψει τον άλλο απλώς κοιτάζει την πάρτη του. Ετσι κι αλλιώς, με τους Ιταλούς έχουμε πολλά κοινά, καθότι μεσογειακοί λαοί και οι δύο. Βλέπεις και στους δύο λαούς μια έντονη ανάγκη για έρωτα και ζωή. Βέβαια, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας κινδυνεύουμε να χάσουμε κάθε πάθος για τη ζωή και τον έρωτα. Μου φαίνεται θα φτάσουμε στο σημείο που θα νοσταλγούμε να μας ξαναπούν «Greek lovers».

Θεωρείς ότι τα σημερινά προβλήματα επιβίωσης απομακρύνουν τους ανθρώπους από τη χαρά της ζωής; Νιώθω ότι αυτή τη στιγμή περνάμε μια φάση σοκ. Διαρκείας. Η γενική αίσθηση είναι αυτή της ελεύθερης πτώσης. Χωρίς να ξέρουμε όμως που σταματά ο πάτος του βαρελιού. Όταν λοιπόν διατελείς υπό κατάσταση σοκ, που καιρός για έρωτες και χαρές… Από την άλλη, βέβαια, ίσως τώρα να είναι πιο αισιόδοξα τα πράγματα. Τι εννοώ; Πριν από την κρίση, ο κόσμος ήταν πιο κλειστός γιατί κοιτούσε την πάρτη του και πως θα βγάλει περισσότερα χρήματα. Και να είχε κάποιος πρόβλημα, δεν μιλούσε γιατί η περιρρέουσα εντύπωση ήταν αυτή της γενικής ευδαιμονίας. Τώρα, ο ένας κοιτάζει τον άλλον γιατί ξέρει ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Δεν βλέπεις πως γεμίζουν με κόσμο, μη κομματικοποιημένο, οι πλατείες σε Αθήνα κι επαρχία; Όπως έχει πει και ο Ίων Δραγούμης, «οι μεγάλες χαρές και οι μεγάλες λύπες ενώνουν τους ανθρώπους».

Έχεις κατέβει στις πλατείες με τους «Αγανακτισμένους»; Έτσι κι αλλιώς περνάω πάντα από το Σύνταγμα όπως πηγαίνω στην πρόβα. Και θα ήθελα πολύ να μείνω μαζί τους εκεί, στην πλατεία. Απλώς, λόγω εντατικών προβών, δεν έχω το χρόνο που θα ήθελα για να το κάνω. Αλλιώς με πολύ μεγάλη χαρά θα έδινα το παρόν. Τι εξαιρετικό πράγμα που είναι να συγκεντρώνεται τόσος κόσμος χωρίς καμία κομματική ταμπέλα. Τι ωραία που δεν υπάρχει «αρχηγός». Τι ωραία που ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του. Με την κίνησή τους αυτή ήδη κάνουν μια πολιτική δήλωση: «Προσέξτε γιατί τώρα είμαστε εδώ. Για μας αποφασίζετε αλλά να ξέρετε ότι δεν είμαστε αριθμοί αλλά άνθρωποι». Από κει και πέρα είναι δουλειά των πολιτικών να κάνουν το καλύτερο για τους πολίτες που εκπροσωπούν.

Εσύ με τι έχεις αγανακτήσει; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω έντονη μέσα μου την αγωνία των γονιών μου για να μας μεγαλώσουν. Θυμάμαι μια ελπίδα στα μάτια τους κάθε που άλλαζε το πολιτικό σκηνικό και πως κάθε φορά αυτή η ελπίδα ματαιωνόταν. Όλα αυτά τα χρόνια μια ατέλειωτη κοροϊδία. Πλέον θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει το επάγγελμα του πολιτικού. Αντ’ αυτού, θα έπρεπε να υπάρχουν πνευματικοί, εγγράμματοι και κυρίως χορτασμένοι άνθρωποι που να αγαπούν τον τόπο αυτό και να θέλουν να τον δουν να προκόβει αντί να προτάσσουν το προσωπικό τους συμφέρον και ευημερία. Και για να μην ακουστώ ουτοπιστής, το ξέρω ότι στην πορεία κάποιοι, δεν μπορεί, θα κάνουν την αρπαχτή τους. Δε λέω, φάε, βρε κερατά, αλλά κάνε και κάτι για το κοινό καλό. Εδώ, όσοι μπορούσαν άρμεγαν κι έτρωγαν χωρίς τσίπα. Αυτή η χώρα πάντα έπασχε σε επίπεδο μάνατζμεντ. 

Τι αισθάνεσαι ότι πλέον έχει ξεπεράσει κάθε όριο κι έχει εξαγριωθεί οι κόσμος; Η ατέλειωτη κοροϊδία. Το ότι το βιοτικό μας επίπεδο κατρακυλά σταθερά σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Και κυρίως το ότι ντρεπόμαστε σήμερα που είμαστε Έλληνες. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι η Ελλάδα είναι που έφερε την Ευρώπη στη δεινή οικονομική θέση που βρίσκεται σήμερα. Είμαστε μάλλον ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος για να πειραματιστούν πάνω μας, να δουν πως θα λειτουργήσει το νέο μοντέλο διοίκησης και καταστολής, αν θα εξεγερθεί ο κόσμος. Επίσης, θέλουν μια χώρα με φτηνό εργατικό δυναμικό κοντά τους και όχι στη μακρινή Ασία με τα ακριβά μεταφορικά.

Πάντως έτσι ήρεμος και χαμογελαστός που είσαι πάντα δεν μπορώ να σε φανταστώ να αγανακτείς ή να θυμώνεις. Μην το λες, μην το λες. Η αγένεια των ανθρώπων μπορεί να με κάνει τούρμπο. Επίσης, δεν αντέχω να βλέπω να αδικείται άνθρωπος.

Και πως εκφράζεις το θυμό σου; Α, με την αγένεια και την αδικία μπορεί να φτάσω στα όριά μου. Δηλαδή, μπορεί να φτάσω να πιαστώ και στα χέρια με κάποιον. Μου έχει συμβεί αυτό δύο φορές ως τώρα οπότε καταλαβαίνεις ότι ο άλλος είχε ξεπεράσει κάθε όριο.

Αρκετά όμως με τους θυμούς και τις αγανακτήσεις. Τι σε γαληνεύει μες στην ελληνική τρέλα; Οι άνθρωποι που αγαπώ, το βαφτιστήρι μου, ο ανιψιός μου, που έχει γεννηθεί πρόσφατα, και η θάλασσα.

Πως η κρίση έχει επηρεάσει το δικό σου επαγγελματικό χώρο; Με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Θεωρώ τον εαυτό μου από τους λιγοστούς τυχερούς που έχουν δουλειά αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν χιλιάδες συνάδελφοι που είναι άνεργοι αυτή την εποχή και με πονάει αφάνταστα. Γιατί καταλαβαίνω την πίκρα του να μην κάνεις μια δουλειά που αγαπάς, συν το μέγα ζήτημα της επιβίωσης. Όταν η ανεργία βάζει φρένο στην ανάγκη σου να δουλέψεις, μαραζώνεις. Κι εγώ, ποιος ξέρει αν θα έχω δουλειά σε μερικούς μήνες έτσι ρευστό όπως είναι το επάγγελμά μας.

Πάντως η φετινή χρονιά δεν ήταν μια δύσκολη σαιζόν για το θέατρο ή αν θες, δεν είχαμε μεγάλες απώλειες. Όντως, η φετινή χρονιά ήταν μια χαρά συγκριτικά με αυτό που περιμέναμε. Ο κόσμος φάνηκε να έχει την ανάγκη να βγει έξω και να δει θέατρο. Όσο για τις απώλειες, ο χρόνος θα δείξει τι θα αφήσει πίσω της η «σκούπα» της ύφεσης.

Εσύ τι έκανες το χειμώνα που δεν έπαιζες στο θέατρο; Πέρσι και φέτος το χειμώνα, μετά από 19 χρόνια στη δουλειά, αποφάσισα συνειδητά να μην κάνω θέατρο και να πάω να γνωρίσω τον κόσμο. Μάζεψα λοιπόν τα μπογαλάκια μου σε μια βαλίτσα και ταξίδεψα. Πήγα λοιπόν για πρώτη φορά στα 39 μου χρόνια στο Λονδίνο, στη Ρώμη και με το αυτοκίνητο πήγα από Μόναχο, Βαυαρία και μετά στην Αυστρία, στη Βιέννη. Ήταν ένα όνειρο ζωής. Πλέον κόλλησα με τα ταξίδια και θέλω να γυρίσω κι άλλο. Όμως, όσο κι αν ταξίδεψα, αυτή τη χώρα δεν την αλλάζω με τίποτα. Κι αν θαύμασα την οργάνωση και τα επιτεύγματα άλλων λαών, εδώ αισθάνομαι ότι είμαστε πολύ τυχεροί που μένουμε σε ένα τόσο όμορφο τόπο και μπορούμε και βρέχουμε και τα ποδαράκια μας στις θάλασσες και τα ποτάμια.

Τον επόμενο χειμώνα θα επιστρέψεις στο σανίδι; Μάλλον δε θα προλάβω γιατί θα έχω τα γυρίσματα της σειράς «Με λένε Βαγγέλη» στο MEGA, το οποίο θα είναι πολύ ωραίο, νομίζω. Δεν θα αντέξω να κάνω και θέατρο γιατί θα είμαι από το πρωί στα γυρίσματα και μετά θα έχω και την προετοιμασία του σεναρίου που έχω γράψει για τον κινηματογράφο. Το έχω τελειώσει και τώρα το στήνουμε.

INFO: «Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης: Πρεμιέρα: 29-30/6 στο Ηρώδειο και μετά σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. (τηλ. 210-32.72.000, www.greekfestival.gr)